გადაცემა „წიგნები“ დღეს მიმართავს თავის ტრადიციულ რუბრიკას „ქართული“. საუბარი გვექნება ნიკოლოზ ბარათაშვილის შედევრზე „ვპოვე ტაძარი“. ტაძრის, სავანის, სულის სადგურის ძიების თემა თანდაყოლილი და თავდაპირველია ბარათაშვილთან. მისი პირველივე შედევრი, „შემოღამება მთაწმინდაზედ“, იცნობს „სადგურს“. აქაც ლირიკული გმირი პოვებს ტაძარს, ოღონდ უდაბნოში. უდაბნოს ტაძარი ისეთივე სახეა, როგორც ბარათაშვილის დიდი მოსწავლის, გენიალური გალაკტიონის „სილაში ვარდი“. იდეა ერთია, ამ სავანეს ფესვი არ აქვს და იგი მალე გაქრება, რადგან ეს ჩვენებაა, როგორც „ჩემი ცხოვრების გზაა“ სიზმარი. რა შეუძლია ბარათაშვილის ამ ერთ-ერთ ყველაზე ტრაგიკულ ლექსს, რომელიც ნიცშესავით იუწყება, რომ ტაძარი გაქრა, ღმერთი მოკვდა?