ჩვეულებრივი რაშიზმი. გალინა სიდოროვა - პუტინის რუსეთის შესახებ 

სიტყვა „რაშიზმი“ და მისი განმარტება ჯერ არ არის ლექსიკონებში, მაგრამ მომავალში ის აუცილებლად გამოჩნდება. ცხოვრების გაგრძელების, ნორმალური ბედნიერი ქვეყნის აშენებისთვის, რუსეთის პუტინიზმის ნანგრევებიდან გამოყვანისთვის, საჭიროა წარსულთან, უფრო სწორად, დღევანდელ აწმყოსთან გულდასმით გამკლავება. ხელახლა გამოცდა, გაცნობიერება, ამ კოშმარის საკუთარ თავში გადამუშავება, ოდესმე მისგან განსაწმენდად.

რაშიზმი ომია. ეს არის დანაშაული კაცობრიობის წინააღმდეგ. მეზობელი სახელმწიფოს განადგურების მცდელობა. მილიონობით ადამიანური ტრაგედია და ათიათასობით დანგრეული სიცოცხლე - ჯარისკაცები, მშვიდობიანი მოქალაქეები, ქალები, ბავშვები, მოხუცები. მარიუპოლის ნანგრევები, დაბომბილი სამშობიარო, თეატრი, სამხატვრო სკოლა... ესენი არიან 19 წლის წვევამდელი ბიჭები. ევროპაში გაქცეული თითქმის ოთხი მილიონი უკრაინელი ლტოლვილი. ეს არის ყოველდღიური ცნობები „მტრის ცოცხალი ძალის და აღჭურვილობის“ განადგურების შესახებ, რუსეთის ფედერაციის თავდაცვის სამინისტროს მოლაპარაკე თავის მიერ მონოტონურად შესრულებული. ცოცხალი ძალა არის ხალხი.

რაშიზმი ყოვლისმომცველი ტყუილია. მაგალითად, საგარეო საქმეთა მინისტრის სერგეი ლავროვის მიერ წარმოთქმული: „ჩვენ ვგეგმავთ თუ არა სხვა ქვეყნებზე თავდასხმას? ჩვენ არ ვგეგმავთ სხვა ქვეყნებზე თავდასხმას. არც უკრაინას ვესხმით…“ ტყუილი დანაშაულის დასაბუთებისთვის. აი, მხოლოდ ერთი მაგალითი, „რვაწლიანი გენოციდის“ შესახებ. „დნრ-ში“ ადამიანის უფლებათა კომისრის მოხსენებებში საუბარია ცხრა დაღუპული მშვიდობიანი მოქალაქის შესახებ 2019 წელს და ხუთზე 2020 წელს. „ლნრ-ის“ მშვიდობიანი მოსახლეობის ზარალი ცნობილია კონტროლისა და კოორდინაციის გაერთიანებულ ცენტრში მისი წარმომადგენლების ანგარიშებიდან: ერთი მშვიდობიანი 2021 წელს და ორი 2020 წელს. შედარებისთვის: გაეროს სტატისტიკით (სავარაუდოდ არასრული) პუტინის „სპეციალური ოპერაციის“ დროს „ლნრ-სა“ და „დნრ-ში“ დაიღუპა 59 მშვიდობიანი მოქალაქე, დაშავდა 226. დონეცკისა და ლუგანსკის რაიონებში, რომლებსაც უკრაინის მთავრობა აკონტროლებს. დაიღუპა 301 და დაიჭრა.

რაშიზმი არის იზოლაცია. ეს მაშინ, როდესაც 141 სახელმწიფო კენჭს უყრის რუსეთის აგრესორად აღიარებას, 35 თავს იკავებს და მხოლოდ ოთხი მხარს უჭერს მოსკოვის ქმედებებს. ეს არის ევროპის საბჭოდან ქვეყნის სამარცხვინო გაძევება, ალბათ, პირველი შემთხვევა კონტინენტის უძველესი საერთაშორისო ორგანიზაციის ისტორიაში.

რაშიზმი არის პოლიტიკური სისტემის კატასტროფა. ეს არის ცინიკურად გაუქმებული კონსტიტუცია, ადამიანის უფლებების დემონსტრაციული დარღვევა. არა მხოლოდ დამოუკიდებელი, არამედ სამართლიანი სასამართლოების განადგურება. თავისუფალი არჩევნების ნაკლებობა. უსამართლო კანონები. ჯიბის პარლამენტი გადაიქცა დიქტატურის დანართად, რათა დაემტკიცებინა პრეზიდენტის ადმინისტრაციის ინსტრუქციები. ოპოზიციონერების, აქტივისტებისა და დამოუკიდებელი ჟურნალისტების სისტემატური „დესანტირება“ და ქვეყნიდან გაძევება. ესენი არიან ქამრიანი საიდუმლო სამსახურები და დიქტატორი და მისი მცველები, რომლებმაც დაკარგეს ნაპირები. ეს არის სრული გახლეჩა „ელიტასა“ და ხალხს შორის, „მაღლების“ კომუნიკაცია „დაბალ კლასებთან“ სულელური და შემაშფოთებელი პროპაგანდის საშუალებით ყველა სატელევიზიო არხით.

რაშიზმი ეკონომიკის სიკვდილია. ქვეყნის გათიშვა მსოფლიო ეკონომიკური და ფინანსური სისტემებიდან. იმ უპირატესობების განადგურება, რაც რუსეთმა მიიღო 90-იანი წლების დასაწყისიდან, საერთაშორისო საზოგადოებაში ინტეგრაციის რთულ გზაზე. ეს არის 7 116 სანქცია - მსოფლიო საზოგადოებას ასეთი რიცხვი არ დაუწესებია ყველაზე „ცუდი ბიჭებისა“ და ყველაზე „დამსახურებულებისთვის“. ეს არის პუტინის გარემოცვის გრძელვადიანი კორუფცია. ომისა და სანქციების გამრავლებამ განაპირობა ის, რომ ქვეყნის მშპ თებერვლის ბოლო კვირაში უფრო შესამჩნევად დაეცა, ვიდრე 1998 წლის კრიზისის დროს. ეს არის მედიკამენტების, ტანსაცმლის, საყოფაცხოვრებო ტექნიკის, ელექტრონული კომპონენტების დეფიციტის დაბრუნება. ბიზნესის შეჩერება. უმუშევრობა. რუბლი, რომელიც იქცევა ქაღალდის ნაჭრებად, მაშინ როცა პრინტერისთვის ჩვეულებრივი ქაღალდის შეკვრის ფასი უკვე 1 500 რუბლის და მეტის ფარგლებშია (სულ მცირე ოთხჯერ გაიზარდა) და ვერც კი იპოვით მას ამ ფასად.

რაშიზმი არის შიშისა და სიძულვილის რეპროდუქცია, დე ფაქტო მოწოდება სამოქალაქო ომისკენ. „ჩვენი“ დაპირისპირება „მათთან“. საზოგადოების დაყოფა „ეროვნულ მოღალატეებად“, რომლებიც გაბედავენ საკუთარი აზრის ქონას და ეროვნულ პატრიოტებად, რომლებიც გაბედავენ თავიანთი ზემდგომების აზრის ქონას.

რაშიზმი არის აბსურდის თეატრი, რომელშიც მილიარდერები დიქტატორის გარემოცვაში, შიშით შებოჭილი, ბოლომდე მის ირგვლივ ტკეპნის მიწას, სანამ ჯგუფურად გადახტებიან არარსებობაში.

რაშიზმი არის ჟურნალისტის პროფესიის, საზოგადოების დამოუკიდებელი ინფორმირების აკრძალვა. ეს არის აშკარა პროპაგანდა, რომელიც ხელს უწყობს მასობრივი ფსიქოზის შექმნას. ეტიკეტების დამაგრება და ცნებების ჩანაცვლება. საკუთარი მოქალაქეების ემოციებსა და გრძნობებზე თამაში. იმისათვის, რომ „დაეხმარონ“ მათ „ომის მიღებაში“, მათ გამოიგონეს „დენაციფიკაცია“, დაადანაშაულეს უკრაინელი ებრაელი პრეზიდენტი ნაციზმში, რომლის ნათესავები მეორე მსოფლიო ომის დროს ნაცისტების ხელში დაიღუპნენ.

რაშიზმი არის ისტორიის გადაწერა დიქტატორის იდეებისთვის. ეს არის სასკოლო სახელმძღვანელოები, რომლებშიც უკრაინელებს უარს ეუბნებიან საკუთარი სახელმწიფოს არსებობის უფლებაზე, ხოლო რუსეთი წარმოდგენილია მტრების რგოლში. ეს არის გაუთავებელი „პატრიოტული“ სწავლება, რომლის დროსაც საბავშვო ბაღებისა და სკოლის მოსწავლეებს ფორმირებაში სიარულს ასწავლიან.

რაშიზმი არის უაზრო ბრბო ლუჟნიკის სტადიონზე, რომელიც თავის ლიდერს შეძახილებითა და სასტვენებით ესალმება - არც მოწონება, არც დაგმობა. რაშიზმი არის ის, როცა ადამიანები წყვეტენ მოქალაქეობას, ივიწყებენ აზროვნებას.

რაშიზმი არის ასო Z, რომელიც პუტინის პროპაგანდისტების დაუფიქრებლობის გამო ამ საზარელი „სპეციალური ოპერაციის“ სიმბოლოდ იქცა. საკმარისია გადახედოთ წიგნებს ან, უარეს შემთხვევაში, ვიკიპედიას, რომ გაიგოთ: მეორე მსოფლიო ომის დროს, ზოგიერთ საკონცენტრაციო ბანაკში ასო Z აღნიშნავდა ბოშებს (გერმანული Zigeuner-დან). და ეს იყო Z, რომელიც ამშვენებდა ტერიტორიას საქსენჰაუზენის გარეთ შენობაზე, რომელიც ნაცისტებმა აღჭურვეს მასობრივი მკვლელობის სპეციალური მოწყობილობით, კრემატორიუმის ოთხი ღუმელით და გაზის კამერით.

რაშიზმი - რომელიც საკუთარ ქვეყანას დაუწესა პუტინმა, „ზებგერითი“ რაკეტებისა და „მკაცრი გეგმის მიხედვით“, სხვების მიწის აფეთქების ფონზე - სიცოცხლეს არ ეხება. საუბარია სიკვდილზე. ათასობით ჯარისკაცის სიკვდილი. პოლიტიკური ოპონენტების სიკვდილი. ცოცხალი აზრის სიკვდილი. მომავლის სიკვდილი რუსეთის მილიონობით მოქალაქისთვის.

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.