Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ავტორი: ანა ჯაფარიძე

როგორც დედაჩემისგან ვიცი სამი წლიდან ამოვიღე ხმა ამ დროისათვის ვიტყოდი სიტყვას დ ე დ ა-ს. მერე მოვიდა ალბათ სიტყვების კორიანტელი, მაგრამ ერთი განხვავება იყო დ ე დ ათ ბებიასაც მივიჩნევდი. ბავშვებს რომ ეკითხებიან ვინ უფრო გიყვარსო, მე ბებიას ვპასუხობდი. წლები გადის მერე ხვდები დედა შეუცვლელია, ვინც რა არ უნდა გაგიკეთოს მომავალში. მისი როლი ცხოვრების მანძილზე რთული და მძიმეა. ის ცხრა თვე მის მუცელში რომ განიცდი შენს განვითარებას დაუფასებელი ღვაწლია. დღვანდელ პირობებში კი ქალი ანუ დ ე დ ა ყველა საქმის თავია. მის მხრებზე გადის მძიმე პერიოდი თავად მამაკაცის სირთულებიც კი. ახლა ბევრი საუბარია გენდრულ ურთიერთობაზე, მაგრამ რამდენად განხორცილებადია ჩვენს რეალობაში არ ვიცი. ვხედავთ დ ე დ ებს ქვეყნიდან გადაკარგულებს შვილების და ქმრების გამო. უკვე აქედან ირღვევა მათი უფლებები. მარტო ერთი დღე არ არის საკმარისი მიართვა ყოჩივარდები, შოკოლადები, ფესიბუქზე მისალოცი ბარათები გაუზიარო და ა.შ. გაფრთხილება საჭირო და იმის შემსუბუქება, რაც რთულად გადასალახია საკუთარ თავშიც კი. დაწესებული დღეებით არ უნდა გვახსენდებოდეს ის ადამიანები, რომლებიც ჩვენგან სითბოს და სიყვარულს იმასხურებენ. უბრალოდ ყოველდღიური ყოფა უნდა გავხადოთ ისეთი რომ არ ვინანოთ. დაკანონებული დაბადების დღის ახლო ადამიანისგან მოლოცვა უფრო ბანალურია, ვიდრე ნაცნობისგან აგრესიის მიღება. სოციალურ ქსელში წავაწყდი ვინმე ინგლისელ ქალბატონს დაუწესებია დ ე დ ის დღე, იმათ საპატიცემულოდ ვისაც მეორე მსოფლიო ომში შვილები დაეღუპა. ქალბატონი ანა ვასრანჯი თურმე შემდეგ წუხდა იმაზე, რომ მისი ინიციტივა არასწორად იყო გამოყენებული სხვადასხვა კომპანიების მიერ. ასეა დაწესებულ დღეს ყოველთვის მიიტაცებენ პლაგიატების სამყაროში. თუ სოც. ქსელებს დავუჯერებთ ყველას სიყვარული ამ დღისთვის საჩუქრების ზეიმებად ითვლება. თუ დალის “ადამიანის დაბადებას” და ცნობილი ჯგუფის “მასივ ატაკის” ერთ-ერთ სიმღერის ვიდეოს ვნახავთ ნათლად დავინახავთ ჩასახვის პერიოდიდან გაჩენამდე, რას გადიან დ ე დ ები. დალის ერთი შეხედვით ნახავთ, მაგრამ ვიდეოს ყურება 10-მდე გასტანს, სურათი მაინც მსგავსია და ემოციური. ხშირად გულს ვატკენთ დ ე დ ას ან პირიქით, ვხმარობთ ემოციურ აფექტში არასწორ ფრაზებს, ან კიდევ თავად დ ე დ ა ხმარობს. ამ სიტუციას უსამართლო ემოციების გაცვლას დავარქმევდი, დროს გასვლის შემდეგ თვალებში ვკითხულობთ სინანულს, პატიების სურვილს, ბევრი უპატიებად რჩება. დედის გინებას ვერ გავცდით, ისე რომ დაფიქრდე საკუთარ დ ე დ ას ა გ ი ნ ე ბ რამხელა შეურაცმყოფელია ექვსი ასო. ისე იხმარება ზოგიერთის ბაგეებიდან ვითომც არაფერი. მაგრამ გოგოებიც იძახიანო, ასაკოვანი ქალები უფრო აღშფოთებული არიან ამ ფაქტით. რამ განასხვა ამ შემთხვევაში გოგო_ბიჭი ორივესთვის ერთად უარესია. აქაც გენდერული ბალანსი უნდა დავიცვათ. ლარისავით უნდა გავმყარდეთ ყევლა საკითხში, კრიმინალის მომატებაში რამდენად ვიმარჯვებთ არ ვიცი. ოთხ ასომ დიდი მნიშვნელობა შეიძინა ჩვენ ცხოვრებაში, გახდა განსაკუთრებული და საყვარელი. არ უნდა დაგვავიწყდეს ამ ოთხი ასოს მნიშვნელობა, მისი გამოყენება სითბოს დაუზოგავად. ქართულში ძირითადი სიტყვა დ ე დ ათი იწყება, ამას ფუძის მნიშვნელობას დავარქმევდი. სიტყვას ძალა აქვს სწორი ძირის და ფუძის სიმყარით. ხშირად იტყვიან “ყველა დ ე დ ა დედაო”, კი მაგრამ რამდენი შვილი გაუბედურებულული დაჩაგრული მინახავს, იცით რატომ? თავის კოპლექსებს მასში ავლენენ მათ სურთ, რაც თავად არ ჰქონდათ შვილს მისცენ ან დ ე დ ამ არ გაუკეთა ახლა შვილს უკეთებენ, მოკლედ ბევრს არ ჩამოვთვლი.. ამიტომა მერე ემოციების არასწორი გადანაწილება წლები გადის ვერ ვასწავლე ან გაგვეპარა, თავში ხელს ვიშენთ, გვინია.. თუნდაც ის ტენდენცია შშმ პირები სახლში ან ოთახებში ყავთ გამომწყვდეული, ფსიქიკური დარღვევი ბავშვებზე ხომ საუბარი ზედმეტია. იმის მაგივრად, რომ ხელი მოვკიდოთ უფრო თბილად მოვექცეთ, ვუმკურნალოთ სითბოთი და სიყვარულით, ხშირად უდიერად ვექცევით საკუთარ წრეშიც კი, ქუჩაში დანახულ ასეთ ადამინაზე ხომ არცა საუბარი. სულ დამავიწყდა უპატრონო და მათხოვარი, ხომ საკუთარ დედასაც ზოგჯერ არ სჭირდები და არც საკუთარ შვილს.დ ე დ ის ტკივილის არასწორი გამოვლენაა ისტერიული ყვირილი და ტირილი. ადაპტაცია არ ხდება საკუთარ თავის და მითუმეტს საზოგადოებაზე ხომ ზედმეტია საუბარი. ჯერ შენი შვილი უნდა მიიღო ისეთი როგორიცა ან შემდეგ ისეთიც როგორიც დაოჯახდება, მერე სხვაზე იქილიკო. ქალების დღე კლარა ცეტკინმა ეულად კი არ დააწესა, მას გვერდით კაციც მიუჩინა (დამიჯერეთ ეს კაცი იგულისხმებოდა) . ჩვენ საზოგადოებას ბევრ რამეში აკლია ინტეგრაცია ისე ამ საკითხშიც. ვერსად წახვალ საკუთარი კოპლექსებიდან, ამიტომ ხშირად ტკივილს სხვები განიცდიან ამის გამო. მერე ყველა ერთმანეთზე რომ “ჭორაობს”, იცით რა ხდება? საკუთარ თავს აჭორავებს ამით. ერთი ანდაზა გამახსენდა “ნუ დასცინი სხვასაო გადაგხდება თავსაო”. ვაღიარებ საკუთარ თავზე გამომიცდია, ახლა ზოგიერთ რომ ვუყურებ იგივეს იმეორებს ირონია წვდება ჩემს ბაგეებს, ესეც არა ზომიერი საქციელია, იმედია მაპატიებ მკითხველო. ჯერ 3 მარტს რომ ავღნიშნავთ მიკვირს დ ე დ მადე ხომ ქალი ხარ, მერე დ ე დ ა, ამაშიც კი არეულები ვართ როგორც ნეკნის ამბავში. ხოდა ვითხოვთ თანასწორობას, როცა ჯერ ადგილიც არ დაგვიმკვიდრებია, სტატუსი არ მიგვიღია, მის განვითარებაზე და საფეხურზე ასვლა ხომ ზედმეტი საუბარია. ახლა აზრებს ვწელავ “მოსე მწერალისა” არ იყოს ვეცდები მოკლედ მოგახსენოთ მომავალში..

დაწერეთ კომენტარი

ძვირფასო მეგობრებო,

რადიო თავისუფლების რუბრიკაში „თავისუფალი სივრცე“ შეგიძლიათ საკუთარი ბლოგებისა და პუბლიცისტური სტატიების გამოქვეყნება.

ტექსტი არ უნდა აღემატებოდეს 700 სიტყვას.

რედაქცია იტოვებს უფლებას, საკუთარი შეხედულებისამებრ შეარჩიოს ტექსტები გამოსაქვეყნებლად. ავტორებს ვთხოვთ, გაითვალისწინონ რადიო თავისუფლების სარედაქციო პოლიტიკა, რომელსაც შეგიძლიათ გაეცნოთ განყოფილებაში „ფორუმის წესები“.

გთხოვთ, ტექსტი გამოგზავნეთ Word-ის დოკუმენტის სახით.

ტექსტები ქვეყნდება უცვლელად, რედაქტირების გარეშე.

მასალები მოგვაწოდეთ მისამართზე: tavisupleba@rferl.org
(subject-ში ჩაწერეთ „თავისუფალი სივრცე“)

XS
SM
MD
LG