მართა რომ გადარჩენილიყო, მისი დედა, მარიამ მითაიშვილი, ალბათ, ასე აქტიურად არასოდეს გაერეოდა ამ ამბავში: ონკოლოგიური დაავადებების მქონე ბავშვების გადარჩენისთვის, მათ დასახმარებლად ზრუნვას არ დაიწყებდა. ზრუნვა აქ საგანგებოდ ვახსენეთ, რადგან სიტყვა „ბრძოლა“ მარიამს ცოტა ეხამუშა, სინამდვილეში კი, ეს, სწორედ ბრძოლაა მართას სახელით - სხვა ბავშვების გადასარჩენად და მათთვის, სახელწმიფოსგან, ამ ქვეყანაში, უკეთესი სამკურნალო პირობების მოსაპოვებლად.
ეს უკეთესი პირობა კი არის:
- საქართველოსა და მის ფარგლებს გარეთ სავალდებულო გამგზავრების შემთხვევაში, სიმსივნით დაავადებული ბავშვების მკურნალობისა და რეაბილიტაციის ხარჯების სრულად დაფინანსება.
- და სახელწმიფოსგან ამ ბავშვებისთვის საკონტროლო კვლევების სრულად დაფინანსება მკურნალობისა და რეაბილიტაციის პერიოდში.
სწორედ ეს ორი მთავარი მოთხოვნა ჩაიწერა პეტიციაშიც, რომელზე ხელმოწერებსაც მარიამის მიერ დაფუძნებული არაკომერციული ორგანიზაცია „ბავშვთა სიმსივნეები და სუპერგმირები“ აგროვებს და რომლის მთავარი ადრესატები არიან საქართველოს პარლამენტი, საქართველოს მთავრობა , საქართველოს პრეზიდენტი და ჯანდაცვის სამინისტრო.
ამ სტატიის გამოქვეყნებისას პეტიციას უკვე ჰქონდა თითქმის 5000 ხელმოწერა.
მართა, რომელიც ანგელოზი გახდა
მარიამის მართა 9 თვის იყო, ავად რომ გახდა. თავიდან სიცხემ მისცა, ბავშვი პედიატრს აჩვენეს. ორი-სამი კვირა უშედეგოდ უმკურნალეს, ანტიბიოტიკებით, მერე კი ციციშვილის კლინიკაში, ექოსკოპიის გადაღების შემდეგ მუცლის ღრუში პატარა წანაზარდი აღმოუჩინეს. მაშინ გაჩნდა ეჭვიც, რომ მართას, სავარაუდოდ, სიმსივნე ჰქონდა.
რადგან ბავშვთა ონკოლოგიური განყოფილება საქართველოში მხოლოდ ერთ, იაშვილის კლინიკაში არსებობს, მკურნალობა იქ გაგრძელდა. დიაგნოზიც დაისვა - ღვიძლის ავთისებიანი სიმსივნე ჰეპატობლასტომა. თუმცა, როგორც მარიამი რადიო თავისუფლებასთან საუბარში შენიშნავს, ეს არასწორად დასმული დიაგნოზი აღმოჩნდა, რაც, მისი სიტყვებით, მოგვიანებით, უკვე ესპანეთში ჩატარებული კვლევებისას დადასტურდა .
თუმცა მანამდე იყო ქიმიოთერაპიების გრძელი კურსი - რეანიმაციაში მოხვედრა, მერე ცოტა ხნით უკეთესობაც, თუმცა, რადგან, საბოლოოდ, ბავშვი მაინც დამძიმდა, მკურნალმა ექიმმა მარიამს მისი საზღვარგარეთ წაყვანა ურჩია. ესპანეთში, ბარსელონაში, კლინიკაში უთხრეს, რომ მართას მართლაც ჰქონდა ღვიძლის სიმსივნე, ოღონდ ერთ-ერთი უიშვიათესი, რაბდოიდური სიმსივნე, რომლის მკურნალობაც განსხვავებულად უნდა წარმართულიყო. იმედი აღარ არსებობდა და ამიტომ, ოჯახმა მართაზე პალიატიური ზრუნვის გადაწყვეტილება მიიღო.
სიმსივნე მართას მაინც მოერია.
ამ ვიდეოში მარიამი თავად მოგვითხრობს მისი და პატარა მართას თავგადასავალს და იმ პრობლემებზეც ლაპარაკობს, რასაც საქართველოში სიმსივნით დაავადებული მშობლები აწყდებიან:
მართას ოჯახმა საზღვარგარეთ გასამგზავრებელი და იქ მკურნალობისთის საჭირო ხარჯები ზუსტად ერთ კვირაში მოაგროვა, მაგრამ მარიამ მითაიშვილი გვეუბნება, რომ მათ ამის მეტი შესაძლებლობა ჰქონდათ და კეთილი ადამაინების მიერ ჩარიცხულ თანხას თვეები არ დალოდებიან. უამრავ ოჯახს საქართველოში ამის რესურსი, ფაქტობრივად, არ გააჩნია.
ის თანხა კი, რაც მათ სახელმწიფოსგან, სოლიდარობის ფონდისგან, ქალაქის მერიისა თუ თუნდაც კერძო დახმარების ფონდებისგან შეუძლიათ მიიღონ, საბოლოოდ, საჭირო თანხის მხოლოდ ნაწილს ფარავს.
ამიტომ მთავარი დაბრკოლება, რასაც სიმსივნით დაავადებული ბავშვების ოჯახები საქართველოში აწყდებიან, სწორედ ესაა - საიდან მოიტანონ ამდენი ფული, რადგან დაგვიანება აქ სიკვდილს ნიშნავს - დროულად წასვლა შესაბამის კლინიკაში კი, ხშირად - გადარჩენას.
რას გულისხმობს სახელმწიფის „სრული დაფინანსება“?
მარიამმა ჯერ ინფორმაციის შეგროვება დაიწყო. საქართველოს ოკუპირებული ტერიტორიებიდან დევნილთა, შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს მიერ მისთვის გაგზავნილი ოფიციალური პასუხის თანახმად: საქართველოში, ავთვისებიანი სიმსივნის დიაგნოზი, ყოველ წელს, საშუალოდ 100 ბავშვს უდასტურდება.
ბოლო 5 წელში კიბოს დიაგნოზი 683 ბავშვს დაუსვეს.
თითოეული ბავშვის მკურნალობა ფინანსდება 23 000 ლარით, ოღონდ:
„საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამა“ ითვალისწინებს ონკოლოგიური პაციენტების (გარდა ბავშვთა ონკოჰემატოლოგიური მომსახურებისა) მკურნალობას, კერძოდ, ქიმიოთერაპიას, ჰორმონოთერაპიას და სხივურ თერაპიას, ასევე, მინისტრის ბრძანებით დამტკიცებული სიმსივნის საწინააღმდეგო მედიკამენტებით (მონოკლონური ანტისხეულები, პროტეინკინაზას ინჰიბიტორები, ბისფოსფონატები) მკურნალობას და ზემოაღნიშნულ პროცედურებთან დაკავშირებულ გამოკვლევებს და მედიკამენტებს.
18 წლამდე ასაკის ბავშვებისთვის განსაზღვრულია ლიმიტი წლიური 23 000 ლარის ოდენობით.
ბავშვთა ონკოჰემატოლოგიური მომსახურება ანაზღაურდება საქართველოს მთავრობის 2020 წლის 31 დეკემბრის N828 დადგენილების ფარგლებში და მოიცავს ონკოჰემატოლოგიური დაავადებების მქონე 18 წლამდე ასაკის ბავშვთა ამბულატორიულ და სტაციონარულ მკურნალობას ლიმიტის გარეშე.
პროგრამის ბიუჯეტი შეადგენს 2 000 000 ლარს. მომსახურების მიმწოდებელია შპს „მ.იაშვილის სახ. ბავშვთა ცენტრალური საავადმყოფო“, - ვკითხულობთ ჯანდაცვის სამინისტროს პასუხში.
კითხვაზე საზღვარგარეთ მკურნალობის ხარჯებთან დაკავშირებით, მარიამს უპასუხეს, რომ ონკოლოგიური დაავადების მქონე ბავშვების დახმარების მოცულობა განისაზღვრება თანაგადახდის პრინციპით არაუმეტეს 10 000 ლარისა. ხოლო საზღვარგარეთ მკურნალობისთვის საჭირო დახმარების მოცულობა განისაზღვრება არაუმეტეს 10 000 სავალუტო ერთეულის ექვივალენტისა ლარში.
ოღონდ, საქართველოს ფარგლებს გარეთ მკურნალობის საჭირო დახმარება განიხილება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ შესაბამისი დარგის ექსპერტის წერილობითი დასკვნა დაადასტურებს, რომ მოთხოვნილი სამედიცინო სერვისის მიღება საქართველოში შეუძლებელია.
როგორც ჯანდაცვის სამინისტროს პასუხებდან ირკვევა, 2000-იანი წლებიდან მოყოლებული, საქართველოში ონკოლოგიურ ავადმყოფებს ოჯახის ექიმები მეთვალყურეობდნენ, რამაც ავთვისებიანი სიმსივნეების რეგისტრაციის გართულება გამოიწვია, ხოლო გავრცელების რეალური სურათი დაამახინჯა. საქართველოს მაჩვენებლები გლობალურ, განვითარებად და განვითარებულ ქვეყნებთან შედარებით მნიშვნელოვნად დაბალი იყო, რაც არ შეესაბამებოდა სიმართლეს.
კიბოს პოპულაციური რეგისტრი მხოლოდ 2015 წლის 1 იანვრიდან ამოქმედდა, რომლის მონაცემებით, ონკოლოგიური დაავადებების მქონე ბავშვთა (0-18 წწ. და 18-21 წწ.) რაოდენობა წლების მიხედვით - 2010-2021 ასე გამოიყურება:
საქართველოში გამოსავლის ძიება იწყება მაშინ, თუ სიმსივნით დაავადებულ ბავშვს ძვლის ტვინის გადანერგვა ან სხვა მაღალტექნოლოგიური ოპერაცია სჭირდება, რაც აქ შესაბამისი გამოცდილების და მედპერსონალის არარსებობის გამო ვერ ტარდება.
საზღვარგარეთ გამგზავრება და სამედიცინო მომსახურების მიღება, როგორც მარიამ მითაიშვილიც ეუბნება რადიო თავისუფლებას, საშუალოდ 150 000 (და მეტი) დოლარი ჯდება.
თუ მშობელი სახელმწიფოსგან (სოლიდარობის ფონდის 30 000 ლარისს ჩათვლით) მიიღებს 40 000 ლარს, ამას შესაძლოა კიდევ დაემატოს გარკვეული თანხა, მაგალითად, ადგილობრივი მუნიციპალიტეტიდან, საჭირო ფინანსების ნახევარიც კი ვერ გროვდება. მერე იწყება ფულის გროვება ყველა შესაძლებელი გზით, ეს იქნება, მაგალითად, დიმიტრი ცინცაძის სახელობის ფონდი, სხვა კერძო ინიციატივებით შექმნილი ფონდები, ფეისბუკდახმარების ჯგუფები და ა.შ.
თუმცა სიმსივნით დაავადებული ბავშვების მშობლები რადიო თავისუფლებას ეუბნებიან, რომ მოკლე დროში, და დრო ხშირად მთავარი ფაქტორია, მხოლოდ მცირე ნაწილი ახერხებს თანხის სრულად მოგროვებას.
ზოგს, განსაკუთრებით რეგიონებში მცხოვრებ ოჯახებს, საერთო არა აქვთ ამის შესაძლებლობა, რომ ხმა სოციალურ ქსელებში გაავრცელონ. ან თუ ვინმეს დახმარებით ამას მაინც მოახერხებენ, თვეები უნდა ელოდონ, რომ მათ ანგარიშზე ოპერაციისთვის საჭირო თანხა დაგროვდეს.
ამ მოლოდინშია 6 წლის გიორგი ჩიქოვანის ოჯახიც.
გიორგის ამბავი
ამ დღეებში გიორგის ისევ წაიყვანენ საავადმყოფოში ერთი კვირით - მისი ახლანდელი გრაფიკი ასეთია - ერთი კვირა საავადმყოფოში, საჭირო პროცედურების ჩასატარებლად, მერე სახლში.
ბავშვის დიაგნოზი - ემბრიონული რაბდომიოსარკომა ივნისში უკვე იცოდნენ. გიორგი დედა, რუსა გიორგაძე მოლოდინშია, როდის შეგროვდება ოპერაციისთვის საჭირო თანხა.
სახელწმიფომ მკურნალობა საწყის ეტაპზე დააფინანსა. სიმსივნე შემცირდა, თუმცა მის საბოლოოდ მოსაშორებლად ის ოპერაციაა აუცილებელი, რაც საქართველოში არ კეთდება.
რუსამ იცის, რომ მსგავსი დიაგნოზის მქონე სხვა ბავშვებს დასავლურ კლინიკებში ეს ოპერაცია დაახლოებით 165-195 ათასი ევრო მაინც დაუჯდებათ - ეს მხოლოდ მკურნალობა და ოპერაცია, სხვა ხარჯები ამ თანხაში არ შედის. რა პროცედურები სჭირდება გიორგის - ამის პასუხი გერმანიის ერთ-ერთი კლინიკიდან უკვე მიიღეს. ახლა თანხის ოდენობა ზუსტდება.
„ის 30 000 ლარი, რისი მიღებაც სახელმწიფისგან შეგვიძლია, მართლა კაპიკებია. ფონდიდანაც რომ მივიღოთ დახმარება, მაინც არ გყოფნის და ამიტომ ჩვენც დაწყებული გვაქვს კეთილი ადამიანების იმედად ფულის შეგროვება, მაგრამ ჯერ ძალიან შორს ვართ საჭირო თანხისგან. თურმე, რამდენიმე თვით ადრე უნდა დაიწყო ეს პროცესი, მაგრამ როცა აბსოლუტურად სასოწარკვეთილი ხარ, ფაქტობრივად, შოკის მდგომარეობაში და ჯერ იმას არკვევ, აქ რა შეგიძლია, რას მიაწყდე, რთულია ყველაფერზე ერთად ფიქრი. სასოწარკვეთაა“, - გვეუბნება რუსა გიორგაძე.
მშობლების ამ მდგომარეობას ისიც ამძიმებს, რომ როდესაც პირველად დგებიან მსგავსი განსაცდელის წინ და შვილის დიაგნოზი უკვე იციან, მათ ურავლესობას თავად უწევს თან ავადმყოფი შვილის მოვლა და თან საბუთებით სირბილი, სანამ, როგორც რუსა გვეუნება, გზა-კვალს იპოვის, ყველა საჭირო დოკუმენტს მოაგროვებს და საავადმყოფოში შევა.
„ზღვა პრობლემასთან გიწევს შეხება, ხანდახან გგონია, რომ ვეღარ გაუძლებ“.
რუსა მოგვითხრობს, რომ მართალია, სახელმწიფო პროგრამა აფინანსებს სიმსივნით დაავადებული ბავშვების მკურნალობას საქართველოში და მედიკამენტებსაც, თუმცა მშობლებს ხშირად მაინც უწევთ წამლების ყიდვა, იმ მიზეზით, რომ შვილს უფრო სანდო ქვეყანაში წარმოებული მედიკამენტები გაუკეთონ - ეს ცხადია, მშობლების არჩევანსა და შეძლებაზეც არის დამოკიდებული.
როცა მთავარი საზრუნავი სიცოცხლის გადარჩენაა, ასეთ დროს, მშობლები ერიდებიან კიდეც საავადმყოფოში არსებულ პირობებსა და იმაზე ლაპარაკს, რომ საქართველოში ონკოპაციენტი ბავშვებისთვის მხოლოდ ერთი კლინიკა და ფაქტობრივად, ერთი ლიცენზირებული ბავშვთა ექიმი-ონკოლოგი არსებობს.
„თავიდან ფიქრობ, რომ ოღონდ გადარჩეს, ოღონდ საავადმყოფიდან გააღწიო და ყველაფრითვის მზად ხარ, პალატის დალაგებაზეც ხარ თანახმა ბავშვის ქიმიის პარალელურად და იმასაც ეგუები, რომ შესაძლოა, ყველა კითხვაზე, რაც გაინტერესებს პასუხი ვერ მიიღო. ეს არც არის გასაკვირი, როცა ბავშვთა ონკოლოგიაში საქართველოში, როგორც მე ვიციმ ერთი-ორი ექიმი მუშაობს. საქმე ის კი არ არის, რომ ვინმეს არ ენდობი, რომ მოინდომო, მეორე აზრის მოსმენის საშუალება არ გაქვს“, -უზიარებს რუსა გიორგაძე თავის გულისტკივილს რადიო თავისუფლებას.
6 წლის გიორგი ჩიქოვანის ფოტოებს დღესაც ნახავთ სოციალურ ქსელში, სიმსივნით დაავადებული ბავშვების დახმარების ჯგუფებში - ის ერთ-ერთია, ვინც დღეს ებრძვის სიმსივნეს და აუცილებლად უნდა გადარჩეს.
ერთი ექიმი, ერთი საავადმყოფო?
იაშვილის კლინიკა მართლაც ერთადერთია საქართველოში, სადაც სიმსივნით დაავადებულ ბავშვებს მკურნალობენ და როგორც ონკოლოგ-ჰემატოლოგი, ნინო ტოტოღაშვილი გვეუბნება, მათ განყოფილებას უამრავი ბავშვის სიცოცხლე გადაურჩენია.
ის გვიხსნის, რომ საზღვარგარეთ ბავშვების სამკურნალოდ გაგზავნის მიზეზი, როგორც წესი, ხდება ხოლმე ტრანსპლანტაციის საჭიროება ანუ ისეთი ოპერაცია, რომელიც საქართველოში არ ტარდება. ასეთ დროს, წასვლის რეკომენდაციას თავად ექიმები იძლევიან. სხვა შემთხვევაში, გვეუბნება ნინო ტოტოღაშვილი, ბავშვების მკურნალობას სახელმწიფო სრულად აფინანსებს.
ნინო ტოტოღაშვილთან ჩვენ ასევე გადავამოწმეთ, საქართველოში ნამდვილად ერთი ბავშვთა ონკოლოგი არსებობს თუ არა დღეს და ვკითხეთ ასევე, არის თუ არა საკმარისი მხოლოდ ერთი საავადმყოფოს არსებობა ასეთი ბავშვებისათვის.
ექიმმა დაგვიდასტურა, რომ დღეს ის არის საქართველოში ჯერჯერობით ერთადერთი ლიზენცირებული ბავშვთა ონკოლოგ-ჰემატოლოგი. მეორე, სოლიდური სიმსივნეებზე მომუშავე მისი კოლეგა, მამუკა ჩუთლაშვილი რამდენიმე თვის წინ გარდაიცვალა.
თუმცა ნინო ტოტოღაშვილი გვეუბნება, რომ ის ხელმძღვანელობს სხვადასხვა პროფილის ექიმებით და რეზიდენტებით დაკომპლექტებულ მთელ გაყოფილებას იაშვილის კლინიკაში და სწორედ მათთან ერთად მკურნალობს ყველა ბავშვს, ვისაც კომპლექსური მკურნალობა ესაჭიროება:
„იმის გამო, რომ ასეთი პროფილის ექიმი საქართველოში ბევრი არ არის, ან იმ მიზეზით, რომ დღეს სხვა კლინიკა არ არის საქართველოში ამ ბავშვებისთვის, სამედიცინო მომსახურება ნამდვილად არავის არ მოჰკლებია“, - გვითრა ნინო ტოტოღაშვილმა.
მას არასწორად მიაჩნია მიდგომა, რომ ბავშვთა ონკოლოგიაში იყოს სხვადასხვა კლინიკებში გახსნილი ბევრი ცენტრი, განსაკუთრებით ისეთ კლინიკებში, რომლებსაც არა აქვთ მულტიპროფილური მიდგომა, სადაც არ არის რეანიმაცია, დიაგნოსტიკური და პედიატრიული შემადგებლობა და ა.შ. და მისივე სიტყვებით, რადგან საქართველოში, წელიწადში სოლიდური სიმსივნით დაახლოებით 50 ბავშვი ავადდება, სულ კი სიმსივნის დიაგნოზი უდგინდება მხოლოდ 100 ბავშვს, შესაძლოა, ეს იყოს მიზეზი, რომ ამ პროფილზე რამდენიმე კლინიკა არ მუშაობს.
რას უპასუხებს ჯანდაცვის სამინისტრო ონკოდაავადებების მქონე მშობლების თხოვნას, ჯერ უცნობია, თუმცა რადიო თავისუფლებამ ჯანდაცვის სამინისტროს ჯანდაცვის პოლიტიკის დეპარტამენტის ხელმძღვანელს, ეკა ადამიას ჰკითხა, რამდენად რეალურია, რომ ბიუჯეტში დამატებით ჩაიდოს ის თანხა, რაც სიმსივნით დაავადებული ბავშვების ოჯახებს თავიდან აარიდებს კეთილი ადამიანების იმედად ფულის შეგროვებას და მათ შესაძლებლობას მისცემს სრულად დაუფინანსდეთ მკურნალობის ხარჯები არა მხოლოდ საქართველოში.
პასუხად მივიღეთ, რომ ჯერჯერობით, რაც არის ეს არის - ეს არის ის შესაძლებლობა, რასაც სახელმწიფო დღეს გაიღებს ამ მხრივ და რომ სახელწმიფო ბიუჯეტი არ არის ისეთი ყოვლისმომცველი, რომ ყველაფერი ასი პროცენტით დაფინანსდეს.
„ონკოჰემატოლოგიაში, თუ სწორად მახსოვს, მომავალ წელს ერთი მილიონით მეტი ბიუჯეტი გვაქვს მოთხოვნილი და პასუხი გვეცოდინება ნოემბრის ბოლოს. ჯერ ეს მხოლოდ პროექტია. და თუ დამტკიცდება მერე უკვე დაიწერება პროგრამა. როგორც წესი, ჩვენ ამ ხარჯებს ან ვზრდით საჭიროების შემთხვევაში, ან ვცდილობთ დავტოვოთ ხოლმე იგივე და არ გავაუარესოთ ბენეფიციარების მდგომარეობა“, - გვითხრა ეკა ადამიამ.
მისივე სიტყვებით, ჯანდაცვის ბიუჯეტი ყოველ წელს იზრდება, წლების წინ კი ისიც არ იყო შესაძლებელი, რაზეც დღეს მიუწვდებათ ხელი სიმსივნით დაავდებული ბავშვების მშობლებს.
„ამ პეტიციის მიზანი, როგორც ვხვდები, მაინც საზღვარგარეთ მკურნალობის სრული დაფინანსებაა, რადგან საქართველოში ონკოჰემატოლოოგის სახელმწიფო პროგრამით ამ ბავშვებს ყველაფერი უფინანსდებათ თანაგადახდის გარეშე. ერთადერთი, რაც აქ არ კეთდება, ეს არის გადანერგვა, რის გამოც მიდიან ხოლმე ძირითადად სამკურნალოდ და ამ შემთხვევაშიც, სახელმწიფო მათ მაინც ეხმარება საკმაოდ სოლიდური თანხით. სოლიდარობის ფონდიც ამავე მიზეზით არის შექმნილი“.
არც მშობლები უარყოფენ, რომ დღეს გაცილებით მეტი რამაა ხელმისაწვდიმი საქართველოში, ვიდრე წლების წინ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ უკეთესი და უფრო მეტი არ მოითხივონ. მშობლებისთვის დრო გადამწყვეტია, ამიტომ პეტიცია ამ საკითხზე მხოლოდ ერთი ნაბიჯია.
მარიამ მითაიშვილის მიერ დაფუძნებულ მშობელთა ორგანიზაციას დაეხმარება ბავშვთა უფლებებზე მომუშავე ორგანიზაცია „პარტნიორობა ადამიანის უფლებისთვის“ და ისევე როგორც ცოტა ხნის წინ, დიაბეტით დაავადებული ბავშვების მშობლების მოთხოვნას შეუერთდა და მიმართა ჯანდაცვის სამინისტროს, აქაც გეგმავს იგივეს.
PHR-ის იურისტი ანა აბაშიძე გვეუბნება, რომ ორივე შემთხვევაში, საქმე არა უბრალოდ ბავშვების უფლებების დაცვას ეხება, არამედ მათი სიცოცხლის გადარჩენას. და ეს საკითხი არ უნდა გაიგივდეს, მაგალითად სოციალური დაცვის, საცხოვრებელი გარემოს გაუმჯობესების ან მსგავს საკითხებთან - ეს არის ყველაზე მთავარი სიცოცხლის უფლებისთვის ბრძოლა.
„ამ ყველაფერში მთავარი სიტყვა არის სიტყვა „სრულად“ - დიახ, სახელმწიფომ სრულად უნდა დააფინანსოს ამ ბავშვების მკურნალობა ქვეყანაშიც და მის გარეთ. ის თანხა, რაც დღეს გამოიყოფა თითო ბავშვზე საქართველოში, არ ჰყოფნის მათ ხარისხიან მკურნალობას. ჩვენ კი სწორედ ამის გამოსწორებას მოვითხოვთ - ჯერ განცხადებით შესაბამისის ორგანოებისგან, შემდეგ კი სასამართლოს გზით“, - გვითხრა ანამ.
მარიამ მითაიშვილის მიერ თავისი გოგონას, მართასთვის მიცემული პირობა კი ასრულდება მაშინ, როცა როორც თავად გვეუბნება, ფეისბუკზე შესულს არ შემოხვდება ყოველი მეორე პოსტი ბავშვების დახმარებისშესახებ და როცა მათი მშობლები იტყვიან, რომ მათ შვილებს აქვთ მკურნალობის ღირსეული პირობები.
„მაშინ ვიტყვი, რომ რაღაცის გაკეთება შევძელი“, - ამბობს მარიამ მითაიშვილი.
