„ნუ მაბოლებ“, „ამ ჩემს ფეხებს“, „ხელებიც დამიბანია“, „რასაც დასთეს, იმას მოიმკი“, „ლაშას მამის გასვენებაა და ვერ მოვალ“... მარიამ ბარდაძე იმას ხატავს, რასაც სხვები მხოლოდ ამბობენ.