რუსეთ-უკრაინის ომს ბოლო არ უჩანს და მისი საბოლოო შედეგი არავინ იცის. მან უკვე მოახდინა გავლენა გეოპოლიტიკურ ძალთა გადალაგებაზე, მათ შორის, ჩვენს რეგიონში; ბევრი რამ კიდევ შეიცვლება.
ადამიანი იერარქიული ცხოველია. ის განსაკუთრებით მგრძნობიარეა სოციალური სტატუსის მიმართ. მისთვის მნიშვნელოვანია, რაღაცით მაინც სხვაზე მაღლა იდგეს, ან, სულ მცირე, არ ჩამორჩეს თავის სოციალურ ჯგუფს (ახლა „ბაბლი“ რომ დავარქვით).
ბიძინა ივანიშვილის პოლიტიკის სამზეოზე მორიგმა მესამედ გამოსვლამ, შემდეგ კი ორი ირაკლის გადანაცვლებამ შერეული რეაქცია გამოიწვია. ერთი მხრივ, საზოგადოება ხუმრობის ხასიათზე დადგა (თუმცა ზოგმა იქვე დაამატა, რომ „სახუმაროდ არ გვაქვს საქმე“).
რამდენად გამართლებულია, როდესაც ადამიანი შედის ეკლესიაში და დემონსტრაციულად საღებავს ასხამს ხატს?
ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც ამ წელს მოხდა, იყო ორი რამ: 7-8 წლის მარტის საპროტესტო აქციები, რომლებმაც ხელისუფლება აიძულა, უკან წაეღო „რუსული კანონი“ უცხოეთის აგენტების შესახებ, და დეკემბერში ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსის მიღება.
ფრაგმენტი აკაკი ბაქრაძის რვატომეულის მეოთხე ტომიდან (გვ. 176-194) ქვეყნდება ლაშა ბაქრაძის თანხმობით.
ისრაელ-ჰამასის მიმდინარე ომმა თვალსაჩინო გახადა, რომ დასავლეთში ანტისემიტიზმის ახალი მძლავრი ტალღა გაჩნდა. რაც განსაკუთრებით პარადოქსულია, მისი ცენტრი ელიტური პროგრესული იდეებისთვის მებრძოლი უნივერსიტეტებია.
საზოგადოების რეაქცია ევროკომისიის რეკომენდაციაზე, საქართველოს წევრობის კანდიდატის სტატუსი მიენიჭოს, გვაჩვენებს, რომ ევროინტეგრაცია ჩვენი პოლიტიკური ხედვის დომინანტ იდეად რჩება.
აფხაზეთის საკითხი უკანასკნელ პერიოდში კვლავ იბრუნებს კუთვნილ ადგილს საზოგადოებრივი დებატების ცენტრში. ეს კარგია. თუმცა, ბუნებრივია, ეს არ ნიშნავს, რომ ამ დისკუსიაში გამოთქმული ზოგიერთი მოსაზრება სერიოზულ პრობლემად არ მივიჩნიოთ.
9 ოქტომბერს, ჰამასის მიერ მოწყობილი სასაკლაოს მეორე დღეს, ჰარვარდის, მსოფლიოს ამ ყველაზე პრესტიჟული უნივერსიტეტის, 34 სტუდენტური ორგანიზაციის კოალიციამ განაცხადა, რომ „ისრაელის რეჟიმს აკისრებენ სრულ პასუხისმგებლობას ყველა ძალადობაზე, რომელიც ოკუპაციის მრავალი დეკადის განმავლობაში მიმდინარეობს“.
აფხაზეთის ომის თემაზე ახალი ფილმის გამოსვლამ და მთიანი ყაბარაღის პრობლემის გადაწყვეტამ ჩვენს ტერიტორიულ კონფლიქტებზე მწვავე დისკუსიას მისცა ბიძგი. კამათს და განხილვას რა ჯობია, მაგრამ დამრჩა შთაბეჭდილება, რომ, უმეტესწილად, ემოციური და ხშირად პრიმიტიული კლიშეების დონეს ვერ გავცდით.
ჩამოტვირთე მეტი