ავტორი: მიშო სორდია
სადღაც, დროის უსასრულო მინდვრებზე, შებოლილი ღრუბლების მიღმა, იდგა ზეციური დამკვირვებელი, რომელიც დედამიწას უყურებდა – კერძოდ კი, საქართველოს ამ ბოლო მოედანს. დამკვირვებელს, რომელსაც უკვე მეათასედ ენახა მსგავსი დასაწყისი, ხელში ეჭირა ძველი, გაყვითლებული რუკა, სადაც თბილისი უბრალოდ წითელი, განუწყვეტელი ციკლის ნიშნად იყო აღნიშნული.
"ნახეთ, ისევ იწყებენ," ჩაიფხუკუნა დამკვირვებელმა, "ამათ ისევ ჰგონიათ, რომ ხოხვით შეიძლება სისტემის მოტყუება. რამდენი წელია ველოდები რაღაც ახალს: აჯანყებას, ფრენას, სირბილს... მაგრამ არა, ისევ მუხლები და ძველი დაპირებები. თუმცა, ამჯერად შაქარყინულებით ტირილი – ეს ახალია. ეს ალბათ პოსტ-მოდერნული სევდაა."
უცნობმა დიქტატორმა, რომელსაც ყველა "პროფესორ პოზიტივი"-ს ეძახდა, გამოაცხადა: "ქვეყანამ უნდა იამაყოს თავისი ისტორიული, ეროვნული ხოხვით!"
ქალაქის სკლეროზისგან გაბზარულ ცენტრალურ მოედანზე მოხდა სასწაული: სამთავრობო ნავთის ლაქების ქვეშ ამოსულმა ყვავილებმა, რომლებსაც "უპირობო მორჩილება" ერქვა, უსიამოვნო, ტკბილი სუნი დააყენა.
მუხლებში ჩარგული მოქალაქეები, რომელთა მუცლები გაბერილი იყო დაპირებებისგან და არა საკვებისგან, მიიყვანეს მოედანზე. თითოეული მათგანის კისერზე, კანის ქვეშ, ჩანდა ციმციმი. ეს იყო "ფსიქიკური ნეირობლოკატორი 3.0" — ტექნოლოგია, რომელიც მათ უზრუნველყოფდა "ოპტიმალურ დუმილსა და ემოციურ სტაბილურობას". ისინი უნდა შეჯიბრებოდნენ სიჩქარეში, უხერხემლობაში და "იძულებითი პატრიოტიზმის" დემონსტრირებაში.
ჟიურის წევრები იდგნენ მაღალ კვარცხლბეკებზე, რომელიც აგებული იყო ძველი საპენსიო დანაზოგების წიგნებისგან. ჟიურის ხელმძღვანელი იყო ქალბატონი სტაბილურობა, რომელსაც სახის ნაცვლად ჰქონდა იდეალურად გაყინული საარჩევნო ბიულეტენი.
პროფესორი პოზიტივი ყვიროდა დინამიკიდან, რომელიც დამტვრეული იმედის ბოთლს ჰგავდა:
"თქვენი ხოხვა არის ჩვენი ეროვნული სიამაყე! რაც უფრო სწრაფად ხოხავთ, მით უფრო პატრიოტი ხართ! დაიმახსოვრეთ: სწრაფი ხოხვა არის სტაბილურობის ყველაზე ნათელი ნიშანი! თუ ნელა ხოხავთ, ეს ნიშნავს, რომ ფიქრობთ!"
უეცრად, ერთ-ერთმა კონკურსანტმა, მოხუცმა ბენომ, ხოხვისას შემთხვევით ასწია თავი. ამ მომენტში მის ნეირობლოკატორს წამიერად გაუჩნდა წითელი შეცდომის შუქი (Error Light).
ქალბატონი სტაბილურობა: (გაყინული საარჩევნო ბიულეტენით, ხმა გაზეთების ფურცვლას ჰგავდა.)
"სკანდალი! მოქალაქევ, თქვენი თავის აწევა არის საერთაშორისო დონის სკანდალი! თქვენი ვერტიკალური ხედვა არღვევს დუმილის ტემპს და ისტორიულ უხერხემლობას! დაუყოვნებლივ ჩახარეთ თავი და იფიქრეთ კარტოფილზე!"
მოხუცი ბენო: (ხმა, როგორც ძველი, ჟანგიანი ონკანი. შიშით და სასოწარკვეთით.)
"მე... მე უბრალოდ მინდოდა მეთქვა, რომ ჩემს შვილს სჭირდება ერთი ცალი ვადაგასული სარდინი! ის ერთადერთია, რითიც შეიძლება ხვალამდე მივაღწიოთ რიგში! ეს არის ჩემი ერთადერთი ეკონომიკური გეგმა!"
ზეციური დამკვირვებელი ამოიოხრებს: "ნახეთ! ისევ ვადაგასული სარდინი! ისტორია არასდროს იცვლება, მხოლოდ ტექნოლოგია უარესდება!"
ამან ქაოსი გამოიწვია. ნეირობლოკატორი 3.0-ის გაუმართაობის გამო, მოქალაქეებმა დაიწყეს არა ცრემლის, არამედ ძველი, წებოვანი შაქარყინულების ტირილი. თითქოს, სისტემა ცრემლის მარილიანი კომპონენტის მიწოდებას ვერ ახერხებდა და მის ნაცვლად ტკბილ, უსარგებლო ჩამნაცვლებელს გამოყოფდა.
პროფესორი პოზიტივი: (ყვირის, დინამიკი ხრაშუნებს)
"ვადაგასული სარდინი? ეს დასავლური დესტრუქციული პროპაგანდაა! ჩვენ გვაქვს მხოლოდ ახალი დაპირებების მარაგი! მოქალაქეებს ეკრძალებათ რაიმეს მოთხოვნა, რაც არ შედის დიდი სიჩუმის ოფიციალურ სიაში! ახლა კი... რატომ ტირით შაქარყინულებით?!"
ქალბატონი სტაბილურობა: (პანიკით)
"მჭირდება მომავლის პროგნოზირების ტაბლეტი! სწრაფად, ვნახოთ, რა მოხდება ხვალ, როცა ნათელი მომავალი უნდა დადგეს!"
(პროფესორს ხელში მოაქვთ ლითონის პატარა ტაბლეტი.)
პროფესორი პოზიტივი: (ტაბლეტს აკვირდება)
"ტაბლეტი აჩვენებს... გუშინწინდელ ამბავს! გუშინწინაც ხოხავდნენ! ეს ნიშნავს, რომ სტაბილურობა შენარჩუნებულია!"
შაქარყინულების გუბეები უკვე მიედინებოდა კვარცხლბეკისკენ.
მოხუცი ბენო, რომელმაც შაქარყინულის ყველაზე სველი, ძველი ნატეხი აიღო:
"ჩვენი ცრემლები... მეტად უსარგებლოა!"
მან ეს წებოვანი ნატეხი, როგორც პატარა, ტკბილი ტყვია, ესროლა პროფესორ პოზიტივის დინამიკის ბოთლს. დინამიკი გასკდა.
ხმის ჩახშობის შემდეგ, დარბაზში საოცარი სიჩუმე ჩამოწვა. ამ სიჩუმეში, მოქალაქეებმა გაიგეს პატარა ბაღლინჯოების ხმა, რომლებიც მშვიდად იწყებდნენ მოწებებული მუხლების კვნეტასა და გათავისუფლებას.
პროფესორი პოზიტივი, რომელიც ახლა ხმის გამაძლიერებლის გარეშე დარჩა, უეცრად პატარავდებოდა, სანამ არ გადაიქცა პატარა, უვნებელ, გაყვითლებულ ღილაკად, რომელზეც ეწერა: "გამორთვა".
ქალბატონი სტაბილურობა (გაყინული საარჩევნო ბიულეტენით) პანიკაში ჩავარდა და წებოვანი შაქარყინულების გუბეში დაიწყო ხოხვა, ცდილობდა ეპოვა პროფესორ პოზიტივის ღილაკი და მომავლის პროგნოზირების ტაბლეტი.
მან იპოვა ტაბლეტი. ტაბლეტი ისევ გუშინწინდელ ამბავს აჩვენებდა.
მოქალაქეები, რომელთა მუხლებსაც ბაღლინჯოებმა მოეშველეს, ნელა წამოდგნენ. მათ პირველად, მთელი დღის განმავლობაში, ისუნთქეს ვერტიკალურად. მაგრამ მათი მზერა არ იყო მიმართული თავისუფლებისკენ. ისინი გაოცებით უყურებდნენ პროფესორ პოზიტივის გამორთვის ღილაკს და ერთმანეთს.
ქალბატონი სტაბილურობა: (ხოხვისას, ხმა გაზეთების შრიალს ჰგავს)
"პანიკა! ჩვენ დავკარგეთ ხოხვის ოფიციალური წყარო! ახალი ინსტრუქციები არ არსებობს! მოქალაქეებო, დაუყოვნებლივ დაუბრუნდით უახლოეს რიგს და დაელოდეთ ახალი დიქტატორის ინიციატივას!"
არავინ იცოდა, ვინ გასცემდა ბრძანებას. არავინ იცოდა, რა უნდა ექნათ ღილაკად ქცეული დიქტატორის გარეშე.
და მოქალაქეები, რომლებმაც წამით თავისუფლება იგრძნეს, ნელა, ნებით ჩაიხარნენ მუხლებში. ისინი მიიხოხნენ ერთმანეთისკენ და შექმნეს აბსოლუტურად ახალი, მოხოხო მოლოდინის რიგი — პირდაპირ იმ ადგილას, სადაც პროფესორი პოზიტივის ღილაკი ეგდო.
ზეციური დამკვირვებელი, გაწბილებული, რუკას გვერდზე დებს.
"მეტი აღარ შემიძლია. აი, ზუსტად ამიტომ არ ვცვლით არაფერს. ისინი თვითონ ირჩევენ რიგს, მაშინაც კი, როდესაც დიქტატორი ღილაკია. ალბათ, მოლოდინი უფრო კომფორტულია, ვიდრე ქმედება."
იმ დღეს ხოხვის ეროვნული ფესტივალი არ დასრულდა; მან უბრალოდ შეიცვალა ფორმა, იქცა სველ, წებოვან რიგად, რომელიც ელოდა ახალ ბრძანებას – რიგად, სადაც თავისუფლება მხოლოდ ტკბილი, მაგრამ უსარგებლო შაქარყინულების ფასი ღირდა