Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ბლოგები

რადგან ფეისბუქი არ მაქვს, ცხელ ამბებს რამდენიმე დღის დაგვიანებით ვგებულობ ხოლმე. ამ შემთხვევაშიც ასე მოხდა. მოკლედ, ცოტა ხნის წინ სოციალურ ქსელებში ერთი საქმე გაირჩა. კერძოდ, ბევრი ადამიანი მწერალ ზურა ლეჟავას წინააღმდეგ ამხედრებულიყო. რაში აღარ სდებდნენ მას ბრალს. თან ყველა რაღაცას მოუწოდებდა, ურჩევდა, აბრალებდა. თურმე ხალხი იმან აღაშფოთა, რომ ლეჟავამ თქვა ის, რასაც ფიქრობდა. ოპა! ვერ მოსვლია კარგი ამბავი. ჩვენი მწერლები ხომ ზურგს უკან ლაპარაკს არიან მიჩვეულნი. არადა, ლეჟავამ თქვა, რომ საკუთარ ლიტერატურას იგი უფრო მაღალი დონისად თვლის, ვიდრე კოტე ჯანდიერის, ბესო ხვდელიძისა და მაკა მიქელაძის ოპუსებს ერთად აღებულს. დიდი ამბავი. რომელი ქართველი მწერალი არ ფიქრობს, რომ მისი ნაწერი სხვისას სჯობია? თუმცა ხმამაღლა ვერავინ ბედავს ამის თქმას. მილოშ ფორმანის „ამადეუსში“ ერთი ასეთი სცენაა (ეს ეპიზოდი სიტყვასიტყვით არ მახსოვს, ამიტომ მის თავისუფალ ვარიანტს შემოგთავაზებთ): მეფის კარზე მისულ მოცარტს გამოუცხადებენ, რომ მისი კონცერტი გადაიდო. მოცარტი კითხულობს მიზეზს. რაზეც პასუხობენ, რომ იგი არ არის ერთადერთი კომპოზიტორი ვენაში. მოცარტი კი ამ დროს იტყვის: „ჰო, მაგრამ მე საუკეთესო ვარ“. მოკლედ, ლეჟავამ თქვა, რომ იგი სჯობია რამდენიმე თანამედროვე ქართველ მწერალს. რა, არ მოსულა? მაღალ წრეებში ასე არ იქცევიან? მერედა ვინ მიაწერა ზურაბ ლეჟავა მაღალ წრეებს? მთელი ხიბლიც სწორედ ისაა, რომ ლეჟავას წარმოდგენა არა აქვს მაღალ წრეებზე და იქ მიღებულ ქცევის წესებზე. პირდაპირ თუ ვიტყვით, ლეჟავა დაბალი წრის კაცია. მას არც კარგი ოჯახიშვილობა ჰქონია, თბილ ოთახში მოყუჩებულს რომ ეწერა, და არც გავლენიანი მეგობრები ჰყოლია, ვინც მის კეთილდღეობას უზრუნველყოფდა. ყოველთვის აუტანელ პირობებში წერდა: ციხეში, სადაც 16 წელი იჯდა, და ქუჩაში - მშრალ ხიდზე წლების განმავლობაში ჰყიდდა საკუთარ ხელნაკეთობებს. დღეს კი სახლში წერს, რომელიც ვითომ თბილისში, სინამდვილეში კი სადღაც ევას პავაროტში მდებარეობს. ამიტომაცაა, მის პროზას იაფფასიანი არყის, „კალბასისა“ და ექსკრემენტების სუნი რომ ასდის. და ამიტომაც ზეპური საზოგადოება ვერასდროს აღმოაჩენს მის ტექსტებში საკუთარ საიდენტიფიკაციო ნიშნებს. ზურა ლეჟავა დაუვარცხნელი, მოუთვინიერებელი და მშიერი კაცია. ამიტომაც ღელავენ დავარცხნილები, მოთვინიერებულები და მაძღრები. შარშანწინ, როცა ლეჟავას „საბა“ არ მისცეს იმ წლის სრულიად უკონკურენტო პროზაული კრებულის გამო, წერილი გამოვაქვეყნე, სადაც მის ნაივურ მოთხრობებს ფიროსმანის ნახატებს ვადარებდი და ვამბობდი, მისი ტექსტები სისხლით, ოფლითა და ცრემლებითაა-მეთქი დაწერილი. ცხადია, იმ კრებულში ყველა მოთხრობა ერთი დონისა და წონის არაა, ზოგან ტექსტი გაუმართავია, ხან არქიტექტონიკაა დარღვეული, ხან ფინალი არ ვარგა, და ა.შ., სამაგიეროდ ყველაფერი ნაღდია. და ნაივური. ლეჟავას პროზის მთელი ხიბლიც სწორედ ამ ნაივურობაშია. ფილმ „ფიროსმანში“ ერთგან ნიკალა გულუბრყვილოდ ამბობს: მაღლიდან წმინდა გიორგი მადგას თავზე მათრახით ხელში და მეუბნება, დახატე, ნიკალა, დახატეო! არ ვიცი, ადგას თუ არა ლეჟავას თავზე ვინმე, მაგრამ იგი წერს. მის ნაივურ ნაწერს კი მრავალთა შორის გამოარჩევ, როგორც იმავე ფიროსმანის ნახატებს, სადაც ასევე დარღვეულია პერსპექტივა, მასშტაბები და სიმეტრია. დღეს ლეჟავას დასცინიან, არ იმჩნევენ. ამიტომ ამ ბლოგს იმავე სიტყვებით დავამთავრებ, რითაც ჩემს ძველ წერილს ვამთავრებდი: „თვალები ტრაკში უნდა გქონდეს ან არ უნდა გქონდეს თვალები საერთოდ, რომ ვერ შეამჩნიო „ბავშვის ნაკბენი კარალიოკზე ოქტომბრის თვეში“.
სოფელ ცაიშში მომხდარი სამარცხვინო ინციდენტის შემდეგ პრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილი სახლში ესტუმრა როზა წყაბელიას და პირადად მოისმინა ის პრობლემები, რაზეც ხელისუფლების ზედმეტად ლოიალური ქვეშევრდომების მიერ შეურაცხყოფილ ხანდაზმულ ქალს პრეზიდენტთან საჯარო შეხვედრაზე სურდა ლაპარაკი.

პიარტექნოლოგიური მიზანსცენა კიდევ უფრო დამაჯერებელი რომ ყოფილიყო, ხელისუფლებამ 15 დღით ჩაასმევინა ციხეში ორი პირი, რომლებიც „პრეზიდენტსა და გაჭირვებულ ადამიანებს შორის ჩადგნენ“, უფრო ზუსტად, ძალის გამოყენებით და მუჯლუგუნებით გაიყვანეს ხანდაზმული ქალი იმ ადგილიდან, სადაც ადგილობრივი ხელისუფლების წარმომადგენლები პრეზიდენტის შესახვედრად შესაფერის გარემოს ამზადებდნენ - შესაფერისი პუბლიკით, რომელიც პრეზიდენტს ტაშს დაუკრავდა, ხოტბას შეასხამდა და მომავალ არჩევნებში მხარდაჭერას აღუთქვამდა.

ცაიში რა, განა ასე არ ხდება საქართველოს სხვა კუთხეებში? გაიხსენეთ, რამდენჯერ გაქვთ „სამთავრობო“ ტელევიზიებით ნანახი ეს სცენა: „მოულოდნელად“ ჩასული პრეზიდენტის „მოულოდნელი“ შეხვედრა „მოულოდნელად“ ორგანიზებულ ხალხთან, რომელთა რიგებში აშკარად ჭარბობენ ადგილობრივი ორგანოების თანამშრომლები, მათი ოჯახის წევრები, საჯარო სკოლების მასწავლებლები და მოსწავლეები, სამოქალაქო სამოსში გამოწყობილი პოლიციელები და სახელმწიფო დაცვის სამსახურის მუშაკები, რომლებსაც, როგორც ამას წინათ მითხრეს, საქართველოში უკვე სახით ცნობენ.

მაგრამ მიხეილ სააკაშვილისა და მისი პიარტექნოლოგების რუდუნებით ნაწრთობი იდილია ცაიშში დაირღვა.

თავისუფალმა ჟურნალისტებმა მოასწრეს და გადაიღეს როზა წყაბელიაზე განხორციელებული ძალადობა. ფირზე აღბეჭდეს პრობლემებით დამძიმებული მოხუცი ქალი, რომელსაც გზადაგზა ვიღაც სულელსაც უწოდებს, და რომელიც უხეში ძალის გამოყენებით, ჯიკავ-ჯიკავით და ხელების გრეხით გაჰყავს ორ ახალგაზრდა კაცს, რათა პრეზიდენტ სააკაშვილს „მოედანი გაუსუფთაონ“ მორიგი წარმატებული შეხვედრისათვის.

24 ივლისს ამ ინციდენტმა წალეკა სოციალური ქსელები! დამთრგუნველ, ნებისმიერი ღირსეული ადამიანისათვის შეურაცხმყოფელ კადრებს განუწყვეტლად ატრიალებდნენ დამოუკიდებელი ტელეკომპანიები „მაესტრო“ და „ტვ-9“, რომელთა სიგნალების მიღება საზღვარგარეთაც არის შესაძლებელი. და როდესაც ლამის მთელი ცისქვეშეთი შეიძრა ამ სამარცხვინო ინციდენტის გამო, როზა წყაბელიას ცემის ამბავმა საქართველოს პრეზიდენტის ყურამდეც მიაღწია და იგი ძალიან, ძალიან გაბრაზდა.

„როცა თქვენი ამბავი გავიგე, მაშინვე წამოვედი. მე ყოველთვის ვიყავი, ვარ და დავრჩები გაჭირვებულების დამცველად საქართველოში. ვინც ჩემსა და იმ გაჭირვებულ ადამიანებს შორის ჩადგება, რომლებსაც ჩემთან მოსვლა და თავისი გაჭირვების შესახებ საუბარი სურს, პასუხს ვაგებინებთ. ეს იქნება დიდი გაკვეთილი იმისთვის, ვისაც ჩემსა და გაჭირვებულს შორის ჩადგომა სურს. ვერასდროს ვერავინ უნდა გაბედოს, რომ ჩემსა და იმ ადამიანს შორის ჩადგეს, რომელსაც უჭირს“, - განაცხადა წყაბელიასთან ბოდიშის სათქმელად მისულმა მიხეილ სააკაშვილმა.

პირადად მე საქართველოს პრეზიდენტის ამ განცხადებამ ცაიშში მისი ხელებდაგრძელებული ხელქვეითების საქციელზე მეტად გამაბრაზა! მაპატიეთ, მაგრამ რა არის ეს, თუ არა ფარისევლობა და სიყალბე იმ პოლიტიკოსისაგან, რომლის პრეზიდენტობის დროს სამართალდამცველებმა სასტიკი ძალის გამოყენებით მოკლეს სანდრო გირგვლიანი, ბუტა რობაქიძე, ზურაბ ვაზაგაშვილი და ათობით სხვა ახალგაზრდა, რომელთა დედებსაც მიხეილ სააკაშვილისაგან დღემდე არ გაუგონიათ სინანულისა და სამძიმრის სიტყვები?

„სასამართლო გაოგნებულია იმ შეთანხმებული ქმედებებით, რომლითაც ხელისუფლების სხვადასხვა შტოები მოქმედებდნენ... რათა ამ საშინელი მკვლელობის საქმეზე მართლმსაჯულება არ აღსრულებულიყო“, – ნათქვამია გირგვლიანის საქმეზე ევროპის ადამიანის უფლებათა სასამართლოს 2011 წლის 26 აპრილის დასკვნაში.

სასამართლოს ამ დასკვნას რომ კითხულობ, იხსენებ, როგორ მივიდა სულ ახლახან ლამის სასოწარკვეთამდე მეგობრის გამოქომაგებისთვის თბილისის 53-ე საჯარო სკოლიდან გარიცხული და პრეზიდენტის მიერ „ხულიგნად“ მოხსენიებული 15 წლის ბიჭი, ძალიან ძნელია ფარისევლობის გარდა რაიმე უწოდო საქართველოს პრეზიდენტის სიტყვებს, რომ „ჩემი მთავრობა და მე ვართ ყველაზე მთავარი დამცველი გაჭირვებულების, ვართ და ვიქნებით და ვერავინ ჩემსა და გაჭირვებულებს შორის ვერ ჩადგება“.

ჩამოტვირთე მეტი

ბლოგერები

ყველა ბლოგერი
XS
SM
MD
LG