კედელი

ავტორი: ანა ჯაფარიძე

ცხოვრებაში სიტუაციებს შორის ბევრი კედელი დაგვხვედრია აღმართული, ზოგი ხავსიანი, ზოგიც წვეტიანი, რამდენს გვიცდია მოჭიდება ან ასვლა, ან კიდევ გადასვლა, ან სულაც დანგრევა. მაგრამ ეს ფაქტი ისტორიულად რომ გავიხსენო მახსენედბა მხოლოდ ედუარდ შევარდნაძის დამსხვრეული ბერლინის კედელი და “ფინკ-ფლოიდის” მიძღვნილი ალბომი. მუსიკალურად უფრო მძაფრი აღმოჩნდა სიტუაციის გადმოცემა. გერმანია თავის სტერეოტიპების მხსვრევარში ნიშანდობრივია. ჯერ კიდევ საბჭოთა კავშირის დაშლის განზხვრაშიც კი, მაგრამ დროშა მათ სასიკეთოდ არ აღმართულა რაიხტაგის თავზე, მითუმეტეს ქართველის ხელით. გარღვევის შემდეგ გერმანია დიდი მოწყალე გახდა არა მხოლოდ ებრაელების მიმართ, არამედ მსოფლიოს მიმართ. ნახევარი საქართველო იქ სწავლობს და მუშაობს. თითქმის ყოფილი საბჭოთა ქვეყნები იკვებებიან როგორც პირდაპირი, ასევე გადატანითი მნიშვნელობით. თუმცა რას ვიფიქრებდით ქართველი “რეფორმისტები” თუ უკრაინას მთავრობას დასჭირდებოდა, მაშინდელი ჩერჩილის, რუზველტის, სტალინის არ იყოს ჰიტლერის მიმართ. “ჰიტლერს” დღეს ტერიტორია აქვს შეცვლილი თორე, მისი საცხოვრებელი “ჩრდილოეთის დათვის” ადგილი გახდა. “ჩრდილოეთის დათვი” კი მეტად საშიში აღმოჩნდა, როგორც დასავლეთ ისე აღმოსავლეთ ევროპისათვის. პირველი სიტყვა ჩრდილოეთის დათვის განმარტებაშიც, რაც აღმოჩნდა მტაცებელით განიმარტება. ახლა ორმაგი განრისხება ეზღვავება მტაცებელ დათვს უკრაინის მთვარობაში მისი სასურველი ტერიტორის, ოკუპირებული ქვეყნის ყოფილ მთავრობასთან ექნება საქმე. ღია რეფორმების წყალობით ჩვენ ხომ ავყვავდით, ცოტა გვეკლდა, ამ ორ წელმა შეგვიშალა ხელი ამაღლებამდე. სტაბილურად შემოსავალი თვიის ბოლომდე გაგვწვდებოდა, მაგრამ ლარის კურსის დაქვეითებამ ყველას ბიუჯეტზე იმოქმედა. დოლარსა და ლარს შორის აღიმართა კედელი, ამის გარღვევას როჯერ ვოტერსიის და დევიდ გილმორის ლაივიც არ უშველის სპორტის სასახლეში. სამოცი წლის იუბილემ კი ჩაიარა პაატა ბურჭულაძის ალენდელონის წამყვანობით. ამ აუარებელ შენობაში ჩრდილოეთის დათვის ხერხი იგრძნობოდა არა საკუთარი ადგილების მიტაცებაში. პანდუსების არ არსებობამ კი ბატონი პაატა უხერხულ მდგომარებაში ჩააყენა იმ ადამიანების მიმართ, რომლების წინაშე თითოეულ ჩვენგანს კედელი დიდი ხანია აღმართული გვაქვს. ქუჩაში გაკეთებული პანდუსების არასწორმა მიმართულებამ კი იჩინა ყველა სახის დაყენებულ ჯიპში. უკვე თვეებია ბევრი ადგილი შემოვიარე, მიწევდა ნახევრად კლდეებზე ბოდიალი, ფეხს ხან ერთ ქვას გავკრავდი, ხან მეორეს, მაგრამ სვლას მაინც ვაგრძელებდი. ადამინები, რომლებიც ითხოვენ ადამიანურად მოვექცეთ ვალდებულები ვართ ხელებით გავუკეთოდ, არა ფეხებით ვატაროთ ან ზურგით მათთვის ძალზედ შეურაწმყოფელია. ამიტომაც ნებისმიერი ღონისძიება ყველასთვის უნდა იყოს გათვალისწინებული ჩვენი ნაკლის მიუხედავად. არჩევანი გვიჭირს ყველა ვარიანტში, თუ ავირჩიეთ ცოტა დროის მერე ვნანობთ. გვხვდება რელაური არგუმენტებიც ამიტომაც ვუარყობთ. ერთი სწორი არჩევანი ქალის გამოჩენა უზენაეს სასამართლოში, მაგრამ აქაც დიდმა კედელმა იჩინა თავი, საუბარი მეტყველება გამართული ზედმეტი რბილი “ლ” გარეშე უნდა ჰქონდეს თანამდებობის პირს. ინგლისურ ენაზე აღარაა საუბარი უკვე, მშობლიურ ენაზე ვისწავლოთ გამართული ლაპარაკი და წერა (ეს უკანასკნელი მეც მეხება). მეოთხე ხელისუფელაბს, ხომ საერთოდ ზედმიწევნით მოგვეთხოვება. წითელ ხალიჩაზე გავლა უწევთ “მანდარინების” მსახიობებს და შემქმებელს. ფილმი პირველად თეატრაულ კინოკლუბში ვნახე, ორგანიზატორმა მანდარინები გვესროლა მაყურებლებს, ერთი პირდაპირ ჩანთაში ჩამივარდა. თუმცა “სიმნიდის კუძულის” შემქმნელები უფრო მეგონა წავიდოდნენ ჰოლივუდის ხალიჩის “გასატკებად”. აქაც იჩინა თავი დაუფინასებლობამ და გაურკვევლობამ. გიორგი ნაკაშიძის თქმისა არ იყოს, რა გახდა რამდენიმე ადამიანის დაფინანსება და გაშვება. ზედმეტი ხავსიანი კედლების აღმართვის გარეშე უნდა ხდებოდეს დაკმაყოფილება. როცა ოქროს პალმის რტო “მაგდანას ლუჯას” ერგო მაშინდელი პერიოდი ახსნა-განმარტებას არ საჭიროებდა. ერთი განსხავვება საზღვრები და დღევანდელი უფულობა. ეს უკვე წვეტიანი სავალი კედელია ორივე დროში. ყოველთვის რაღაცა ან ვიღაცა შემშლელი, ხან მოეწონებით, ხან არა, ხან დაკმაყოფილდები, ხან უარყოფითი გამოწვეული ემოციების მსხვერპლი ხარ. აი, მსხვერპლი კი კედლებს არ უყვარს შეიძლება ისე მიგანარცხოს თავის ხავსიან ბუდეში ვერც გაიგებ. ფიქრს იწყებ სად დაუშვლი შეცდომა, სისულელეა განვლილს ვერ გადმოიტან ან აჭარაბეთის რეკლამასავით ვერ გადახვევ, ტოტალიზატორს კი არ თამაშობ უკან რომ დაგიბრუნდეს. წინ ყურება ყველას გონებაში პირველი უნდა იყოს, უკანა ამბები, ჭიდილი არც რუსთვი-2ს ადგება. მაინც რა არის ეს ნოსტალგია, ცუდიც კი კარგად მოგაგონდება, ახლა ხშირად ტკბილ 90იანებს რომ ვიხისენებთ. მას მაგონებს დღევანდელი რუსთავი-2ის გადაცემები. ტკბილ მოგონებებს აცოცხლებენ, რამის მეც გამიჩნდა მონატრება იმ პირების, ვისი ხშირი მაყურებელიც ვიყავი ადრე. რთული პერიოდის მუხედავად ამ არხს მაინც მედალი ეკუთვნის ყველა დროში რეტინგი გარანტირებული აქვს. თუმცა მალე მის კონკურენტად ვიხილავთ ბიძინა ივანიშვილს თავის 100_120 სერიანი სერიალებით, ტოქ-შოუთი და გამყარებული ლარის კურსით (ბიძინასეული ლარის განმტკიცება). ამ კაცს უფრო ხელოვნებაზე უხდება და ფილოსოფიაზე საუბარი, ვურჩევდი ხადურის ფინანსური კრახი არ განეცადოს გაშლილი სუფრის კიდეზე. პოლიტიკური კედლის მიღმა ვრჩებით ან ვინ ჩაგვახედებს გამყოფი კედლის სიღმეში. თავადაც გაუცნობიერებელი ნათქვამების წყალობით ხავსიან ადგილებს ეჭიდებიან ცოცვის დროს, ბოლომდე ვერ მიდიან, ეცემიან გზადაგზა. შეიძლება ზოგმა იფიქროს ჩვენ რა ამით თავიანთი პრეობლემაო, მაგრამ გაითვალისწინეთ რომ ჩამთრევი ორგანზმი ხალხშია. აბა შევადაროთ ლიდერების ინტერვიუების რა ინტერვალი ჰქონდათ? მხოლოდ ერთი კვირის მანძილი, რეიტინგი ორივეს მაღალი, ინეტერესი უმაღლესი, აზროვება 100დან 50, მაგრამ ნდობა თავიანთი ფავორიტების სრულყოფილი. იმედია მათ “დაბადებას შუშხუნები” მოყვა ზევიდან, და რატომ? ალბათ ერის “დაბოლებისთვის” ან გაშტერებისათვის. ფაქტია რთული ეკონომიკური სიტუაცია, მაგრამ ორივე მხრიდან ყევლა საკითხზე გვესმის მხოლოდ ზღაპრები. ბავშვობაში ზღაპრების სქელი წიგნი მქონდა ღამე ხშირად თავად ვკითხულობდი, თვალები მთკიოდა მაგრამ მაინც..