არჩევანი

ავტორი: ანა ჯაფარიძე

ცხოვრების მანძილზე ბევრი არჩევნის გაკეთება გვიწევს, მერყეობის დროს კი შეიძლება შევცდეთ. მხოლოდ მშობლებს არ ვირჩევთ, საერთოდ ოჯახის წევრებს, ნათესავებს და წინაპრებს. მათი ჩადენილი არაწორი ქცევები არჩევანისას კი ჩვენ მოგვეკითხება გვინდა თუ არა. ოცი წლის მარძილზე ბევრი არჩვენის გაკეთება მოგვიწია, პოლიტიკურ არჩევანს გულისხმობ, მაგრამ ცხოვრებისეული არჩევანი ჯერ გასაყარზეა. გზა არჩევნებამდე დაკლაკნილი და არასწორხაზოვანია. დაუფიქრებელი არჩევანის გაკეთების დროს თავად ვზარალდებით. არჩევნის დროს მეზობლის ანგარიშის გაწევაც გიწევს და საერთოდ ვისი არა, ამ ქვეყანაში ნაბიჯის გადადგმაც კი სხვას უნდა შეუთანხმო. ხოლო შენი გაკეთებული არჩევნის წარმატების შემთხვევაში ბოღმის სკდებიან გარშემომყოფები. საერთოდ წარმატებული ნაბიჯი წარუმატებელისთვის დიდ ზეწოლად მიჩნევა. ამდენი ვითომ კარგი კომპლიმენტის უკან კი შურით შეპყრობილი ხალხი ირეკლება. ერთი კვირა დარჩა მორიგი არჩევნების მოლოდინში. ირგვლივ დუღს ყველა და ყველაფერი, ამინდისა არ იყოს. ბოლო დროს გამეფებულმა აგრესია და ძალადობამ კი პიკს მიაღწია. ერთმანეთის შეურაცხობით მიდის დროს. დაუნდობელი ძუ ლომივით იბრძვიან ადგილებისთვის და ეცემიან თავის ცოლებს სიცოცხელს ასალმებენ. დაცვის საკითხი უპერსპეკტიო ხდება ამ ქვეყენაში. საკუთარი ოჯახის წევრისგან არ ხარ დაცული და ვერც სხვა დაგიცავს. აბსურდული კანონების ქვეყანაში ვცხოვრობთ.Dდაუცველობის სინდრომი გასმაგებულია. ალბათ გაგიკვირდებათ ასეთი შედარება, მაგრამ ზიზღი ერთანეთის გადამკვეთი ძალა. მოსალოდნელი არჩევნების პირობებში წინასწარი შესამზადი აგიტაცია თუ პროპაგანდა იუმორის გარეშე ნაკლებად ჩაივლის. მათი უსუსურობა დაცინვას იმსახურებს, მაგრამ პროვინციალური რეალური სკეჩები სულის მომხუთველად გამოიყურება. მოგვიახლოვდა არჩევანის დღეც, ჩემი უწყებით ხელში მივაშურე სკოლას, სადაც ადრე ვწსავლობდი და უბანს სადაც გავიზარდე. შეგრძნება ისეთივე მქონდა რაც დანარჭენ წლებში. ერთი განსხვავებით როცა 9 წლის წინ თავად ვიყავი ამ ორომტრიალის მონაწილე სხვა ემოცით განვიცდიდი სიტაუციას. აღვნიშნის ღირსია სიმშიდე რაც უკვე ბოლო დროს არის არჩევნებზე, გამონაკლისების გარდა. ვითარება რამდენათ მომგებიანი ჩვენთვის ამას მომავალი გვიოჩვენებეს. თუ ჩვენთვის მთავარი მოვლენა არჩევნებია ეს ბოლო თვეები, მგონი ზაფხულის ბოლო დროც ადრე იქნება, სავარაუდოთ მეორე ტურს ვგულისხმობ, თუმცა მეორე ტურის შემთხვევა არ მახსოვს. პარალელურად მსოფლიო საფეხბურთო ციებ_ ცხელებით შეპყრობილია. 1996 წლიდან ჩავერთე საფეხბურთო მარათონში. ისიც მაშინდელი იტალიის სიყვარულით გავაკეთე. ეს წლები მათი მათი ბალერშიკი და გულშემატკივარი ვარ. ვთვლი რაც გამეგება საერთოდ ფეხბურთში, ბუფონი ერთერთი საუკეთესო მეკარეა ჩემთვის, შეიძლება ბევრი მომედავოს, მაგრამ ეს ბევრიც ცოტა ჩემს თვალში. ასე რომ ჩვენთან ისე მოხდა ფეხბურთი და არჩევნები პარალელურ რეჯიმს ითვლიან. სოფლიო ჩემპიონატს ის უპირატესობა აქვს რომ არჩევნებამდე დამთავრდება. თუმცა ერთი გბეზრდება, მეორე არა. ნუ ვისაც არ უყვარს ფეხბურთი იმისთვის ორივე მოსაბეზრებელი აღმოჩნდება. სიმართლე ვთქვა მე ვარ სანახაობის მაყურებელი, თამაში ჩემთვის ისეა როგორც გემოვნებიანი, ხარისხიანის, სპექტაკლის ან ფილმის, ან ჩემი საყვრელი ჯგუფის კონცერტის ყურება. ვთვლი რომ ამ ცხოვრებაში სანახაობა, რასაც დღეს შოუს ვუყურებთ ყველაფერშია, მითუმეტეს ფეხბურთში. გამონაკლისი ამ ჩემპიონატის ჩემი არ ჩართულობა, რაც გახსნის მდარე ხარისხში გამოიხატება.Mმეტი მოლოდინი მქონდა ბრაზილისაგან. მაგრამ ფეხბურთი ფეხბურთია ხასიათიც მოვა რომ ისე ჩავუჯდე როგორც წლების წინ. პოლიტიკური მარათონი გრძელდება, არჩევანი გაკეთების შემდეგ ბევრი საკითხია გადასაჭრელი. უკეთესობისკენ სვლა მარტო საკუთარი ძალისხმევით შეიძლება წარმართო. მგელი და კრავის არ იყოს “დიდსა პატარასთან როდი გასვლია მართალი”. არჩევანის გაკეთება ყოველთვის რთულია განსაკუთრებით როცა მერყეობ, ბევრი აუხსნელი რებუსი გამოჩნდება ხოლმე. მეორე ტური თუ გადაწყვიტავს ჩვენს ყოფას და სიმართლეს ვნახავთ. ახალი სარეკლამო რგოლები თუ გავა, ძველი ხომ მათ ღირსებას ხაზს უსვამდა. ამდენი წელია მიმდინარეობს სარეკლამო თუ პიარული აქციები იხარჯება ფული ყველაფერზე გამოდის უხარისხო, პროვინციალური ელემენტებით გაჯერებული, არ ვლაპარაკობ რეგიონებში, როცა სასაცილო ხდება ინტერნეტში. რა ტური როცა ძირითადი უკვე გარკვეულია. გაურკევველი არჩევანის როლში ვართ, უმრავლესობა ხმას აძლევს პიროვნული თვისებების და ახლობლობის გამო მიღებულია “ახლობლობის ინსტიტუტი”. ქართველების ანდაზა უნდა გახდეს “წარმატება არა მხოლოდ ვაზელინით მიიხწევა, არამდე ჩემი და შენი ახლობლობით”. გადაფურთხების არ იყოს ისიც ნაცნობ ადგილას უნდა ქნა. ამ შემთხვევაშიც შეიძლება მისი მონა არღმოჩნდე თუ თავს არ დაიჭერ საქმის წარმართვის დროს. ახლა სიტუაცია ისეთია კაენმა აბელი რომ მოკლა. მარტო ევას ცოდვა არ აკიდებია სამყაროს, არამედ ღმერთის დაუჯერებლობა გახდა ყველაფრის უბედურება. დღემდე ნათელი მაგალითია ამის როცა შენს მამა არ უსმენ. განვითარებად ქვეყანაში კი იოლია ფეხის მოკიდება იმ უცხოლისთვისაც ვინც მშრომელია, ის აფასებს, ხედავს უფრო მეტს და იყენებს. ხოლო ჩვენი ვაჟკაცები სახლში გორაობენ ცოლებს კი უშვებენ უცხოეთში სამუშაოდ. იმის არ ცხვენიათ საკუთარ ქალს ასეთ შეურაცყოფას აყენებენ. არჩევანი მათი მძიმეა, უკიდურესი და მეტად რთული. მარტო მონაყოლით და დოკუმენტალური ფილმებით ვერ ვუშველით მსგავს ფაქტებს, გადარჩენის ინსტიქტი უნდა ამოქმედდეს, ასეთი კაცი უნდა გაუშვა ხელიდან. ფემინისტურ მოსაზრებაში არ ჩამითვალოთ, მაგრამ უსაქმური კაცი როგორ ბებიაჩემი იტყვის ხოლმე “არც ჩემი მინდა, არც სხვისი”. სიმართლე რომ ვთქვა ამ სტატიის წერა გამიგრძელდა, ბევრი დაიწერა უკვე არჩევნების ორომტრიალზე და კიდევ ბევრი დაიწრება რომ ვერ მოვრჩით არჩევანის გაკეთებას. ყოველი არჩევნები ახალი სცენარივითა, რომ წერ ასწორებ, წერ ასწორებ და ბოლოში ვერ გადიხარ. მიხვალ სპექტაკლის დადგმამდე, უცბად შეამჩნევ რომ უნდა ჩაასწორო არჩევანი არადანისა არ იყოს (ასეთი თამაში იყო ჩემ ბავშვობაში).