Migration

უკანასკნელი შანსი სიცოცხლის გადასარჩენად


საქართველო თავსატეხად ექცა ევროკავშირის - ბლოკის წევრ ქვეყნებს ათასობით ქართველი სთხოვს ლტოლვილის სტატუსს. განსაკუთრებით 2017 წლის შემდეგ, რაც ქართველებს აღარ სჭირდებათ ვიზა შენგენის ზონაში მოსახვედრად. თავშესაფრის მთხოვნელთა ეს ტალღა ევროპაში აჩენს უკმაყოფილებას და საფრთხეს, რომ საქართველოსთვის უვიზო მიმოსვლის შესაძლებლობას გადახედონ.



რატომ იზიდავს ევროპა ქართველებს? მუშაობის შესაძლებლობა, ღირსეული ანაზღაურება, უფასო და ხარისხიანი ჯანდაცვა თუ დაცულობის შეგრძნება მიზეზების მხოლოდ ერთი ნაწილია. სხვები გაურბიან ჩაგვრას სექსუალური ორიენტაციისა და გენდერული იდენტობის გამო და ოჯახში ძალადობას. თავშესაფრის მაძიებელთა დიდი ნაწილი სამშობლოს საკუთარი და ოჯახის წევრების სიცოცხლის გადასარჩენად ტოვებს.

ექიმიდან ექიმამდე

ვის (არ) აქვს შანსი?

მას შემდეგ, რაც 2015 წელს 1 მილიონზე მეტი ლტოლვილი ჩავიდა ევროპაში, ძირითადად, ახლო აღმოსავლეთიდან, მიგრანტების ნაკადთან გამკლავება ევროკავშირისთვის იოლი არ ყოფილა.

ლტოლვილის სტატუსი ენიჭება მას, ვისაც დევნიან რასის, რელიგიის, ეროვნების, პოლიტიკური მრწამსის ან სამშობლოში რომელიმე სოციალურ ჯგუფთან ასოციაციის გამო.

დამხმარე დაცვის სტატუსს კი იმათ აძლევენ, ვისაც სამშობლოში დაბრუნების შემთხვევაში ემუქრებათ: წამება ან არაადამიანური ან დამამცირებელი მოპყრობა; სიკვდილით დასჯა; შეიარაღებული კონფლიქტის სიტუაციებში სიცოცხლის საფრთხე.

მიგრაციის სპეციალისტების გამოცდილებით, საქართველოდან ლტოლვილის სტატუსის მთხოვნელთა დაახლოებით 2%-ს თუ აქვს რეალური შანსი, მიიღოს სტატუსი. ესენი არიან ლგბტ ადამიანები, ოჯახში ძალადობის მსხვერპლი ქალები და იშვიათ შემთხვევაში, მძიმედ დაავადებული ადამიანები.

„პირადად ჩემი გამოცდილებით, უმრავლესობას უბრალოდ არ აქვს წარმოდგენა, რას ნიშნავს ლტოლვილის სტატუსი. ადამიანები მიკავშირდებიან და მეუბნებიან, რომ [ფინანსურად] უჭირთ საქართველოში, არ აქვთ სამსახური და უნდათ, რომ საფრანგეთში ლტოლვილის სტატუსი მიიღონ. მათ ჰგონიათ, რომ ჩამოვლენ აქ და სახლს მისცემს საფრანგეთი, საკვებს, ყოველთვიურ თანხას. ასე არაა“, - ეუბნება რადიო თავისუფლებას სალომე საძაგლიშვილი, პარიზის რეგიონში ლტოლვილების ინტეგრაციის პროექტის თანახელმძღვანელი.

საფრანგეთი ყველაზე მიმზიდველი ქვეყანაა (29%) ქართველი თავშესაფრის მაძიებლებისთვის.

სალომეს თქმით, კვირაში 10-15 ადამიანი მაინც ეკითხება როგორ შეიძლება საფრანგეთის მოქალაქე გახდეს. ზოგი საქართველოდან, ზოგიც უკვე საფრანგეთში მყოფი.

„ასეთი შემთხვევაც მქონდა: დედამთილთან ერთად ვცხოვრობ, ვერ ვეგუები, კონფლიქტი გვაქვს და ჩემი სახლი მინდა მქონდეს და მანდ ჩამოვალ, ლტოლვილის სტატუსს მოვითხოვ, ქმართან და ბავშვებთან ერთადო“, - იხსენებს სალომე და ამატებს: „რა თქმა უნდა, არავის განვსჯი, მაგრამ ამ ადამიანებს არ აქვთ არანაირი ლეგალური, კანონიერი უფლება ლტოლვილის სტატუსის მოთხოვნისა“.

იმისთვის, რომ ლტოლვილის სტატუსი გასცეს, კონკრეტული ქვეყნის მიგრაციის სამსახური იკვლევს, რამდენად რეალურია ის ისტორია და გარემოებები, რომლის გამოც მსურველი თავშესაფარი ითხოვეს. ასევე, მტკიცებულებებს, რომ სამშობლოში სამართალი არ დადგა.

„იყო შემთხვევა, როცა ქალი ამტკიცებდა, რომ ქმარი ნამდვილად სცემდა, ჰქონდა ექიმების ცნობები, რომ ნაცემი იყო, მაგრამ მას არ უჩივლია ქმრისთვის. ამიტომ, უკვე უარი უთხრეს“, - ჰყევბა სალომე. ხშირად, საქართველოს მოქალაქეები ლტოლვილის სტატუსის მისაღებად აბსურდულ მიზეზებსაც ასახელებენ. „მყავდა კლიენტი, რომელიც ამბობდა, რომ მეზობელი უკეთებდა ჯადოს და ამიტომ გამოიქცა გერმანიაში. ეს [სიტყვა] „ჯადოც“ არ არსებობს გერმანულში და მოკლედ, დავიტანჯეთ. იძახდა ამის გამო შვილები არ მიჩნდებოდა, ამის მტკიცებულებები მაქვსო. მე ვუთხარი, გეხვეწები თმები და რაღაცები არ ამოალაგო მეთქი. მერე გაჩერდა“, - ამბობს თარჯიმანი და იურისტი ეთერი ჰანჩმანი.

ეთერი გერმანიაში, დრეზდენში ცხოვრობს და მიგრანტების დამხმარე არასამთავრობო ორგანიზაციას ხელმძღვანელობს. მისი თქმით, ორგანიზაციის 10-დან 4 კლიენტი ორგანიზებული დანაშაულის ჯგუფების წევრია.

2018 წელს, გერმანიის შინაგან საქმეთა სამინისტროს საპარლამენტო მდივანმა, სტეფან მაიერმა გაზეთ Welt-თან „თავხედური და მიუღებელი“ უწოდა უვიზო მიმოსვლის ბოროტად გამოყენებას თავშესაფრის მოთხოვნით, ჯანდაცვის სისტემის გამოყენებისთვის. მან გააჟღერა გაფრთხილება, რომ ტენდენციის არშეჩერების შემთხვევაში, ევროკავშირს შეუძლია გააუქმოს უვიზო მიმოსვლა. ამავე წელს, ჩრდილოეთ რაინ-ვესტფალიის შტატმა მოუწოდა გერმანიის ფედერალურ მთავრობას, გაეუქმებინა უვიზო მიმოსვლის პრივილეგიები, ქართველი თავშესაფრის მაძიებელთა „დანაშაულებრივ ქმედებების“ გამო.

შვედეთის ხელისუფლებამ ასევე ილაპარაკა მსგავს ტენდენციაზე. ქვეყნის შს მინისტრი, მორგან იოჰანსონი ჩიოდა, რომ შვედეთში თავშესაფრის მაძიებელი ქართველების რიცხვი დრამატულად გაიზარდა და განმცხადებლებს შორის ორგანიზებული დანაშაულებრივი დაჯგუფების წევრები იყვნენ. მან საქართველოს მთავრობას მოსთხოვა, გადადგას ნაბიჯები პრაქტიკის დასასრულებლად, წინააღმდეგ შემთხვევაში კი უვიზო მიმოსვლის დაკარგვით საფრთხეზე მიუთითა.

საქართველოში, 2013 წლიდან საყოველთაო ჯანდაცვის სისტემის დანერგვას კონკრეტული ადამიანებისთვის ფინანსური ტვირთი უნდა შეემსუბუქებინა, თუმცა ბევრი მაინც ასახელებს ფულს, თუ მის არქონას, როგორც ჯანმრთელობის გამო მიგრაციის ერთ-ერთ მთავარ მიზეზს. ამას ემატება საქართველოში ჯანდაცვის სისტემის მიმართ ნდობის ნაკლებობა და კონკრეტული ფაქტები, არასწორი მკურნალობისა თუ დიაგნოზის დასმის.

ჯანმრთელობა იშვიათ შემთხვევებში ხდება ლტოლვილის სტატუსის მიღების საფუძველი - მხოლოდ მაშინ, თუ დამტკიცდა, რომ დაავადება მიგრანტის სამშობლოში არ იკურნება.

„თავშესაფარი მართლა თავშესაფარია“

განცხადების განხილვისა და სტატუსის მინიჭების პროცედურა, როგორც წესი, რამდენიმე თვიდან რამდენიმე წლამდე იწელება. . ამ პერიოდში მიგრანტი ცხოვრობს კოლექტიურ მისაღებ ცენტრში. სხვადასხვა ეროვნების, რელიგიის და ასაკის ადამიანებთან ერთად. გაძლევენ მინიმალურს - საწოლს, აბაზანას, საკვებს.

„თავშესაფარი მართლა თავშესაფარია. არ გაქვთ არანაირი პირადი სივრცე. მინიმუმ პირველი 6 თვე ცხოვრობთ დაახლოებით 300 კაცთან ერთად, იყოფთ მათთან პირსაბანს, საპირფარეშოს, აბაზანას. არის სასადილო სივრცეები, რომელშიც თქვენ საჭმელს ვერ აკეთებთ. და გაძლევენ ჯიბის ფულს, რომელიც არის მიზერული“, - განმარტავს ეთერი ჰანჩმანი, თარჯიმანი და იურისტი. მრავალეთნიკურ საერთო საცხოვრებლებში ხშირია მწვავე რელიგიური კონფლიქტები ქართველებსა და მუსლიმებს შორის - ქართველებს აღიზიანებთ, როცა მუსლიმები ლოცულობენ.

საფრანგეთში და განსაკუთრებით პარიზის რეგიონში, დიდი შანსია, რომ ლტოლვილის სტატუსის მაძიებელი ღამით ქუჩაში დარჩეს. პრობლემაა თავის გატანაც - პარიზსა და სხვა დიდ ქალაქებში ადგილობრივებსაც კი უჭირთ ბინის დაქირავება, რადგან მეპატრონეები როგორც წესი ითხოვენ სამსახურის მუდმივ კონტრაქტს და დაზღვევას.

„მაქვს შემთხვევა ორსული ქალი, ორი ბავშვით ქუჩაში ღამეს ათენებდა კვირობით და თვეობით. ჯანმრთელობის პრობლემა და სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი უდგას ადამიანს, ყველაფერი უღირს და ქუჩაშიც დაიძინებს. სხვები, ვისაც ჰგონია, რომ მიიღებენ ლტოლვილის სტატუსს და სახლს და ფულს, 99%-ს ეს იმედები უცრუვდებათ“, - ამბობს ზაზა ფუტკარაძე, ასოციაციის „ქართველები საფრანგეთში“ პრეზიდენტი.

ფანჯარა

2020 წელს საქართველოდან თავშესაფრის მაძიებელთა განცხადებების მხოლოდ 3-5% დაკმაყოფილდა. ვიზალიბერალიზაციამდე ევროპაში გაცილებით ნაკლები ქართველი ბარდებოდა და საქართველოს რეალობასაც ნაკლებად იცნობდნენ. თუმცა დღეს სიტუაცია განსხვავებულია და საქართველო უმეტესად უსაფრთხო ქვეყნად მიიჩნევა.

გერმანიის კანონმდებლობით, ლტოლვილი მიიღებს სამწლიან ცხოვრების უფლებას, შემდეგ კიდევ სამწლიანს და შემდეგ მუდმივს, თუ ის დაამტკიცებს, რომ პოლიტიკური დევნის მსხვერპლია. როგორც წესი, თავშესაფრის მაძიებლები ამ გზას ირჩევენ და აქვე იჭედებიან.

ამასთან, იმის გამო, რომ ჯანმრთელობა შეიძლება არ იყოს ლტოლვილის სტატუსის მიღების მიზეზი, ასეთი მიგრანტებიც ხშირად პოლიტიკურ თავშესაფარს ითხოვენ, იმისთვის, რომ პარალელურად იმკურნალონ.

გერმანიის სტატისტიკით, საშუალოდ განაცხადის განხილვას სჭირდება 2,5 წელი, რაც დიდი დროა. ამ პერიოდს იყენებენ მიგრანტები ჯანდაცვის სერვისების მისაღებად. უმეტესად, იკრძალება იმ ადამიანთა დეპორტაცია, რომლითა გამგზავრება არ შეიძლება. ეს ეხება ორსულებს და მეძუძურ დედებსაც.

ბოლო პერიოდში სისტემა დაჩქარდა. მიგრანტთა კრიზისის პერიოდში, როცა არაბული ქვეყნებიდან მილიონობით ადამიანი გაურბოდა ომსა და არეულობას, მათ განაცხადებს განიხილავდნენ პირველ რიგში. თუმცა ბოლო წელია, ლტოლვილების რიცხვიც შემცირდა, განვითარდა სტრუქტურები, დაემატა პერსონალი, თარჯიმნები.

„საქართველოს მოქალაქეების ნებისმიერი საქმე დაჩქარებული წესით განიხილება. ეს ნიშნავს იმას, რომ აპრიორი ძალიან ბევრი არალეგიტიმური მოთხოვნა შემოდის“, - ამბობს სალომე.

სტატუსი

დარეჯანი და რეზი

2021 წლის 24 სექტემბერს რეზის ოჯახი საფრანგეთში ჩაბარდა. საქართველოში ხანგრძლივი მკურნალობისა და წამლებში დახარჯული ათასობით დოლარის შემდეგ, რეზის ლეიკემიის რეციდივი განუვითარდა. მშობლებმა იფიქრეს, საქართველოში მკურნალობა რომ დაეწყოთ, ბავშვის ტრანსპორტირება აღარ იქნებოდა შესაძლებელი. ამიტომ, წასვლა გადაწყვიტეს. რეზისაც აღარ ჰქონდა განწყობა. აქ ამდენი ხანი ვიმკურნალეთ და იგივე დამემართაო.

„სასწრაფოდ მინდოდა ბავშვის წამოყვანა, სანამ რამე გართულება იჩენდა თავს, გადავწყვიტეთ, რომ ლტოლვილად ჩავბარებულიყავით. არც ის 5000 ევრო მქონდა დადებული, აქ ჩამოსასვლელად რომ დამჭირდა. ისიც სანათესავომ შემიგროვა“.

ჩასვლიდან მეორე საღამოს რეზის ტკივილები დაეწყო და სასწრაფოდ გადაიყვანეს კლინიკაში. დარეჯანმა საავადმყოფოს სოციალურ მუშაკს ყველაფერი დეტალურად მოუყვა. ოჯახი კლინიკის სასტუმროში გადაიყვანეს, თუმცა ჯერჯერობით ყველაფერი გაურკვეველია.

რეზი და მისი ოჯახი თავშესაფარს ელოდებიან.

←

საბამ დაბადებიდან რამდენიმე კვირა რეანიმაციაში გაატარა, კიდევ რამდენიმე - პალატაში. ექიმებმა ჰიდროცეფალიის დიაგნოზი დაუსვეს. ბავშვს აღებინებდა, არ ეძინა, უძლებდა მტკივნეულ კრუნჩხვებს. ხშირად ჰქონდა მაღალი სიცხეც. ექიმთან ყოველი მისვლისას საბას ერთი და იმავე პროცედურების გავლა უწევდა - სისხლის ანალიზი, რენტგენი, ინჰალაცია.

ექიმებთან საბა მშობლებს საგარეჯოდან თბილისში ჩაჰყავდათ. 4 წლის განმავლობაში, სახელმწიფომ ამ ოჯახს ერთადერთხელ გამოუყო წამლებზე 79-ლარიანი დახმარება.

მშობლებმა საბას თურქეთში წაყვანა სცადეს და სახელმწიფოს 4 400 დოლარით დახმარება სთხოვეს. ეს ფული მხოლოდ საბას მგზავრობას ჰყოფნიდა. სახელმწიფომ ოჯახს უარი უთხრა და საბას თურქეთში წაყვანის მცდელობაც ჩაიშალა.

ყოფილა შემთხვევები, როცა საბას სამი დღე-ღამე გადაბმულად არ სძინებია. ჯანმრთელობის პრობლემები შეექმნა დედასაც. გიორგი მუშაობას ვეღარ ახერხებდა. მეუღლეს მარტო ვერ ტოვებდა. საბას მოვლა ორივესთვის რთული იყო.

ყველა ექიმი წინას აბრალებდა არასწორი მკურნალობა დანიშვნას. ბავშვის მდგომარეობა კი უარესდებოდა.

„ბოლო დონემდე მივედი, თორემ მე საზღვარგარეთ საერთოდ არ მინდოდა გახედვა“, - ამბობს გიორგი ხაჩატუროვი, საბას მამა.

კონსტანტინე რომ დაიბადა, ექიმებმა „სრულიად ჯანმრთელი“ გაწერეს სახლში. რამდენიმე კვირაში უკან, კლინიკაში დაბრუნდა - ბავშვს არ ესმოდა და ვერც საჭმელს ინელებდა. უთხრეს, არ ინერვიულოთ, გაიზრდება და გაუვლისო.

იმის იმედით, რომ მეორე პედიატრი პირველზე უკეთესი შეხვდებოდათ, დედამ, მერსიამ, კონსტანტინე ვისთან არ მიიყვანა. ყოველ ჯერზე ახალ ექსპერიმენტს ატარებდნენ - ცლიდნენ საკვებს და მედიკამენტებს, თუმცა ბავშვი უკეთ არ ხდებოდა. ერთმა ექიმმა ისიც კი უთხრა, ყრუ-მუნჯია, ვერც აპარატს მოირგებს და არც კოხრეალური იმპლანტი (ყურის აპარატი, რომელიც სმენის საშუალებას აძლევს) უშველისო. მეორემ - იმიტომ ვერ ინელებს საჭმელს, რომ არ ესმისო.

„ოქრო, ყველაფერი გავყიდეთ, აღარაფერი გაგვაჩნდა საქართველოში“.

სამი თვის იყო, როცა მთელი სხეული გაუყვითლდა. ეს იყო ატრეზია (ღვიძლის დაავადება). ბავშვს ღვიძლის გადანერგვა სჭირდებოდა. სავარაუდო დიაგნოზი კლინიკაში დაუსვეს, თუმცა გადაჭრით ვერაფერი უთხრეს - აპარატურა არ ჰქონდათ დიაგნოზის დასამტკიცებლად. ექიმებმა მარინას შესთავაზეს, დიაგნოზში უბრალოდ სიყვითლე ჩავწეროთო, ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ მკურნალობის ხარჯებს არც ერთი სახელმწიფო უწყება არ გამოყოფდა.

პალატაში ბავშვის საწოლი არ იყო, ფანჯრები არ იკეტებოდა, წყალი არ მოდიოდა. ერთადერთი, რითაც ბავშვს მკურნალობდნენ, დედის თქმით, გადასხმა იყო. მარინა იხსენებს როგორ უხეშად იშორებდნენ ექთნები, როცა წყლის გაცხელებას სთხოვდა - ჩვენს ვალდებულებაში არ შედისო.

„წაშლილი ვიყავი, ვერ ვაზროვნებდი. მეუბნებიან ერთ თვეში შვილი მოგიკვდება და ექიმი იმდენად თავხედი იყო, მეუბნებოდა, რა შუშის თვალებით იყურებიო“.

ოჯახმა ბავშვის მონაცემები თურქეთში გადაგზავნა. იქიდან მიღებული პასუხით ქართველმა ექიმმა დაწერა, რომ ბავშვს ღვიძლის გადანერგვა სჭირდებოდა. ოპერაცია 90 000 დოლარი ჯდებოდა. სახელმწიფო უწყებებმა მარინას თანხის გამოყოფაზე უარი უთხრეს. ოჯახმა ფულის შეგროვება ფეისბუკზე დაიწყო.

„ლეიკემიის მქონდე ბავშვის დედა გამომეხმაურა საფრანგეთიდან. ამ უცნობმა გოგომ მითხრა, როგორღაც ჩამოდი და აქ მოგაქცევ ყურადღებასო. მაშინ, 2016-ში ჯერ კიდევ ვიზა იყო საჭირო. ისევ ხალხმა შემიგროვა ფული“.

გერმანია სად იყო ისიც არ ვიცოდიო, ამბობს გიორგი და ამატებს, რომ ბილეთები ნაცნობმა აყიდინა. 2019 წლის 30 ნოემბრის ყინვიანი ღამე 4 წლის წლის საბამ, გიორგიმ და თიკომ დრეზდენის ქუჩებში გაათენეს. ოჯახი შემთხვევით ქართველებს გადაეყარა, რომლებმაც საიმიგრაციო სამსახურის მისამართი მიასწავლეს.

გამოკითხვა 8 საათი გაგრძელდა. აინტერესებდათ, ვინ ურჩია ჩასვლა და რატომ. მისცეს რუკა და გაგზავნეს პარალელურ ქუჩაზე მდებარე კარავში. ირგვლივ რამდენიმე ასეული მიგრანტი ასევე კარვებში ცხოვრობდა. მუდმივად საპირფარეშოს მძაფრი სუნი იდგა.

ხმაური არ ჩერდებოდა და საბაც სულ ტიროდა, კრუნჩხვები გაუხშირდა. დღეში შეიძლება 10-ჯერ მაინც ჰქონოდა შეტევა.

ბანაკში მათ 1 წელი და 9 თვე იცხოვრეს.



ექიმიდან ექიმამდე

საბამ დაბადებიდან რამდენიმე კვირა რეანიმაციაში გაატარა, კიდევ რამდენიმე - პალატაში. ექიმებმა ჰიდროცეფალიის დიაგნოზი დაუსვეს. ბავშვს აღებინებდა, არ ეძინა, უძლებდა მტკივნეულ კრუნჩხვებს. ხშირად ჰქონდა მაღალი სიცხეც. ექიმთან ყოველი მისვლისას საბას ერთი და იმავე პროცედურების გავლა უწევდა - სისხლის ანალიზი, რენტგენი, ინჰალაცია.

ექიმებთან საბა მშობლებს საგარეჯოდან თბილისში ჩაჰყავდათ. 4 წლის განმავლობაში, სახელმწიფომ ამ ოჯახს ერთადერთხელ გამოუყო წამლებზე 79-ლარიანი დახმარება.

მშობლებმა საბას თურქეთში წაყვანა სცადეს და სახელმწიფოს 4 400 დოლარით დახმარება სთხოვეს. ეს ფული მხოლოდ საბას მგზავრობას ჰყოფნიდა. სახელმწიფომ ოჯახს უარი უთხრა და საბას თურქეთში წაყვანის მცდელობაც ჩაიშალა.

ყოფილა შემთხვევები, როცა საბას სამი დღე-ღამე გადაბმულად არ სძინებია. ჯანმრთელობის პრობლემები შეექმნა დედასაც. გიორგი მუშაობას ვეღარ ახერხებდა. მეუღლეს მარტო ვერ ტოვებდა. საბას მოვლა ორივესთვის რთული იყო.

ყველა ექიმი წინას აბრალებდა არასწორი მკურნალობა დანიშვნას. ბავშვის მდგომარეობა კი უარესდებოდა.

„ბოლო დონემდე მივედი, თორემ მე საზღვარგარეთ საერთოდ არ მინდოდა გახედვა“, - ამბობს გიორგი ხაჩატუროვი, საბას მამა.

კონსტანტინეს მშობლებმა მანქანა გაყიდეს და გერმანიაში წავიდნენ. მერსია საზღვარგარეთ პირველად მოხვდა. მხოლოდ გაგონილი ჰქონდა, რომ ვიღაცას შვილი გერმანიაში ჩაუყვანია და იქ მოურჩენიათ. დრეზდენში ჩასვლა იქაურმა ქართველებმა ურჩიეს და კლინიკაც მიასწავლეს.

საერთო საცხოვრებელში შეუშვეს და ერთი ოთახი მისცეს. საპირფარეშოს რამდენიმე ათეულ ადამიანთან იყოფდნენ, ისევე, როგორც სამზარეულოს. ყოველკვირეული 96 ევრო ჰყოფნიდათ ბავშვის პამპერსისთვის და ექიმთან წასასვლელად.

„როცა შვილის გამო ხარ წამოსული, არაფერია რთული. კომფორტის გამო ხომ არ ვარ ჩამოსული“, - ამბობს მერსია.



ექიმიდან ექიმამდე

კონსტანტინე რომ დაიბადა, ექიმებმა „სრულიად ჯანმრთელი“ გაწერეს სახლში. რამდენიმე კვირაში უკან, კლინიკაში დაბრუნდა - ბავშვს არ ესმოდა და ვერც საჭმელს ინელებდა. უთხრეს, არ ინერვიულოთ, გაიზრდება და გაუვლისო.

იმის იმედით, რომ მეორე პედიატრი პირველზე უკეთესი შეხვდებოდათ, დედამ, მერსიამ, კონსტანტინე ვისთან არ მიიყვანა. ყოველ ჯერზე ახალ ექსპერიმენტს ატარებდნენ - ცლიდნენ საკვებს და მედიკამენტებს, თუმცა ბავშვი უკეთ არ ხდებოდა. ერთმა ექიმმა ისიც კი უთხრა, ყრუ-მუნჯია, ვერც აპარატს მოირგებს და არც კოხრეალური იმპლანტი (ყურის აპარატი, რომელიც სმენის საშუალებას აძლევს) უშველისო. მეორემ - იმიტომ ვერ ინელებს საჭმელს, რომ არ ესმისო.

უფულობის გამო, მარინას საფრანგეთში ვერავინ გაჰყვა და მარტო წავიდა. პირველი ღამე ინტერნეტით გაცნობილი ქალის ოჯახში გაათენა და ისე, რომ საიმიგრაციოში წასვლაც ვერ მოასწრო, მეორე დღესვე ბავშვთან ერთად სასწრაფომ საავადმყოფოში გადაიყვანა.

„ჩაგვიტარეს ანალიზები და დაგვტოვეს“, - ამბობს ის.



ექიმიდან ექიმამდე

სამი თვის იყო, როცა მთელი სხეული გაუყვითლდა. ეს იყო ატრეზია (ღვიძლის დაავადება). ბავშვს ღვიძლის გადანერგვა სჭირდებოდა. სავარაუდო დიაგნოზი კლინიკაში დაუსვეს, თუმცა გადაჭრით ვერაფერი უთხრეს - აპარატურა არ ჰქონდათ დიაგნოზის დასამტკიცებლად. ექიმებმა მარინას შესთავაზეს, დიაგნოზში უბრალოდ სიყვითლე ჩავწეროთო, ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ მკურნალობის ხარჯებს არც ერთი სახელმწიფო უწყება არ გამოყოფდა.

პალატაში ბავშვის საწოლი არ იყო, ფანჯრები არ იკეტებოდა, წყალი არ მოდიოდა. ერთადერთი, რითაც ბავშვს მკურნალობდნენ, დედის თქმით, გადასხმა იყო. მარინა იხსენებს როგორ უხეშად იშორებდნენ ექთნები, როცა წყლის გაცხელებას სთხოვდა - ჩვენს ვალდებულებაში არ შედისო.

„წაშლილი ვიყავი, ვერ ვაზროვნებდი. მეუბნებიან ერთ თვეში შვილი მოგიკვდება და ექიმი იმდენად თავხედი იყო, მეუბნებოდა, რა შუშის თვალებით იყურებიო“.

ოჯახმა ბავშვის მონაცემები თურქეთში გადაგზავნა. იქიდან მიღებული პასუხით ქართველმა ექიმმა დაწერა, რომ ბავშვს ღვიძლის გადანერგვა სჭირდებოდა. ოპერაცია 90 000 დოლარი ჯდებოდა. სახელმწიფო უწყებებმა მარინას თანხის გამოყოფაზე უარი უთხრეს. ოჯახმა ფულის შეგროვება ფეისბუკზე დაიწყო.

„ლეიკემიის მქონდე ბავშვის დედა გამომეხმაურა საფრანგეთიდან. ამ უცნობმა გოგომ მითხრა, როგორღაც ჩამოდი და აქ მოგაქცევ ყურადღებასო. მაშინ, 2016-ში ჯერ კიდევ ვიზა იყო საჭირო. ისევ ხალხმა შემიგროვა ფული“.

დრეზდენში საბას განსხვავებული დიაგნოზი დაუსვეს - მიკროცეფალია (იშვიათი ნევროლოგიური დაავადება). მარცხენა თირკმელი დახშული ჰქონდა, მეორე გადიდებული. 9 ოპერაცია გაუკეთეს. საავადმყოფოში ოთხი თვე იწვა. შემდეგ რეაბილიტაციის ცენტრში გაწერეს სამი თვით.

ახლა სპეციალურ სკოლაშიც დადის - რაც შეუძლია, ყველაფერს აკეთებინებენ, ურთიერთობას ასწავლიან. 4 წლის საბა დრეზდენში ჩასვლისას 8 კილო იყო, ახლა, ორი წლის თავზე 16 კილოს იწონის.

თუმცა ჯერ კიდევ ბევრი რამ სჭირდება - მენჯებიდან ამოვარდნილია და ხერხემლის გამრუდება აქვს. ახლა 9 წამალს ასმევენ - პირველს დილის 6-ზე, ბოლოს ღამის 12-ზე. მუდმივად სჭირდება ექიმების ყურადღება და თერაპიული პროცედურები.

ახლა საბას ოჯახი დროებით სახელმწიფო საცხოვრებელში ცხოვრობს, ორი საძინებლითა და ერთი მისაღებით.



ექიმიდან ექიმამდე

საბამ დაბადებიდან რამდენიმე კვირა რეანიმაციაში გაატარა, კიდევ რამდენიმე - პალატაში. ექიმებმა ჰიდროცეფალიის დიაგნოზი დაუსვეს. ბავშვს აღებინებდა, არ ეძინა, უძლებდა მტკივნეულ კრუნჩხვებს. ხშირად ჰქონდა მაღალი სიცხეც. ექიმთან ყოველი მისვლისას საბას ერთი და იმავე პროცედურების გავლა უწევდა - სისხლის ანალიზი, რენტგენი, ინჰალაცია.

ექიმებთან საბა მშობლებს საგარეჯოდან თბილისში ჩაჰყავდათ. 4 წლის განმავლობაში, სახელმწიფომ ამ ოჯახს ერთადერთხელ გამოუყო წამლებზე 79-ლარიანი დახმარება.

მშობლებმა საბას თურქეთში წაყვანა სცადეს და სახელმწიფოს 4 400 დოლარით დახმარება სთხოვეს. ეს ფული მხოლოდ საბას მგზავრობას ჰყოფნიდა. სახელმწიფომ ოჯახს უარი უთხრა და საბას თურქეთში წაყვანის მცდელობაც ჩაიშალა.

ყოფილა შემთხვევები, როცა საბას სამი დღე-ღამე გადაბმულად არ სძინებია. ჯანმრთელობის პრობლემები შეექმნა დედასაც. გიორგი მუშაობას ვეღარ ახერხებდა. მეუღლეს მარტო ვერ ტოვებდა. საბას მოვლა ორივესთვის რთული იყო.

ყველა ექიმი წინას აბრალებდა არასწორი მკურნალობა დანიშვნას. ბავშვის მდგომარეობა კი უარესდებოდა.

„ბოლო დონემდე მივედი, თორემ მე საზღვარგარეთ საერთოდ არ მინდოდა გახედვა“, - ამბობს გიორგი ხაჩატუროვი, საბას მამა.



„თავშესაფარი მართლა თავშესაფარია“

გერმანია სად იყო ისიც არ ვიცოდიო, ამბობს გიორგი და ამატებს, რომ ბილეთები ნაცნობმა აყიდინა. 2019 წლის 30 ნოემბრის ყინვიანი ღამე 4 წლის წლის საბამ, გიორგიმ და თიკომ დრეზდენის ქუჩებში გაათენეს. ოჯახი შემთხვევით ქართველებს გადაეყარა, რომლებმაც საიმიგრაციო სამსახურის მისამართი მიასწავლეს.

გამოკითხვა 8 საათი გაგრძელდა. აინტერესებდათ, ვინ ურჩია ჩასვლა და რატომ. მისცეს რუკა და გაგზავნეს პარალელურ ქუჩაზე მდებარე კარავში. ირგვლივ რამდენიმე ასეული მიგრანტი ასევე კარვებში ცხოვრობდა.

მუდმივად საპირფარეშოს მძაფრი სუნი იდგა.

ხმაური არ ჩერდებოდა და საბაც სულ ტიროდა, კრუნჩხვები გაუხშირდა. დღეში შეიძლება 10-ჯერ მაინც ჰქონოდა შეტევა.

ბანაკში მათ 1 წელი და 9 თვე იცხოვრეს.

კონსტანტინეს 75 000-ევროს ღირებულების კოხრეარული იმპლანტაცია უფასოდ გაუკეთეს. ბავშვს მისცეს სმენის აპარატი - ჯამში ყველა 10 000- ევროს ღირებულების. ასევე გერმანიის მთავრობამ გადაუხადა სამწლიანი რეაბილიტაციის საფასურიც.

„წინ მიდის, ექიმები კმაყოფილები არიან. ერთი-ორი სიტყვაც რომ თქვას, მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის, იმიტომ, რომ შეუძლებელი გააკეთა გერმანიამ ჩემი შვილისთვის“, - ამბობს მერსია.



ექიმიდან ექიმამდე

კონსტანტინე რომ დაიბადა, ექიმებმა „სრულიად ჯანმრთელი“ გაწერეს სახლში. რამდენიმე კვირაში უკან, კლინიკაში დაბრუნდა - ბავშვს არ ესმოდა და ვერც საჭმელს ინელებდა. უთხრეს, არ ინერვიულოთ, გაიზრდება და გაუვლისო.

იმის იმედით, რომ მეორე პედიატრი პირველზე უკეთესი შეხვდებოდათ, დედამ, მერსიამ, კონსტანტინე ვისთან არ მიიყვანა. ყოველ ჯერზე ახალ ექსპერიმენტს ატარებდნენ - ცლიდნენ საკვებს და მედიკამენტებს, თუმცა ბავშვი უკეთ არ ხდებოდა. ერთმა ექიმმა ისიც კი უთხრა, ყრუ-მუნჯია, ვერც აპარატს მოირგებს და არც კოხრეალური იმპლანტი (ყურის აპარატი, რომელიც სმენის საშუალებას აძლევს) უშველისო. მეორემ - იმიტომ ვერ ინელებს საჭმელს, რომ არ ესმისო.

„ოქრო, ყველაფერი გავყიდეთ, აღარაფერი გაგვაჩნდა საქართველოში“.



„თავშესაფარი მართლა თავშესაფარია“

კონსტანტინეს მშობლებმა მანქანა გაყიდეს და გერმანიაში წავიდნენ. მერსია საზღვარგარეთ პირველად მოხვდა. მხოლოდ გაგონილი ჰქონდა, რომ ვიღაცას შვილი გერმანიაში ჩაუყვანია და იქ მოურჩენიათ. დრეზდენში ჩასვლა იქაურმა ქართველებმა ურჩიეს და კლინიკაც მიასწავლეს.

საერთო საცხოვრებელში შეუშვეს და ერთი ოთახი მისცეს. საპირფარეშოს რამდენიმე ათეულ ადამიანთან იყოფდნენ, ისევე, როგორც სამზარეულოს. ყოველკვირეული 96 ევრო ჰყოფნიდათ ბავშვის პამპერსისთვის და ექიმთან წასასვლელად.

„როცა შვილის გამო ხარ წამოსული, არაფერია რთული. კომფორტის გამო ხომ არ ვარ ჩამოსული“, - ამბობს მერსია.

ძირითადად რენში მკურნალობდნენ, თუმცა კლინიკა კონსულტაციებზე პარიზშიც აგზავნიდა, საკუთარი ტაქსით. დემეტრეს ღვიძლმა ერთი წელი გაძლო. გადანერგვის 12-საათიანი ოპერაციის შემდეგ, თავს კარგად გრძნობს.

„ინფრასტრუქტურას თავი დავანებოთ, პაციენტთან კომუნიკაცია სრულიად სხვაა. დრო რომ გავიდა, მივხვდი, რომ ამით კი არ უნდა ვყოფილიყავი გაოცებული, ეს ასეც უნდა იყოს. საქართველოში რაც გადამხდა, ის არის არანორმალური“, - ამბობს მარინა.



ექიმიდან ექიმამდე

სამი თვის იყო, როცა მთელი სხეული გაუყვითლდა. ეს იყო ატრეზია (ღვიძლის დაავადება). ბავშვს ღვიძლის გადანერგვა სჭირდებოდა. სავარაუდო დიაგნოზი კლინიკაში დაუსვეს, თუმცა გადაჭრით ვერაფერი უთხრეს - აპარატურა არ ჰქონდათ დიაგნოზის დასამტკიცებლად. ექიმებმა მარინას შესთავაზეს, დიაგნოზში უბრალოდ სიყვითლე ჩავწეროთო, ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ მკურნალობის ხარჯებს არც ერთი სახელმწიფო უწყება არ გამოყოფდა.

პალატაში ბავშვის საწოლი არ იყო, ფანჯრები არ იკეტებოდა, წყალი არ მოდიოდა. ერთადერთი, რითაც ბავშვს მკურნალობდნენ, დედის თქმით, გადასხმა იყო. მარინა იხსენებს როგორ უხეშად იშორებდნენ ექთნები, როცა წყლის გაცხელებას სთხოვდა - ჩვენს ვალდებულებაში არ შედისო.

„წაშლილი ვიყავი, ვერ ვაზროვნებდი. მეუბნებიან ერთ თვეში შვილი მოგიკვდება და ექიმი იმდენად თავხედი იყო, მეუბნებოდა, რა შუშის თვალებით იყურებიო“.

ოჯახმა ბავშვის მონაცემები თურქეთში გადაგზავნა. იქიდან მიღებული პასუხით ქართველმა ექიმმა დაწერა, რომ ბავშვს ღვიძლის გადანერგვა სჭირდებოდა. ოპერაცია 90 000 დოლარი ჯდებოდა. სახელმწიფო უწყებებმა მარინას თანხის გამოყოფაზე უარი უთხრეს. ოჯახმა ფულის შეგროვება ფეისბუკზე დაიწყო.

„ლეიკემიის მქონდე ბავშვის დედა გამომეხმაურა საფრანგეთიდან. ამ უცნობმა გოგომ მითხრა, როგორღაც ჩამოდი და აქ მოგაქცევ ყურადღებასო. მაშინ, 2016-ში ჯერ კიდევ ვიზა იყო საჭირო. ისევ ხალხმა შემიგროვა ფული“.



„თავშესაფარი მართლა თავშესაფარია“

უფულობის გამო, მარინას საფრანგეთში ვერავინ გაჰყვა და მარტო წავიდა. პირველი ღამე ინტერნეტით გაცნობილი ქალის ოჯახში გაათენა და ისე, რომ საიმიგრაციოში წასვლაც ვერ მოასწრო, მეორე დღესვე ბავშვთან ერთად სასწრაფომ საავადმყოფოში გადაიყვანა.

„ჩაგვიტარეს ანალიზები და დაგვტოვეს“, - ამბობს ის.

გიორგის გერმანიაში ჩასვლის მიზეზი არ დაუმალავს. პირდაპირ უთხრა, რომ შვილს ვერ გადაარჩენდა ხარისხიანი სამედიცინო დახმარების გარეშე. თავშესაფარი არ მისცეს - ეს მდგომარეობა საქართველოშიც იკურნებაო. ქართული კლინიკების სიაც კი გაუგზავნეს.

„იმედი რომ გაგიჩნდება, რომ უყურებ, როგორები ჰყავთ განკურნებული, როგორ ყურადღებას აქცევენ პაციენტებს და რომ იცი, რომ ჯოჯოხეთში უნდა დაბრუნდე“, - იხსენებს გიორგი.

საქმეში ექსპერტი ჩაერთო, რომელმაც ბავშვის მგზავრობის შესაძლებლობა შეამოწმა. საბას ექიმმაც დაადასტურა, რომ არ შეიძლება.

„მანდ [საქართველოში] ვერ იცოცხლებს ბავშვი. არანაირი მომავალი არ აქვს“, - ამბობს გიორგი, საბას მამა.



ექიმიდან ექიმამდე

საბამ დაბადებიდან რამდენიმე კვირა რეანიმაციაში გაატარა, კიდევ რამდენიმე - პალატაში. ექიმებმა ჰიდროცეფალიის დიაგნოზი დაუსვეს. ბავშვს აღებინებდა, არ ეძინა, უძლებდა მტკივნეულ კრუნჩხვებს. ხშირად ჰქონდა მაღალი სიცხეც. ექიმთან ყოველი მისვლისას საბას ერთი და იმავე პროცედურების გავლა უწევდა - სისხლის ანალიზი, რენტგენი, ინჰალაცია.

ექიმებთან საბა მშობლებს საგარეჯოდან თბილისში ჩაჰყავდათ. 4 წლის განმავლობაში, სახელმწიფომ ამ ოჯახს ერთადერთხელ გამოუყო წამლებზე 79-ლარიანი დახმარება.

მშობლებმა საბას თურქეთში წაყვანა სცადეს და სახელმწიფოს 4 400 დოლარით დახმარება სთხოვეს. ეს ფული მხოლოდ საბას მგზავრობას ჰყოფნიდა. სახელმწიფომ ოჯახს უარი უთხრა და საბას თურქეთში წაყვანის მცდელობაც ჩაიშალა.

ყოფილა შემთხვევები, როცა საბას სამი დღე-ღამე გადაბმულად არ სძინებია. ჯანმრთელობის პრობლემები შეექმნა დედასაც. გიორგი მუშაობას ვეღარ ახერხებდა. მეუღლეს მარტო ვერ ტოვებდა. საბას მოვლა ორივესთვის რთული იყო.

ყველა ექიმი წინას აბრალებდა არასწორი მკურნალობა დანიშვნას. ბავშვის მდგომარეობა კი უარესდებოდა.

„ბოლო დონემდე მივედი, თორემ მე საზღვარგარეთ საერთოდ არ მინდოდა გახედვა“, - ამბობს გიორგი ხაჩატუროვი, საბას მამა.



„თავშესაფარი მართლა თავშესაფარია“

გერმანია სად იყო ისიც არ ვიცოდიო, ამბობს გიორგი და ამატებს, რომ ბილეთები ნაცნობმა აყიდინა. 2019 წლის 30 ნოემბრის ყინვიანი ღამე 4 წლის წლის საბამ, გიორგიმ და თიკომ დრეზდენის ქუჩებში გაათენეს. ოჯახი შემთხვევით ქართველებს გადაეყარა, რომლებმაც საიმიგრაციო სამსახურის მისამართი მიასწავლეს.

გამოკითხვა 8 საათი გაგრძელდა. აინტერესებდათ, ვინ ურჩია ჩასვლა და რატომ. მისცეს რუკა და გაგზავნეს პარალელურ ქუჩაზე მდებარე კარავში. ირგვლივ რამდენიმე ასეული მიგრანტი ასევე კარვებში ცხოვრობდა.

მუდმივად საპირფარეშოს მძაფრი სუნი იდგა.

ხმაური არ ჩერდებოდა და საბაც სულ ტიროდა, კრუნჩხვები გაუხშირდა. დღეში შეიძლება 10-ჯერ მაინც ჰქონოდა შეტევა.

ბანაკში მათ 1 წელი და 9 თვე იცხოვრეს.



ფანჯარა

დრეზდენში საბას განსხვავებული დიაგნოზი დაუსვეს - მიკროცეფალია (იშვიათი ნევროლოგიური დაავადება). მარცხენა თირკმელი დახშული ჰქონდა, მეორე გადიდებული. 9 ოპერაცია გაუკეთეს. საავადმყოფოში ოთხი თვე იწვა. შემდეგ რეაბილიტაციის ცენტრში გაწერეს სამი თვით.

ახლა სპეციალურ სკოლაშიც დადის - რაც შეუძლია, ყველაფერს აკეთებინებენ, ურთიერთობას ასწავლიან. 4 წლის საბა დრეზდენში ჩასვლისას 8 კილო იყო, ახლა, ორი წლის თავზე 16 კილოს იწონის.

თუმცა ჯერ კიდევ ბევრი რამ სჭირდება - მენჯებიდან ამოვარდნილია და ხერხემლის გამრუდება აქვს. ახლა 9 წამალს ასმევენ - პირველს დილის 6-ზე, ბოლოს ღამის 12-ზე. მუდმივად სჭირდება ექიმების ყურადღება და თერაპიული პროცედურები.

ახლა საბას ოჯახი დროებით სახელმწიფო საცხოვრებელში ცხოვრობს, ორი საძინებლითა და ერთი მისაღებით.



გერმანიაში ჩასვლის რეალური მიზეზი მერსიას არ დაუმალავს. ბავშვის გამოჯანმრთელების შემდეგ, ისინი საქართველოში დაბრუნდებიან. თავშესაფარი არ მისცეს, მაგრამ არც გამოაძევეს. გადაწყვეტილება გაასაჩივრეს, მოსამართლემ გაითვალისწინა ბავშვის მდგომარეობა და დროებით დარჩენის უფლება მისცეს, რეაბილიტაციების დასრულებამდე.

საერთო თავშესაფარში 2-წლიანი ცხოვრების შემდეგ, კონსტანტინეს ოჯახი სახელმწიფოს დროებით ოროთახიან ბინაში გადაიყვანეს.



ექიმიდან ექიმამდე

კონსტანტინე რომ დაიბადა, ექიმებმა „სრულიად ჯანმრთელი“ გაწერეს სახლში. რამდენიმე კვირაში უკან, კლინიკაში დაბრუნდა - ბავშვს არ ესმოდა და ვერც საჭმელს ინელებდა. უთხრეს, არ ინერვიულოთ, გაიზრდება და გაუვლისო.

იმის იმედით, რომ მეორე პედიატრი პირველზე უკეთესი შეხვდებოდათ, დედამ, მერსიამ, კონსტანტინე ვისთან არ მიიყვანა. ყოველ ჯერზე ახალ ექსპერიმენტს ატარებდნენ - ცლიდნენ საკვებს და მედიკამენტებს, თუმცა ბავშვი უკეთ არ ხდებოდა. ერთმა ექიმმა ისიც კი უთხრა, ყრუ-მუნჯია, ვერც აპარატს მოირგებს და არც კოხრეალური იმპლანტი (ყურის აპარატი, რომელიც სმენის საშუალებას აძლევს) უშველისო. მეორემ - იმიტომ ვერ ინელებს საჭმელს, რომ არ ესმისო.

„ოქრო, ყველაფერი გავყიდეთ, აღარაფერი გაგვაჩნდა საქართველოში“.



„თავშესაფარი მართლა თავშესაფარია“

კონსტანტინეს მშობლებმა მანქანა გაყიდეს და გერმანიაში წავიდნენ. მერსია საზღვარგარეთ პირველად მოხვდა. მხოლოდ გაგონილი ჰქონდა, რომ ვიღაცას შვილი გერმანიაში ჩაუყვანია და იქ მოურჩენიათ. დრეზდენში ჩასვლა იქაურმა ქართველებმა ურჩიეს და კლინიკაც მიასწავლეს.

საერთო საცხოვრებელში შეუშვეს და ერთი ოთახი მისცეს. საპირფარეშოს რამდენიმე ათეულ ადამიანთან იყოფდნენ, ისევე, როგორც სამზარეულოს. ყოველკვირეული 96 ევრო ჰყოფნიდათ ბავშვის პამპერსისთვის და ექიმთან წასასვლელად.

„როცა შვილის გამო ხარ წამოსული, არაფერია რთული. კომფორტის გამო ხომ არ ვარ ჩამოსული“, - ამბობს მერსია.



ფანჯარა

კონსტანტინეს 75 000-ევროს ღირებულების კოხრეარული იმპლანტაცია უფასოდ გაუკეთეს. ბავშვს მისცეს სმენის აპარატი - ჯამში ყველა 10 000- ევროს ღირებულების. ასევე გერმანიის მთავრობამ გადაუხადა სამწლიანი რეაბილიტაციის საფასურიც.

„წინ მიდის, ექიმები კმაყოფილები არიან. ერთი-ორი სიტყვაც რომ თქვას, მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის, იმიტომ, რომ შეუძლებელი გააკეთა გერმანიამ ჩემი შვილისთვის“, - ამბობს მერსია.



თავდაპირველად, მარინამ ლტოლვილის სტატუსის მოთხოვნის მიზეზად ოჯახური ძალადობა დაასახელა. თუმცა ვერ დაასაბუთა და თავშესაფარზეც უარი უთხრეს. ამ გადაწყვეტილებას მარინა არ შეუშინებია, რადგან ექიმმა მისცა საბუთი, რომლის თანახმად დემეტრეს ესაჭიროებოდა საფრანგეთში ცხოვრება.

ამის შემდეგ, მარინამ სამედიცინო სტატუსი მოითხოვა. ახლა ავადმყოფის თანაშემწის სტატუსი აქვს, რადგან შვილი არასრულწლოვანია. საფრანგეთმა უფროსი შვილის ჩაყვანის უფლებაც მისცა.



ექიმიდან ექიმამდე

სამი თვის იყო, როცა მთელი სხეული გაუყვითლდა. ეს იყო ატრეზია (ღვიძლის დაავადება). ბავშვს ღვიძლის გადანერგვა სჭირდებოდა. სავარაუდო დიაგნოზი კლინიკაში დაუსვეს, თუმცა გადაჭრით ვერაფერი უთხრეს - აპარატურა არ ჰქონდათ დიაგნოზის დასამტკიცებლად. ექიმებმა მარინას შესთავაზეს, დიაგნოზში უბრალოდ სიყვითლე ჩავწეროთო, ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ მკურნალობის ხარჯებს არც ერთი სახელმწიფო უწყება არ გამოყოფდა.

პალატაში ბავშვის საწოლი არ იყო, ფანჯრები არ იკეტებოდა, წყალი არ მოდიოდა. ერთადერთი, რითაც ბავშვს მკურნალობდნენ, დედის თქმით, გადასხმა იყო. მარინა იხსენებს როგორ უხეშად იშორებდნენ ექთნები, როცა წყლის გაცხელებას სთხოვდა - ჩვენს ვალდებულებაში არ შედისო.

„წაშლილი ვიყავი, ვერ ვაზროვნებდი. მეუბნებიან ერთ თვეში შვილი მოგიკვდება და ექიმი იმდენად თავხედი იყო, მეუბნებოდა, რა შუშის თვალებით იყურებიო“.

ოჯახმა ბავშვის მონაცემები თურქეთში გადაგზავნა. იქიდან მიღებული პასუხით ქართველმა ექიმმა დაწერა, რომ ბავშვს ღვიძლის გადანერგვა სჭირდებოდა. ოპერაცია 90 000 დოლარი ჯდებოდა. სახელმწიფო უწყებებმა მარინას თანხის გამოყოფაზე უარი უთხრეს. ოჯახმა ფულის შეგროვება ფეისბუკზე დაიწყო.

„ლეიკემიის მქონდე ბავშვის დედა გამომეხმაურა საფრანგეთიდან. ამ უცნობმა გოგომ მითხრა, როგორღაც ჩამოდი და აქ მოგაქცევ ყურადღებასო. მაშინ, 2016-ში ჯერ კიდევ ვიზა იყო საჭირო. ისევ ხალხმა შემიგროვა ფული“.



„თავშესაფარი მართლა თავშესაფარია“

უფულობის გამო, მარინას საფრანგეთში ვერავინ გაჰყვა და მარტო წავიდა. პირველი ღამე ინტერნეტით გაცნობილი ქალის ოჯახში გაათენა და ისე, რომ საიმიგრაციოში წასვლაც ვერ მოასწრო, მეორე დღესვე ბავშვთან ერთად სასწრაფომ საავადმყოფოში გადაიყვანა.

„ჩაგვიტარეს ანალიზები და დაგვტოვეს“, - ამბობს ის.



ფანჯარა

ძირითადად რენში მკურნალობდნენ, თუმცა კლინიკა კონსულტაციებზე პარიზშიც აგზავნიდა, საკუთარი ტაქსით. დემეტრეს ღვიძლმა ერთი წელი გაძლო. გადანერგვის 12-საათიანი ოპერაციის შემდეგ, თავს კარგად გრძნობს.

„ინფრასტრუქტურას თავი დავანებოთ, პაციენტთან კომუნიკაცია სრულიად სხვაა. დრო რომ გავიდა, მივხვდი, რომ ამით კი არ უნდა ვყოფილიყავი გაოცებული, ეს ასეც უნდა იყოს. საქართველოში რაც გადამხდა, ის არის არანორმალური“, - ამბობს მარინა.



←