Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

საბავშო ბაღი-სიყვარული


ავტორი: ანა ჯაფარიძე

დავიბადე.. რა მახსოვს? მოგვიანებით გავიგე რომ ბებიას სახელი მიბოძეს, 3 წლისა ლაპარაკი დამიწყია, ჩემს ძმას “აგას” ვეძახდი ლაშას ნაცვლად, ძმიშვილის არ იყოს სიტყვებს ვამბობდი, მაგრამ ალექსანდრე ახლა უფრო მეტს ამბობს ვიდრე მე 3წლისა. სკოლაში რომ წავედი, მერე გავაცნობიერე საბავშვო ბაღში საჭირო ყოფილა სიარული. დღემდე რაღაც ხინჯად მაქვს. თუმცა ცხოვრებაში იმდენჯერ ავღმოჩნდი “საბავშო ბაღში” არც უნდა ვიდარდო რბილად ნათქვამია. ახლა ეტაპობრივად განვიხილავ ჩემი “საბავშვო ბაღის” ისტორიებს. პირველი იყო სკოლაში, დიდი სწავლით არ გამოვირჩეოდი თითქმის მეოთხე კლასამდე ოროსანი ვიყავი, ამისთვის ხშირად დაცინვას არა მეგობრულ დამოკიდებულებას ვგრძნობდი, გრძნობებშიც გარკველი არ ვიყავი, ბავშური ვნებებით ხან ვინ მომწონდა ხან ვინ, ყოველთვის ვიძახდი ხმა მაღლა ვყვიროდი ვინც მომწონდა. ისე სკოლაშივე მივიღე საყვებური ბიჭისგან, ეზოში ვიყავით ისიც კლასელ ბიჭებთან იდგა, “რას ამბობ რომ გიყვარვარო” და წყალში მთხლიშა, ახლა წარმოიდგინეთ რა დღეში ვიყავი, დამცირებულიმთელი კლასის წინაშე, მოსული ბავშვი ჩემს დამრიგებელსაც კი ეშინოდა რამე არ მომწეოდა, სკოლაში ხშირად მარტო მივდიოდი, მამას მივყავდი მაგრამ სანამ შეძლო მატარა, ხშირად ავადმყოფობდა, მიუხედავად დამცირებისა მის დაბადების დღეზე მაინც წავედი, მახსოვს როგორ ჩამოგვირიგა ყველას მოსაწვევები დაწერილი დაყვეწილი კალიგრაფიით. წარმოიდგინეთ ჩემი სიხარული და ბედნიერება. შეყვარებული ადამიანის დღეობაზე მივდიოდი. სკოლიდან რომ წაგვიყავენს პირდაპირ ჩემებმა არ იცოდენენ, ამიტომ მისი ბაბუამ უკან წამომიყვანა, რომ მეთქვა დედასთვის. ძაან ემოციური ბავშვი ვიყავი, ყველაფერი გულთან ახლოს მიმქონდა. მერე გადავიცვი წითელი კაბა ჩავიცვი, მახსოვს მანჯეტებზე და ყელზე ზოლიანი კანტებით იყო. დედას მოცემული ორი პატარა კონიაკი წავიღე. მივბრუნდი დაბადების დღეზე. წამოსაყვანადD მამაჩემი მოვიდა მის თქმისა არ იყოს ბავშვები მანდარინის ქერქები ერთმანეთში ვიყავით აზელილი. თან ბიჭები აივნის დიდ “პლაშატკას” რომ ეძახინ ფეხბურთს თამაშობდნენ. აქედან შემიყვარდა ეს სპორტი თან მეზობელიც მყავდა საღეჭი რეზინის “ნაკლეიკებს” აგროვებდა. ეზოში მაგ პერიოდში ბევრი ბვაშვი დადიოდა. უბნები ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით. 4 წელი ასე დავამთავერე მეორე ეტაპი მეორე სიყვარუსლი დაემთხვა მეხუთე კლასში ვიყავი, მაშინ უკვე ჭკუა მომატებული მქონდა, ამიტომ იმდენათ არ გავყვიროდი ვინ მომწონდა. სკოლაც მალე შევიცვალე ახალი ვნებები გაჩნდა, ბავშვური სიყვარული კვალი არ არსებულ საბავშვო ბაღიდან. ერთი ბიჭი აქაც მაწვალებდა. მერე ისე აღმოჩნდა რომ რამდენიმე კიდევ მიემტა, გარეგნობაც მიმძიდველი მქონდა და ყმაწვილებიც ისეთ ასაკში იყვნენ გართობის, გარადატეხის და ა.შ. ერთმა ერთხელ ისიც თქვა მერჯვენა ფეხი უფრო ლამაზი გაქვსო, ვიდრე მარცხენაო. მეორე სკოლის ერთი “კოკროჭინა” ბიჭიც მაწვალებდა. ჩანთა გადამიგდო კლასის ფანჯრიდან, საათობის ტელეფონზე მეპლაპარაკებოდა გაკვეთილებს ვაწერინებდი, ერთხელ გავიხედოთ თავის ხელა “ბანბარნერკით” მომადგა. ჩხონებულმა ბებიაჩემა ამაზე ბევრი იცინა. მოკლედ როგორც ბიჭებს სჩვევიათ, და არა მარტო მათ, გამომიყენა გულუპრყვილო , გოგო. სკოლა ამით დავასრულე, მაგრამ მერე ეტაპი დაიწყო გარიგებების, მეცინებოდა რა მჭირდა სამაგისო. ეს ახლაც გრძელდება. ა,,მაზე სასცილო არც არაფერი გამიგია მიუღებელია ჩემთვის. ესეც ინდივიდუალურია ბევრს ოჯახები ასე აქვსთ ბედნეიერები არიან. პირველ კურს მოვრჩი ერთი ბიჭი გავიცანი ზღვაზე. გაგრძელდა სიყვარული ამბები როგორც თინეიჯერებს შეგვეფერება, მახსოვს მოთხრობაც დავწერე, ისიც მალე წავიდა, მაინც ისე გამომდის გავუშვი ყველა. თითქმის ვამთავრებ კურსს, დიპლომიც ავიღე, არჩევნებზე გამიშვეს სამუშაოზე, ახალი გატაცებაც მეწვია, მერე ჩეპე მომივიდა თურმე მას შეყვარებული ყოლია. Aამას გვიან მივხვდი რაჭული სისხლი მაინც თავისაც შვება. მოკლე ფლირტაობების და მამაკაცებთან ბავშვური შიშების ფილტრი ვარ. მერე მიდიან და ცხოვრებას იწყობენ. ადამიანის სახე მრჩება ყველა სიტუაციაში. ვფიქრობ მამაკცებს ის ნეკნი რომ გამოვართვით მასთან ერთად ჭკუაც გამოვაცალეთ. ქცევის წესები ზოგჯერ არა თანმიმდევრულად წავიყვანეთ.Aამ კაცების კორაინტელში მხოლოდ ერთი მამაკაცი შეიძლება ჩავთავალო გონიერად, ისიც მოგაზაურობის პერიოდში გავიცანი. სწორი აქცენტები გამიკეთა რაღაც საკითხებში, ასევე რჩევებიც მართებული მივეცი. აღმოჩნდა ცოლიანი, ბოლოს ასეც ხდება ამა ასაკის ხალხს რომ ემართებათ. საკმაოდ ღია სატატია გამომდის, ჩვენი არხების ტელევიზიების ტოქ-შოუებს ვემსგავსები. დღეს როგორც ამბობენ სხვა დროა არაფერია სირცხვილიო, ბებია ყოველთვის მეუბნებოდა, მიყევი დინებას და იმოქმედეო. ამ დინების ბოლოს ვის რა დახვდება კაცმა არ იცის, შინაურული პერეფრაზირება გამომდის. მკითხველასც ლოვე სტორყ-ის ამბებს მოგონებებეის სახით ვუყვები. გოენბაში ილექება რაც უნდა დაილექოს, ნალექი მიყვება ქვეცობიერს, ქვეცნობიერში კი ბევრი მოხვდა სამუდამო დავიწყებას მიეცნენ. სულ უახლოესი ამბავიც ასეთ დავიწყებაშია. ეკესიურობა სულ 3 ელია დავიწყე ეს სტატაიაც 17 მაისს დაემთხვა, არ ვიცი როდის დადებენ მასალს. ოჯახის სიწმინდის დასაცავათ პატრიარქის ლოცვა-კურტევას, და მეოერე დხეს წირავს ატარებს. ლგტბ და მართმადიდებელი ოჯახი სიწმინდე გადაკვეთილს ჯვარს მაგონებს. ახლა შეიძლება ჩემი შედარებაც ეკლესიურობა წამომაყვედრონ, როგორც აქამდე ბევრისგან მიიღია. ბებიაჩემიც ამათ რიგებს ეკუთვნის, მაგრამ ეს სამი წელი რაც ეკლესიური გავხდი დიდი ბრძოლების მიუხედავად, მაინც ჩემი გავიტანე. Aრადგან რამდენი ადამიანია, ვინც არაა ტაძარში შესული ვგონებ ჩემზე წესიერიც არის. ყველა იმათგანზე ვინც ხვალ, ზეგ ოჯახის დასაცავად მიდის, არა ამ ადამიანების ღირსების დამცველად. ჰუმანურობა ერთმანეთის მიმართ ულევი სიკეთის მომტანია. თუნდაც ჩემს სასიყვარულ ისტორიებში, მართალია რომ საბავშვო ბაღებში მყოფი მამარები არიან, მაგრამ გრძნობებით გულუპრყვილო ლგტბ წევრებს გვანან. ყველა რაღაცა სინდრომის ადამიანი ხომ უსინდრომიანებს წარმოადგენენ საზოგადოებაში. მეტად შერეული ნაკადია, ორივე მხარე თავისებურად აღრევადია.

დაწერეთ კომენტარი

ძვირფასო მეგობრებო,

რადიო თავისუფლების რუბრიკაში „თავისუფალი სივრცე“ შეგიძლიათ საკუთარი ბლოგებისა და პუბლიცისტური სტატიების გამოქვეყნება.

ტექსტი არ უნდა აღემატებოდეს 700 სიტყვას.

რედაქცია იტოვებს უფლებას, საკუთარი შეხედულებისამებრ შეარჩიოს ტექსტები გამოსაქვეყნებლად. ავტორებს ვთხოვთ, გაითვალისწინონ რადიო თავისუფლების სარედაქციო პოლიტიკა, რომელსაც შეგიძლიათ გაეცნოთ განყოფილებაში „ფორუმის წესები“.

გთხოვთ, ტექსტი გამოგზავნეთ Word-ის დოკუმენტის სახით.

ტექსტები ქვეყნდება უცვლელად, რედაქტირების გარეშე.

მასალები მოგვაწოდეთ მისამართზე: tavisupleba@rferl.org
(subject-ში ჩაწერეთ „თავისუფალი სივრცე“)

XS
SM
MD
LG