ეხლა, რა ხდება. ბლოგის განახლება ძალიან დამიგვიანდა (ჯერ ასეთი რამ არ მომსვლია!). ვიჯექი და მაინცდამაინც საინტერესო ვერაფერი დავწერე. სათაური მოვიფიქრე მარტო. აი, ახედეთ მაღლა. ეგაა. ცუდი მე მგონი არ არის. არა, არც განსაკუთრებულად კარგია, მაგრამ გამოდგება.
საქართველოს ჰოლივუდი მოაწყდება და უამრავ ახალ ფილმს გადაიღებენ. ჩვენც არ უნდა დავხვდეთ ხელცარიელები და რამე უნდა დავახვედროთ. მოდი, იდეები მივაწოდოთ.
სანამ სერიოზული ხალხი მნიშვნელოვანი საკითხებით არის დაკავებული, მოდი, ჩვენ პატარ-პატარა პრობლემები გადავწყვიტოთ.
„ყველაფერი კარგად იქნება“ ავთო ვარსიმაშვილის ახალი ქართული კომედიაა. სავსეა კინოდარბაზები. ერთი კვირის წინ ვიყავი კინოში, სხვა ფილმზე, და ჩემი თვალით ვნახე, როგორ გაიყიდა ბოლო ბილეთი დიდ დარბაზში.
იმას აღარ მოვყვები, რომ „პლეიბოი“ მხოლოდ შიშველი ქალების ჟურნალი არ არის და ფოტოების გარდა ბევრი სხვაც უნდა იყოს ჟურნალში საინტერესო
ამ ბლოგის ავტორი წინა ცხოვრებაში ქართული "პლეიბოის" მთავარი რედაქტორი გახლდათ. ჟურნალი უკვე კარგა ხანია, რაც აღარ გამოდის, მაგრამ დღემდე ხშირად მეკითხებიან ხოლმე - ჰა, რატომ დაიხურეთ?
ლიტერატურაზე გამართულად ლაპარაკს, მუსიკისა არ იყოს, ცოდნა სულ არ სჭირდება. ჩვენი სახელმძღვანელო დაგეხმარება, მხოლოდ მონაწილეობა კი არ მიიღო ამ საუბრებში, არამედ თავი ისე აჩვენო, თითქოს წიგნით ხელში დაიბადე.
რატომ არის ფანჯარა აღმასრულებელი ხელისუფლება და არა, ვთქვათ, მედია? რატომ არის სასამართლო სახურავი? ისეთივე მიუწვდომელია?
რამდენიმე დღის წინ მივხვდი, თუ ვინ არის ყველაზე დარბაისელი საქართველოში. "ჯორჯიან იმედი პროდაქშენ გრუპის" ახალი გენერალურ დირექტორი გიორგი არველაძეა ეგ კაცი.
თანამედროვე მუსიკაზე ავტორიტეტული ლაპარაკი არ არის რთული. მთავარია სწორ დროს სწორი სახელების ხსენება და ჭკვიანური სახით ლოყების ბერვა. ამავე დროს საჭიროა რამდენიმე მარტივი წესის დაცვა
დავდივარ ხოლმე კინოში, ოდნავ მაინც ასატანი რამე თუ გადის. ბოლოს „შეთავაზებაზე“ ვიყავი. ახლა ზოგად შთაბეჭდილებებს მოგახსენებთ.
ყველანაირი წესით დღევანდელი ბლოგი „თბილისი ოუფენ ეარ“ ფესტივალზე უნდა დამეწერა. წინა ჯერზე ვიკითხე და უმეტესობამ ეგ აარჩია. დავიწყე წერა. სათაურიც მოვუფიქრე...
ჩამოტვირთე მეტი
