ლევან ბერძენიშვილზე უკვე მესამედ ვწერ. იმედი კი არა მაქვს, რომ გასამდება და მეტი აღარ მომიწევს დაწერა. განა მეზარება, უბრალოდ, ჩემი აზრი ამ კაცზე ცნობილია და დანარჩენი გამეორება იქნება. ჩემი მოკრძალებული აზრი კი ლევანზე მუდამ იყო, არის და იქნება უმაღლესი. ასე რომ, ამაზე არ ღირს დახურდავება.
ჰაინრიხ ბიოლი არასდროს ყოფილა ჩემი ფავორიტი მწერალი. არც იქნება. და მაინც, სხვა არც ერთი მგოსნის სახელი ისე არ მითბობს სისხლს, როგორც მისი.
დიდი ხანია, არაფერი გამომიქვეყნებია ქართულ მედიაში. და ალბათ კიდევ დიდ ხანს არ გამოვაქვეყნებდი, ცოტა ხნის წინ მომხდარი სტიქიური უბედურება რომ არა. აქამდე ბევრი საზიზღრობა მოხდა თბილისში, მაგრამ ამ უკანასკნელმა განსაკუთრებით შემზარა.
შეიძლება, პატრიარქს ვერიკო ანჯაფარიძის გმირთან აქვს შინაგანი დიალოგი და მისი იდე ფიქსი ყოველი გზის თავსა თუ ბოლოში თითო ტაძრის ჩადგმაა? არაა გამორიცხული. თენგიზ აბულაძის ყველაზე პათეტიკურ და პლაკატურ ფილმში ვერიკო ანჯაფარიძის გმირი ხომ სწორედ ასე კითხულობს: „მაშ, რა საჭიროა გზა, რომელიც ტაძართან არ მიდის?“
ადრეც ვთქვი და ახლაც გავიმეორებ: თუკი თავიდანვე დავთმეთ მილიმეტრი, ხვალ სანტიმეტრს წაგვართმევს ხელისუფლება-მეთქი. ვფიქრობ, ახლავე უნდა დაეთმოს განსაკუთრებული ყურადღება სამ საკითხს.
დარწმუნებული ხარ, რომ არ ცდები, რომ სულ მალე მოლოდინი არ გაგიცრუვდება, რომ სწორ არჩევანს აკეთებ? დარწმუნებული ხარ, რომ ნებისმიერ ლიდერს - ძველს თუ ახალს - შენი ბედი ანაღვლებს?
რამდენიმე დღის წინ ერთი დოკუმენტური ფილმის პრემიერა გაიმართა კინოთეატრ რუსთაველში. ნინო ორჯონიკიძემ და ვანო არსენიშვილმა მათი ერთობლივი ნამუშევარი “ინგლისურის მასწავლებელი” პირველად აჩვენეს ფართო აუდიტორიას.
ზურა ლეჟავა დაუვარცხნელი, მოუთვინიერებელი და მშიერი კაცია. ამიტომაც ღელავენ დავარცხნილები, მოთვინიერებულები და მაძღრები.
ჩამოტვირთე მეტი
