ბლოგები

ბიძინა ივანიშვილის სახელის ხსენებისას, პირველი, რაც გაგახსენდება, ბევრი ნულია. ნულიდან საქმის დაწყება, ნული საჯაროობა, ვალების განულება, ნულების გრძელი მწკრივი მის საბანკო ანგარიშებზე და ა.შ. როგორც იტყვიან, ნული ბიძინა ივანიშვილის ბედისწერაა, მისი სიძლიერისა და უძლურების გამომხატველია და, სულაც არაა გასაკვირი, რომ იგი ამ ნულ(ებ)ს ისე ებღაუჭება, როგორც წყალწაღებული მაშველ რგოლს, რომელსაც, ბედის ირონიით, ასევე ნულის ფორმა აქვს.

ცხადია, იმის გამო, რომ ნული ყოველგვარი გარკვეული რაოდენობის უარყოფაა, იგი სულაც არაა უშინაარსო. უფრო პირიქით, იმაზე მეტად მნიშვნელოვანია, ვიდრე ყველა მის მიერ შემოსაზღვრული რიცხვები, ოღონდ მომხრეებისთვის ბიძინა ივანიშვილი ის ნულია, რომლის მარჯვნიდან მიწერით რიცხვის მნიშვნელობა ათმაგდება, მოწინააღმდეგეებისათვის კი - ის ნული, რომელზე გამრავლებაც სპობს ყველა რიცხვს.

ბიძინა ივანიშვილმა ეს თავის საყოველთაო "ნულობა" კიდევ ერთხელ გამოავლინა მორიგ ეპისტოლესა და სატელევიზიო ინტერვიუში. პირველი და ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაზეც, ალბათ, ივანიშვილის მხარდამჭერებიც და ოპონენტებიც თანხმდებიან, ისაა, რომ „ბატონი ბიძინა“ არ იცვლება ჭეშმარიტ ნულივით! იცვლება დრო, იცვლება ხალხი, იცვლება ქვეყნის ეკონომიკური და სოციალური მდგომარეობა, იცვლება კლიმატიც კი, მაგრამ არ იცვლება ბიძინა ივანიშვილი, რომელიც ყოველთვის სრულყოფილი და მართალია! მართალია მაშინაც კი, თუ ფაქტები საწინააღმდეგოზე მეტყველებენ. ცნობილი დებულების ძალიან თამამი ინტერპრეტაცია რომ მოვიშველიოთ, თუ ფაქტები ბიძინა ივანიშვილის ხედვას არ შეესაბამება, მით უარესი ფაქტებისათვის!

სიღარიბე, შერჩევითი სამართალი, კორუფცია, არაეფექტიანი მმართველობა და ა.შ. - ეს ყველაფერი შეიძლება ვიღაცისთვის ჯიუტი და მარტივად დასანახი ფაქტები იყოს, მაგრამ არა ივანიშვილისთვის, რომლისთვისაც თანაპარტიელების განზე გადგომა, ოპოზიციონერი კანდიდატისათვის მილიონამდე ხმის მიცემა და შვილმოკლული მამების სასოწარკვეთილი პროტესტი ან „შეცდომაში შეყვანის“ შედეგია ან - ღალატისა. ამასთან, ივანიშვილის კლასიფიკაციით, ღალატი პოლიტიკოსების საუფლოა (დავით უსუფაშვილი, ირაკლი ალასანია, გუბაზ სანიკიძე, ეკა ბესელია და ა.შ.), ხოლო „შეცდომაში შესვლით“, ძირითადად, ხალხი ირთულებს ცხოვრებას, ის ხალხი, რომელიც გარდა იმისა, რომ უხვად მოიხმარს „სიცრუის მანქანის“ პროდუქტს, თურმე, ასევე იკვებება მდარე სერიალებითაც.

რატომ შეიძლება მოსწონდეს ძალიან ბევრ ადამიანს ძალიან დიდი დროის განმავლობაში „მდარე ხარისხის“ ტელესერიალი?

იქნებ, არც ისე „მდარე ხარისხისაა“ სერიალი?

იქნებ, ხალხისთვის მნიშვნელოვანი სიმართლეც ურევია მასში?

მაგრამ განა, რა ფასი აქვს ხალხის სიმართლეს თუ ის წინააღმდეგობაში მოდის ბიძინა ივანიშვილის სიმართლესთან?

ბიძინა ივანიშვილს ხომ ყოველთვის აქვს თავისი სიმართლე, რომელიც ყველა სხვა (სხვის) სიმართლეზე მეტია და ამის გამო სხვა (სხვისი) სიმართლის გათვალისწინებას, ურჩევნია თავის სიმართლეს მოარგოს ქვეყანა, ხალხი, ტელევიზიები და სერიალებიც კი.

ბიძინა ივანიშვილს გულწრფელად სჯერა, რომ შეუძლია ნებისმიერი ადამიანის ღვაწლის, დამსახურებისა და ავტორიტეტის როგორც განულება, ასევე გაათმაგება. სწორედ ამ საოცარი უნარის წყალობით იქცნენ „ნულებად“ ეკა ბესელია, გედევან ფოფხაძე და ლევან გოგიჩაიშვილი, რომლებიც წლების განმავლობაში იყვნენ ივანიშვილისა და „ქართული ოცნების“ თვალსაჩინო თანამებრძოლები წინა ხელისუფლებასთან ომში, სწორედ ასე იქცა „ნულად“ ადვოკატი შალვა შავგულიძე, გირგვლიანების ოჯახის მებრძოლი ადვოკატი, ხოლო სანდრო გირგვლიანის მკვლელების ლმობიერი მოსამართლის, ლევან მურუსიძის ავტორიტეტი და ფასი გაათკეცდა.

ბიძინა ივანიშვილი ამ თავის უსასრულო ნულებით ნამდვილი ბეჭდების (ბეჭედიც ხომ ლითონის ნულია) მბრძანებელია: თითქმის ყველაფერი შეუძლია, თითქმის ყველაფერი გასდის, თუმცა, მისი ეს უსაშველო ნულობა ბოლომდე იდეალურიც არაა. არსებობს (რიცხვთა) სისტემა, რომელშიც ნულთან მიახლოება დაღუპვის ტოლფასია. პრინციპში, ბიძინა ივანიშვილის ყველა ნული სწორედ ამ სისტემის ნულსა და ნულთან სიახლოვეს უპირისპირდება. სისტემას, ცხადია, არჩევნები ჰქვია...

ბუქარესტის სამიტზე თითქმის 11 წლის წინ მიცემული დაპირების რეალიზებამდე, ნატო გაწევრიანების სანაცვლოდ საქართველოს კიდევ ერთ პაკეტს სთავაზობს - ამჯერად შავი ზღვის რეგიონში უსაფრთხოების გასაძლიერებლად და იმ ჩამორჩენის შესავსებად, რომელიც სამხედრო-საზღვაო სეგმენტის მხრივ აქვს თავისი სტატუსით საზღვაო ქვეყნის შეიარაღებულ ძალებს.

„შევთანხდით ზომების პაკეტზე ვითარების შეფასების გასაუმჯობესებლად და როგორც საქართველოს, ისე უკრაინის მხარდაჭერის გაძლიერებაზე ისეთ სფეროებში, როგორიცაა საზღვაო ძალებისა და სანაპირო დაცვის მომზადება, პორტებში შესვლა და წვრთნები, ინფორმაციის გაცვლა. ეს ყველაფერი დაეფუძნება ჩვენს შორის არსებულ ისედაც უკვე მჭიდრო თანაშრომლობას", - განაცხადა ნატოს გენერალურმა მდივანმა იენს სტოლტენბერგმა ვაშინგტონში ალიანსის 70-ე წლისთავისადმი მიღძღვნილი ღონისძიებების ფარგლებში გამართულ პრესკონფერენციაზე.

ცხადია, ეს არ ნიშნავს, რომ ნატო მუდმივი როტაციით აპირებდეს ტაქტიკური რაკეტებითა და საარტილერიო დანადგარებით აღჭურვილი საესკადრო ნაღმოსნის გამოგზავნას შავი ზღვის ფოთის აკვატორიის დასაცავად, მაგრამ წამყვანი ქვეყნების საზღვაო ძალებთან ოპერატიული ურთიერთქმედება სულ მცირე იმის სტიმულს მაინც მისცემს საქართველოს ხელისუფლებას, რომ ცოტა მეტი ფინანსური რესურსი დახარჯოს სანაპირო დაცვის ინფრასტრუქტურის მოწესრიგებასა და, პერსპექტივაში, სამხედრო-საზღვაო ძალების, როგორც ცალკეული სახეობის, აღდგენაზე.

ზოგიერთი ქართველი პოლიტიკოსის განცხადებები იმაზე, რომ სამხედრო ფლოტი ძვირი ფუფუნებაა, არათუ ვერავითარ კრიტიკას ვერ უძლებს, არამედ უპასუხისმგებლობაა იმ ფონზე, როდესაც ნატოს ქვეყნების საზღვაო ძალები სულ უფრო მეტ დროს უთმობენ საქართველოს შავი ზღვის სანაპიროსთან ტერიტორიულ წყლებში ვითარების შეფასებასა და „საზღვაო ფარის“ შექმნას.

ღირს გავიხსენოთ, რომ ნატოს გემებმა შავი ზღვის რეგიონში 2018 წელს 120 დღე დაყვეს, მაშინ როცა შარშანწინ ეს ციფრი მხოლოდ 80 დღეს შეადგენდა. „ეს აჩვენებს ჩვენს ყოფნას“, - განაცხადა იენს სტოლტენბერგმა, რომელიც ვაშინგტონში გამგზავრებამდე საქართველოში იმყოფებოდა, რათა ახალი გზავნილით გაემხნევებინა სამხრეთ კავკასიის ქვეყანა, სადაც მოსახლეობის 50 % მყარად უჭერს მხარს ქვეყნის ნატოში გაწევრიანებას.

შავი ზღვის რეგიონში ნატოს „ახალი ზომების პაკეტი“ ამ მხრივ შეიძლება შევადაროთ 2014 წლის უელსის სამიტზე მიღებულ „არსებით პაკეტს“, რომელმაც, შეიძლება ზედაპირზე არ ჩანდეს, მაგრამ ამ განვლილი ოთხი წლის განმავლობაში საქართველოს შეიარაღებული ძალების 15 მიმართულების განვითარებას შეუწყო ხელი.

ცხადია, ამ ყველანაირ პაკეტებს, პატაკებსა და ყურისმომჭრელ განცხადებებს, ერთი ისეთი პროტოკოლი სჯობია, რომელიც თებერვლის დასაწყისში გააფორმეს ჩრდილოეთ მაკედონიისა და ნატოს წარმომადგენლებმა.

მაგრამ ასეთი პროტოკოლი საქართველოსა და უკრაინისათვის ჯერ მხოლოდ კეთილი სურვილია.

როგორც 11 წლის წინ, ნატოს წევრებში არც ახლა არსებობს კონსენსუსი საქართველოს ალიანსში მიპატიჟების კონკრეტული თარიღის შესახებ.

ამის მიზეზი რამდენიმეა, მაგრამ, პროცესის ლოგიკიდან გამომდინარე, მათზე საქართველო უფრო ნაკლებს უნდა ფიქრობდეს, ვიდრე ნატოს ალიანსი, რომელსაც 2008 წლის ბუქარესტის სამიტზე მიცემული დაპირება შესასრულებელი აქვს, შიდა უთანხმოება - დასაძლევი, ეჭვები და ვარაუდები გადაწყვეტილების მიღების პროცეში რუსეთის ფაქტორის მნიშვნელობაზე - გასაფანტი.