როცა სტანისლავა დრაჰამ 1968 წლის 21 აგვისტოს, თავისი შვებულების პირველ დღეს, გაიღვიძა, რადიო ჩართო და მოისმინა ცნობები პრაღის ცენტრში, რადიოსადგურის შტაბ-ბინასთან, ხანძრისა და სროლის შესახებ, როცა ფანჯრიდან გაიხედა და ტანკების ხმა გაიგონა, მიხვდა, რომ რადიოთი პირდაპირ ეთერში უსმენდა რეპორტაჟს.

სტანისლავა შიშობდა, რომ კრიზისში რიგითი ადამიანები დაშავდებოდნენ. მან სწრაფად ჩაიცვა და გაიქცა ვინოჰრადსკის ქუჩისკენ, სადაც ჩეხოსლოვაკიის რადიოს შტაბ-ბინა მდებარეობდა. იქ ნახა დაჭრილი და დეზორიენტირებული ადამიანები, რომლებიც ტყვიებითა და სატანკო ცეცხლით დაზიანებული სახლებიდან გამორბოდნენ. ერთ-ერთ გამვლელთან ერთად ის შენობაში შევარდა, შუშისა და კედლების ნამსხვრევების წვიმის ქვეშ.

მეორე სართულის კიბეზე დრაჰამ დაინახა ხანდაზმული კაცი, რომელსაც ცხვირი ჰქონდა გატეხილი და ბევრი სისხლი სდიოდა. გადაწყვიტა დახმარებოდა და მიეყვანა ვინოჰრადსკის საავადმყოფომდე, რომელიც სამ-ნახევარი კილომეტრით იყო მოშორებული რადიოს შენობიდან. როცა ტრამვაის ორიონკის გაჩერებას მიუახლოვდნენ, დაინახეს ოკუპაციური ძალის, ვარშავის ხელშეკრულების ოფიცერი. სამხედრომ, დაშავებული და სისხლით მოთხვრილი კაცის დანახვაზე, მათ საავადმყოფომდე მანქანით მიყვანა შესთავაზა. დრაჰა ოფიცერს ძალიან წესიერ ადამიანად იხსენიებს.

ამის შემდეგ დრაჰამ მთელი დღე პრაღის ქუჩებში გაატარა, ეხმარებოდა დაჭრილებს, მიჰყავდა ისინი სახლებამდე და ფოტოებს უღებდა მიმდინარე ოკუპაციის სცენებს.

დრაჰა ამბობს, რომ ვარშავის ხელშეკრულების ქვეყნების მიერ ჩეხოსლოვაკიაში შეჭრამ მის ცხოვრებას მნიშვნელოვანი დაღი დაასვა და ძალიან შეაშფოთა ჩეხოსლოვაკიის მომავლის გამო.

1968 წლის 21 აგვისტოს ვერა ჰომოლოვას დილის ოთხი საათისთვის დაურეკეს და უთხრეს, რომ ჩეხოსლოვაკიაში ვარშავის ხელშეკრულების სამხედროები შეიჭრნენ. ვერა ჩეხოსლოვაკიის რადიოს ჟურნალისტი იყო და იცოდა, რომ სწრაფად უნდა მისულიყო რედაქციაში. უცებ ჩაიცვა, რადიოს შტაბბინისკენ გაიქცა და იქ ცოტა ხნით ადრე მივიდა - მანამ, სანამ სამხედროები დაიწყებდნენ რადიომაუწყებლობის შეწყვეტის ოპერაციას.

ვინოჰრადსკის ქუჩაზე განთავსებული რადიოს შტაბ-ბინის გარშემო ვითარება დილის 7 საათისთვის დაიძაბა - იქ მეტი ტანკი მივიდა, რომელთა პასუხად ასობით ადამიანმა ბარიკადები ააგო და რადიოს დაცვა დაიწყო.

მას შემდეგ, რაც სამხედროები რედაქციაში შეიჭრნენ, ჰომოლოვა უკანა კარიდან გაიპარა და შენობა დატოვა. ის ჯერ იქვე ახლოს მდებარე სამხედრო სტუდიაში მივიდა. იქიდან უფროსმა სტრაშნიცეზე მდებარე ტესლას კომპანიის შენობაში გაგზავნა, სადაც სახელდახელო სტუდია იყო მოწყობილი. ჰომოლოვას და მის ორ კოლეგას ტელეფონით აწვდიდნენ ცნობებს და ისინიც მაშინვე გადასცემდნენ ახალ ინფორმაციას მიმდინარე მოვლენებზე. იმისთვის, რომ არ ამოეცნოთ, ჟურნალისტებს სტუდია 9 სექტემბრამდე არ დაუტოვებიათ, იქ ცხოვრობდნენ და მუშაობდნენ. 9 სექტემბერს კი მაუწყებლობა ჩეხოსლოვაკიის რადიოს შტაბ-ბინიდან განახლდა.

ჰომოლოვა 1968 წლის მოვლენებს თავისი ცხოვრების გარდამტეხ ეტაპად მიიჩნევს. მაშინ ის სამსახურიდან გაათავისუფლეს და რამდენიმე წლის განმავლობაში მხოლოდ დამლაგებლად ახერხებდა მუშაობას.

ვერა როუბალოვა მშობლების სახლში იყო, როცა შუაღამისას გააღვიძეს და უთხრეს, რომ ჩეხოსლოვაკიაში ვარშავის ხელშეკრულების სამხედროები შეიჭრნენ.

რადიო ხალხს მოუწოდებდა, სიმშვიდე შეენარჩუნებინათ და ჩეხოსლოვაკიის მთავრობის პასუხს დალოდებოდნენ, მაგრამ ვერა სწრაფად დაუკავშირდა თავის პოლიტიკურად აქტიურ მეგობრებს. მათ გადაწყვიტეს ქუჩების დასახელების აბრების ჩამოხსნით ოკუპანტი ძალებისთვის პრაღის ქუჩებში მოძრაობა გაერთულებინათ. როუბალოვა იხსენებს, რომ თავს თავგადასავლის მონაწილედ გრძნობდა, სანამ გვერდით ტანკმა არ ჩაუარა და ცოტა ხანში სროლა არ დაიწყო. ახალგაზრდებმა უცებ გაიაზრეს, რომ ვითარება უკვე ძალიან მძიმე იყო.

მოგვიანებით როუბალოვამ და მისმა მეგობარმა პლაკატების ხატვა დაიწყეს, რომლებსაც შემდეგ მთელი ქალაქის მასშტაბით არიგებდნენ. როუბალოვა იხსენებს ერთიანობისა და სოლიდარობის ძლიერ განცდას - ყველა მაქსიმალურად ცდილობდა დახმარებას: სარდაფში, სადაც პლაკატებს ხატავდნენ, მოჰქონდათ ქაღალდი, საჭირო ნივთები, საჭმელი. პლაკატებით, რომლებზეც იყო, მაგალითად, ლოზუნგი „სახლში წადი, ივან“, როუბალოვა და მისი მეგობრები ცდილობდნენ სამხედროები დაერწმუნებინათ, რომ ჩეხოსლოვაკიაში შეჭრა შეცდომა იყო.

იმ მძიმე დღეებში გაწეული საქმიანობისთვის როუბალოვას პრობლემები არ შეჰქმნია, თუმცა იხსენებს, რომ ჩეხოსლოვაკიის ოკუპაციაში მონაწილე ქვეყნების მიმართ ბოლომდე შერჩა დაძაბულობის განცდა.

როცა 1968 წლის 21 აგვისტოს მარტა ბისტროვოვა „სვობოდნე სლოვოს“ რედაქციაში მივიდა, ვაცლავის მოედანი სავსე იყო ხალხით, ტანკებით და სხვა დაჯავშნილი მანქანებით. ორ კოლეგასთან ერთად მარტამ გადაწყვიტა დაეწერა, რაც ხდებოდა. ბისტროვოვა ამბობს, რომ ვარშავის ხელშეკრულების სამხედროებს წარმოდგენა არ ჰქონდათ იმაზე, თუ სად იმყოფებოდნენ და რატომ არ აფასებდნენ ადგილობრივი მოქალაქეები მათ „ძმურ“ დახმარებას. ბისტროვოვა იმასაც აღიარებს, რომ ადგილობრივი ხალხი სამხედროებს მოუწოდებდა, არ დამორჩილებოდნენ უფროსობის ბრძანებებს.

ბისტროვოვა და მისი კოლეგები ეროვნული მუზეუმის შენობის წინ იდგნენ და ვაცლავის მოედანზე მიმდინარე მოვლენებს აკვირდებოდნენ. ამ დროს საოკუპაციო ძალებმა მუზეუმს ცეცხლი გაუხსნეს - ეს შენობა მათ ჩეხოსლოვაკიის რადიოს შტაბ-ბინაში აერიათ. ბისტროვოვა კოლეგამ მიწაზე დააგდო და ტყვიით სიკვდილს გადაარჩინა. მერე ჟურნალისტები ცოტა ხნით რადიოს შენობასთან მივიდნენ და სწრაფადვე დაბრუნდნენ რედაქციაში გაზეთის პირველი საგანგებო ნომრის ასაწყობად. როგორც კი დაამთავრეს, მაშინვე მეორე საგანგებო ნომერზე შეუდგნენ მუშაობას.

მათი რედაქციის სტრატეგიული მდებარეობის გამო, სამხედროებმა მეორე დღეს ოფისში ოთახები დაიკავეს და თავიანთ შტაბად დაიწყეს მათი გამოყენება. ამის გამო „სვობოდნე სლოვოს“ ჟურნალისტები სხვადასხვა კერძო ბინაში ან მატარებლის სადგურზე ხვდებოდნენ ერთმანეთს სტატიების ჩასაბარებლად. ისინი გაზეთის გავრცელებაშიც იღებდნენ მონაწილეობას - გამოცემა მიჰქონდათ მკითხველამდე და საელჩოებამდე, განსაკუთრებით დასავლეთის ქვეყნების წარმომადგენლობებამდე.

როცა „ნორმალიზაციის“ პროცესი დაიწყო, ბისტროვოვა დეკრეტულ შვებულებაში იყო და ამიტომ სამსახურიდან არ გაუთავისუფლებიათ. რედაქციაში დაბრუნების შემდეგ აღმოაჩინა, რომ ჟურნალისტებს მუშაობა ეზღუდებოდათ და ისინი თავისუფლად ვეღარ ავრცელებდნენ ინფორმაციას.