ავტორი: მარი მოდებაძე
- რატომ არ გიყვარს გაზაფხული ? ეს ხომ „ახალი სიცოცხლეა“
- ბევრი სიყალბეა.
- რას ნიშნავს „ბევრი სიყალბეა“ ?
- გაზაფხული ყველაზე ყალბი და დამღლელია. არასდროს იცი რას აპირებს.
- ძალიან რადიკალურად აღიქვამ ყველაფერს.
- არა, უბრალოს მე ბუნებას ბოლომდე შევიგრძნობ და მას ფუნქციებს ვანიჭებ. ჩემებურად...
- მაგალითად?
- მაგალითად -გაზაფხულის წვიმა არ მიყვარს. ის ბინძური, შფოთიანი და ცვალებადია. სიუხვე და სიძუნწე ერთდროულად ახასიათებს. რატომღაც ,მე მას ამგვარ ადამიანებთან ვაიგივებ, უფრო სწორად ადამიანების ამგვარ თვისებებთან. მაგრამ არ მესმის , რატომ მეკითხები ? შენ ეს ყველაფერი ძალიან კარგად იცი. შენ ხმა ხარ -ჩემს გონებაში.
- მართალია, ვიცი რასაც ფიქრობ, ისიც მართალია რომ შენი გონების ხმა ვარ ან უბრალოდ, შეგიძლია ალტერ ეგო მიწოდო.
- შენნაირი ასობით მყავს გონებაში და ეს მაწუხებს.
- რატომ?
- რადგან ეს ნიშნავს, რომ არ ვარ ერთიანი, პიგმენტური პიროვნება ვარ ან ჯერჯერობით საერთოდ არ ვარ პიროვნება. შენ ფიქრობ , მეორე „მე“ ლაპარაკობს, მესამე „მე“ მოქმედებს, მეოთხე „მეს“ სწყინს - და ასე უსასრულოდ...
- ეს ადამიანური ბუნებაა.
- არა, ეს სისუსტეა, სიბრმავე, ირეალურობა, სიცრუე.
- გინდა ადამიანის ეგზისტენცია შეცვალო?
- არავის და არაფრის შეცვლას არ ვაპირებ. მინდა, რომ გავერთიანდე შიგნით. და შენნაირები გონებას აღარ მიწამლავდნენ.
- ეგ შეუძლებელია! მე ვერ გამაქრობ, იცი რატომ? იმიტომ რომ დამოკიდებული ხარ გარე სამყაროზე, ურთიერთობებზე , ადამიანებზე და ა.შ. ხვდები რასაც ვამბობ?
- დავიწყებ შინაგანი სამყაროს გაერთიანებას...
- „ადამიანის ცხოვრება ბოდლერის ერთ სტრიქონადაც არ ღირს“ - ეს შენი საყვარელი ციტატაა.
- კი, ასეა
- გახსოვს ბოდლერის „მივასიკვდილოთ უპოვარი“ ? იქნებ შენ ის უპოვარი ხარ და მეშხამით გეხმარები, რომ ფეხზე წამოდგე.
- არა, შენ არ გინდა, რომ ფეხზე წამოვდგე. პირიქით, გინდა რომ ჩემი ბოლო -საგიჟე იყოს.
- აი, ზუსტად ამგვარი განწყობის გამო ვერ მიშორებ თავიდან ! ეს ამბოხებაა საკუთარი თავის წინააღმდეგ.
- ან რეალობა! სულს მიშფოთებ... მე ბევრი კითხვა მაქვს და პასუხები მჭირდება , მჯერა რომ ვიპოვნი...
- და მაინც, რატომ არ გიყვარს გაზაფხული?
- იმიტომ, რომ გაზაფხულზე ყველაზე ხშირად მსტუმრობ.