ფოტოისტორია - ვარსკვლავებზე ნადირობა მყინვარის სიახლოვეს
ფოტოისტორია - ვარსკვლავებზე ნადირობა მყინვარის სიახლოვეს
ტბელ აბუსერიძე ზღვის დონიდან 3014 მეტრიდან, მყინვარწვერისკენ მიმავალ გზაზე, მდებარე ეკო კოტეჯ ალტიჰატიდან ფოტოებით ყვება ფოტოაპარატით ვარსკვლავებზე ნადირობის, ანდრომეას გალაქტიკის, პარაპლანით ფრენისა და გზად შემხვედრი ტურისტების ამბებს.
"ასტროფოტოგრაფია ან უბრალოდ ღამის ცის ყურება ერთგვარი თერაპიაა, რომელიც ამშვიდებს გონებას და ხსნის ყველა დამღლელ, რუტინულ ფიქრს. ამ დროს მავიწყდება ხალხი, ქალაქები, ყოველდღიურობა და როცა ყველაფერს დავივიწყებ, ვრჩებით მხოლოდ მე და ვარკსვლავები." - ამბობს იგი
ზღვის დონიდან 3014 მეტრი. ფოტოზე ჩანს კოტეჯი ალტიჰატი და ირმის ნახტომი მის თავზე. ეს ფოტო რომ გადამეღო, 30 წამის განმავლობაში კამერა მიშვერილი მქონდა ცისკენ. ეს 30 წამი, კამერა ციდან მოსულ ფოტონებს (სინათლის ნაწილაკებს) აგროვებდა და საბოლოოდ ხედავდა როგორც ერთ ფოტოს. ევოლუციურად, ჩვენ ადამიანებს, მსგავსი „სუპერძალა“ არ გვერგო და ალბათ არც გვჭირდება, თუმცა, რომ შეგვეძლოს 30 წამის განმავლობაში მხედველობის დაყოვნება, საბოლოოდ, ღამის ცას, ჩვენც ასე კაშკაშად დავინახავდით.
ირმის ნახტომის ყველაზე კაშკაშა ნაწილი, რომელიც მშვილდოსნის რეგიონის სახელითაა ცნობილი. ეს, ჩვენი გალაქტიკის ცენტრიდან წამოსული განათებაა, რომელიც დაყოვნების გარეშეც შთამბეჭდავია, თუმცა დაყოვნებული ფოტო მეტ დეტალს აჩენს. მთავარი ამბავი ამ კადრისა, ჩემი აზრით, კადრს მიღმაა. ჩვენ, ამ გამოსახულების შემყურე სინამდვილეში წარსულს ვხედავთ. ის, რასაც ჩვენ ცაზე ვხედავთ, რეალურად წარსულია. ობიექტები ჩვენგან ძალიან შორს არიან, ამიტომაც სინათლემ რომ ჩვენამდე ინფორმაცია მოიტანოს, ამისთვის დიდი დრო სჭირდება. თუ კი რომელიმე ობიექტი, რომელიც ჩვენგან 600 სინათლის წლითაა დაშორებული, უცებ აღარ გამოჩნდება ღამის ცაზე, ეს იმას ნიშნავს, რომ იგი 600 წლის წინ, ანუ დაახლოებით მე-15 საუკუნეში ჩამქრალა, ამ ინფორმაციას კი ჩვენ ახლა, 21-ე საუკუნეში ვიღებთ.
მასშტაბების ყველაზე კარგად პანორამულ ფოტოებზე ჩანს. ესეთი გამოსახულება სხვადასხვა ფოტოების "შეწებებით" მიიღება. აქ 5 სხვადასხვა გამოსახულებაა გაერთიანებული. ფოტოზე ხედავთ ირმის ნახტომს მთლიანად და ალტიჰატის შენობას. ყოველ ჯერზე, როცა ციურ სხეულებს ვუღებ ფოტოებს, ვცდილობ მასშტაბები წარმოვიდგინო, თუმცა ამაოდ. ძალიან რთულია თუნდაც გაფიქრებაც კი, იმ ასტრონომიული რიცხვების, რასთანაც კავშირი გვაქვს. მერე ვხვდები რომ უსასრულოდ დიდ სამყაროში მოტივტივე ერთ პატარა ლოდზე ვდგავარ და ვცდილობ ვიფიქრო იმაზე, რაც ჩემს წარმოდგენებს უსასრულოდ სცდება. ყოველთვის, როდესაც ღამის ცას ვუყურებ, ყველაფერი ადამიანური კარგავს აზრს და სასაცილოც კი ხდება. დედამიწის არსებობა-არარსებობა სამყაროსთვის სრულიად უმნიშვნელოა. ამ ცივ სამყაროში გამოკიდებული ადამიანი კი ფიქრობს იმაზე, თუ ვინ დაჯაბნოს, ვის ესროლოს, ვინ სძულდეს, ვისზე ინერვიულოს...
ყაზბეგში გატარებული 2 ღამის განმავლობაში, ამ შენობაში მხოლოდ დღისით შევდიოდი, რადგან მთელი ღამე გარეთ ვიყავი მეგობართან ერთად ფოტოების გადასაღებად. ცა იშვიათად ლამაზი იყო და ამინდიც, როგორც ყაზბეგს ჩვევია, სწრაფად არ იცვლებოდა. 4-5 საათი გადაბმულად, უღრუბლო ცაზე ჩახჩახებდნენ ვარკსვლავები და ჩვენც მთელი ღამე გარეთ ვიყავით. ღამით, ტემპერატურა ნულ გრადუსს არ ჩამოსცილებია, ძალიან არ ციოდა, თუმცა პატარა ქარის შემობერვაზეც ამ ბუხრიან სახლში შევრბოდით.
სასწაულები ხდება ყაზბეგის ღამის ცაზე და ამის დასამტკიცებლად ეს ფოტო გამოდგება. 15 წამიანი დაყოვნების შედეგად, ყაზბეგის ბნელ ცაზე, ანდრომედას გალაქტიკაც კი მოჩანს. M31-ის სახელით ცნობილი ანდრომედას გალაქტიკა, 2 მილიარდ წელიწადში ჩვენს გალაქტიკას შეეჯახება. გადაღებული ფოტოების შემყურე, მახსენდება ფაქტები, რომლებიც ჩვენს სამყაროზე ვიცი და მავიწყდება ყველაფერი სხვა, რაც ყოველდღიური ცხოვრების ნაწილია. ასტროფოტოგრაფია ან უბრალოდ ღამის ცის ყურება თერაპიაა, რომელიც ამშვიდებს გონებას და აქრობს დამღლელ, რუტინულ ფიქრებს. ამ დროს მავიწყდება ხალხი, ქალაქები, ყოველდღიურობა და როცა ყველაფერს დავივიწყებ, ვრჩებით მხოლოდ მე და ვარსკვლავები.
სანამ დანიშნულების ადგილს მივაღწევდი, გზად ტურისტულ ზონაში მოვხვდი. პარაპლანით ფრენის გამოცდილება მეც მაქვს და დარწმუნებული ვარ ამ ვეებერთელა მთა-გორაკებს რომ მაღლიდან შეხედავ, უფრო შთამბეჭდავი ხდება. რაღაც მომენტში მიხვდები, რომ შენ, პატარა ადამიანი უცებ დედალოსივით დაფრინავ მაღლა და ნელ-ნელა ვეებერთელა მთებს აპატარავებ.
საქართველოს ამ ნაწილში მგონი ყველა ეროვნების ტურისტი ერთად ვიპოვე.ამერიკელები, ევროპელები, რუსები, მე, კორეელთან ერთად ვიმგზავრე.
თავად დაინახეთ მასშტაბები - ადამიანებისა და მთების. ამ ერთ პატარა გორაკზე მდგარი ადამიანები და ფონად ვეებერთელა გორები.
ამ ფოტოზე გამოსახული ფერდებიდან ჩემამდე ვერტმფრენით დაახლოებით 5 წუთია საფრენი, ანუ ჩვენს შორის მანძილი ძალიან დიდია. თუმცა აღქმის ჩვენი უნარებით ამხელა სივრცეებს ვერ კი ვწვდებით. 300 მილიმეტრიანი ლინზა აღმოჩნდა საკმარისი რომ ეს ვეებერთელა ფერდები ფოტოზე აღმებეჭდა.
