ბლოგერების არქივი

შსს-ს ვერსიით, ერთი კვირის წინ, ორმა ფორმიანმა, მოქმედმა პოლიციელმა (და კიდევ ერთმა ყოფილმა პოლიციელმა. მასაც ფორმა ეცვა.) გლდანში მანქანა გააჩერა, იქ მჯდომი ადამიანი დააკავა, განაიარაღა, ბორკილები დაადო და რუსთავში წაიყვანა. რუსთავში ეს ადამიანი პოლიციელებმა მკვლელებს გადასცეს, რომლებმაც მას 30-ჯერ ჩაარტყეს დანა და მტკვარში გააგდეს. გვამი მტკვარმა რამდენიმე დღის შემდეგ გამორიყა.

გამოძიება, ცხადია, მიმდინარეობს და საქმეში კიდევ ბევრი დეტალია დასაზუსტებელი (დღეისთვის ხუთი ადამიანია დაკავებული და კიდევ ერთს ეძებენ), თუმცა, შს სამინისტრო ამტკიცებს, რომ ყველაფერი სწორედ ეგრე მოხდა.

ხელისუფლების კომენტარი ჯერჯერობით ასეთი იყო: მამუკა მდინარაძემ თქვა, რა ვიცი, მომავალში იქნება მკვლელობაზე სასჯელი გავამკაცროთო და გია ვოლსკიმ - ეგეთები ყველგან ხდება და, საერთოდ, ეგეთები ნაცების დროს რო ხდებოდა, მაშინ ხდებოდაო. (ბმული აქაა, ხელისუფლების კომენტარები ასე, 28:30-იდან).

ადეკვატური რეაქციაა იმაზე, რომ ორმა ფორმიანმა, მოქმედმა პოლიციელმა ადამიანი მოტყუებით დააკავა და სხვებს მოსაკლავად გადასცა?

თუ მოვლენათა ეს ვერსია სწორია, როგორ შეიძლება ეს ამბავი ორი პოლიციელის დაკავებით შემოიფარგლოს?

რა, ნუთუ მათი პირველი კავშირი კრიმინალთან ის იყო, რომ ადამიანი მოტყუებით გაიტაცეს და მკვლელებს გადასცეს? რამდენჯერ გამოიყენეს მათ პოლიციელის სტატუსი დამნაშავეების ინტერესების გასატარებლად? თუ ისინი ამ დონის თავხედობაზე იყვნენ მზად, მანამდე რას იზამდნენ? არ დაეხმარებოდნენ „თავისიან“ ყაჩაღებს კანონისთვის თავის არიდებაში ან „სხვისიანების“ გაუვნებელყოფაში?

სად იყო მათი უშუალო უფროსი, როდესაც მისი ორი ხელქვეითი დედაქალაქში ადამიანს იტაცებდა და ყაჩაღებს აძლევდა მოსაკლავად? იცოდა? თუ იცოდა, რატომ დაკავებული არაა?

არ იცოდა? მაშინ რატომაა ჯერ კიდევ თანამდებობაზე? რანაირად შეიძლება, რომ სამართალდამცავ სტრუქტურაში უფროსს განყოფილებაში ისე ჰქონდეს საქმე დაყენებული, რომ მისი ორი ხელქვეითი მკვლელებს შეეკრას? ეგრეა პოლიცია მოწყობილი, რომ ხელქვეითის დანაშაულზე უფროსი პასუხს არ აგებს?

იმისი უფროსი? სადამდე მიდის პასუხისმგებლობა?

როგორ გაბედა ორმა პოლიციელმა, რომ ადამიანი ქუჩიდან გაეტაცებინათ და მკვლელებისთვის გადაეცათ? თავში რანაირად გაივლეს? რატომ არ შეეშინდათ?

რა ხდება სისტემაში?

ნუთუ, თუნდაც სამსახურებრივი პასუხისმგებლობა არ უნდა დადგეს იმ ხალხისა, ვისი გუშაგობის დროსაც ორმა მოქმედმა, ფორმიანმა პოლიციელმა კაცი გაიტაცა და მკვლელებს გადასცა?

ეს ნორმალური ამბავია? „ხდება ხოლმე“ ამბავია? „მომავალში კანონს გავამკაცრებთ“ ამბავია?

ეს ხომ პოლიტიკა არაა? რა მნიშვნელობა აქვს, ამ კონკრეტული შემთხვევის კონტექსტში, ნაციონალების დროს რა ხდებოდა? ეს ამბავი - როდესაც ორმა ფორმიანმა, მოქმედმა პოლიციელმა მუნდირს, ადამიანობას და ყველაფერს მიაფურთხა, ქუჩიდან ადამიანი გაიტაცა და მკვლელებს გადასცა - ერთი კვირის წინ მოხდა!

მე მგონია, რომ მათ ყველა ზემდგომს ორი აგური უნდა ეჭიროს ხელში.

წესიერ ქვეყანაში მთელ სტრუქტურაში ახლა ცეცხლი და გეენა უნდა ტრიალებდეს. უნდა აკანკალებდეს ნებისმიერს, ვისაც ამ განყოფილებასთან ახლოს მაინც გაუვლია.

როდესაც ორი პოლიციელი ბედავს და ამას აკეთებს, ესე იგი სისტემაში რაღაც სერიოზულად დალპა. სასწრაფო ჩარევა სჭირდება.

სანაცვლოდ კი, „არაა ლამაზი, მაგრამ ხდება ხოლმე“ ისმის.

კი, „სხვა ქვეყნებშიც ხდება“, როდესაც მოქმედი, ფორმიანი პოლიციელები ქუჩიდან ადამიანს იტაცებენ და მკვლელებს გადასცემენ. მექსიკის რეგიონებში, მაგალითად, რომლებიც მთლიანად კარტელების ხელშია.

მაგაზე გვაქვს სწორება?

„ჩემი ძმები“

ცდებოდა შავი პრინცი. მისი რომ გაგეგო, სულ არ იყო საჭირო ბევრი გეკაიფა. „ჩემი ძმებისაც“ თავის დროზე ბევრმა გაიგო. პოპულარული სიმღერა იყო. ქართველებს რაიმე სანდო ჩარტი რომ გვქონდეს, ორიათასიანების დასაწყისის ჰიტების ჩამონათვალის თავში იქნებოდა. მაგრამ ამ სიმღერის მნიშვნელობა მხოლოდ საოცრად ადვილად ასაკვიატებელ მისამღერსა და „კვამლის დამუღამებაზე“ ტექსტში არ ყოფილა. უამრავი ახალგაზრდისთვის „ჩემი ძმები“უფრო მეტი იყო, ვიდრე „მაესტროზე“ გასული რეპისა და პოპის მორიგი ნაზავი. ეს უფრო მოწოდება იყო. თითქოს არაფერი განსაკუთრებული - არც ამბოხზე იყო ლაპარაკი, არც სოციალურ ან პოლიტიკურ უსამართლობაზე. „ერთად მოვუსმინოთ ჰიპ-ჰოპს საკაიფოსო“, მღეროდა „შავი პრინცი“და ეს საკმარისი იყო.

„იუტუბის“ კომენტარებში ერთი იხსენებს, თუ როგორ მოხვდა გულზე ეს ტრეკი. როგორ გაცვითა აუდიოკასეტა „ჩემი ძმების“ თავიდან გადახვევით. მარტო ის არ ყოფილა ასე. „ნიკოს პოდკასტში“ სტუმრობისას ჰიპ-ჰოპის დიდი მოყვარული მურთაზ ჩიქოვანი იხსენებდა, სწორედ „ძებნილებმა“ შემაყვარეს რეპი - 2pac-ამდე ეგ მოვისმინეო. ვინ იცის, კიდევ რამდენი იყო ეგრე.

შავ პრინცსა და „ძებნილებს“ კარგი ნიშა ეჭირათ. ერთი მხრივ, მაშინ პოპ-სიმღერებს უფრო წერდნენ, ვიდრე ჰიპ-ჰოპს. არც მათი „განგსტერინოობისა“ სჯეროდა ვინმეს. ამას, წესით, ქუთაისელი რეპერები მაშინვე კარიკატურად უნდა ექცია. არც მთლად უმაგისობა იყო - ბევრს შავმა პრინცმა მხოლოდ ამ სიმღერებით დაამახსოვრა თავი, მაგრამ ჰიპ-ჰოპის მოყვარულებმა იცოდნენ, რომ „ძებნილებს“ ზურგს ისტორია და გამოცდილება უმაგრებდა - ისინი ხომ ჯერ კიდევ გაგანია ოთხმოცდაათიანებში გამოვიდნენ მამაქალაქის გეტოებიდან და ცივი და მონჯღრეული შენობების სცენაზე დადგნენ.

„გიჟთან გიჟი“

​

ბევრი სხვადასხვა ისტორია არსებობს, თუ როგორ მოისმინა ოთხმოცდაათიანების ბევრმა სხვადასხვა ქართულმა ჯგუფმა მათთვის მნიშვნელოვანი ალბომი. ინტერნეტამდელ ეპოქაში ხომ მოსმენა კი არა, უბრალოდ, ინფორმაციის მიღებაც ჭირდა. „ძებნილთან“ (ჯგუფს თავიდან „ძებნილი“ ერქვა, მერე კი თავის თავს „ძებნილებად“ მოიხსენიებდნენ.) დაკავშირებითაც არსებობს ლეგენდა, რომ შავმა პრინცმა თავის მეზღვაურ ნათესავს სთხოვა, რამე რეპი ჩამომიტანე ამერიკიდანო. მანაც მაღაზიაში ითხოვა, რამე კარგი რეპი მომეცითო და, შედეგად, Public Enemy-ს ფირფიტა ჩამოუტანია.

„ძებნილის“ პირველ ალბომს ნამდვილად ეტყობა Public Enemy-ს სიყვარული. ის 1999 წელს გამოუშვეს, თუმცა უკვე რამდენიმეწლიანი მუშაობის შედეგი იყო. თავიდან უფრო ვიწროდ ქუთაისური ფენომენი იყო - ლიხს აქეთ თითქმის არავინ იცნობდა. თუმცა ნელ-ნელა მათი მუსიკა თბილისშიც შემოვიდა. აქა-იქ ვინმე კასეტას გადააწყდებოდა და დააფასებდა. შემდეგ კი სერგიმ გამოიყვანა „ჯეოპოპში“ (რა გახდა ძველი გადაცემების არქივი? რას ჩაუჯდებოდა კაცი!). მე პირველად აქედან გავიგე მათი არსებობა - კარგა გამოცდილი კოლექტივივით იდგნენ მიკროფონებთან და, აი, ამ ტრეკს უბერავდნენ. მას შემდეგ მათი ფანი გავხდი მეც და კიდევ ვინ იცის, რამდენი ადამიანი.

„მე ქუთაისელი ვარ“

​

იმ „მაესტროსდროინდელი“ კლიპების შემდეგ ქართული მუსიკალური სცენა ძალიან შეიცვალა. განსაკუთრებით ჰიპ-ჰოპი განვითარდა - სხვათა შორის, დიდწილად იმ ახალგაზრდების ხარჯზეც, რომლებიც „ჩემს ძმებს“ კასეტაზე უსმენდნენ.

შავი პრინცი კი იგივე დარჩა. სცადა შეცვლილიყო - დროებით “პრინცი P” გახდა, სატელევიზიო შოუშიც გამოჩნდა, მაგრამ მაინც იგივე შავი პრინცი იყო.

თითქოს აკაკი ბაბუნაშვილს, მეგობრებისთვის - შურიკას, გარდასახვა არ უნდა გასჭირვებოდა. ისედაც ხომ თითქოს პერსონაჟს ჰგავდა - თავისი ჩაცმულობით, შავი სათვალით, ბლანჟეთი, „მი ბანდიტოთი“... მაგრამ, არა... ეს იმიტომ, რომ, როგორც ჩანს, შავი პრინცი მისი პერსონა არ ყოფილა. აკაკი ბაბუნაშვილი მართლა შავი პრინცი იყო.

მისი ეს სიმღერაც მაგიტომ მიყვარს - ძალიან ნამდვილია. ცოტა გზააბნეულად რეპავს, თითქოს არც ბიტი უვარგა და მთელი ხიბლიც მისამღერშია (ჰიპ-ჰოპისთვის ეს კარგი არაა), მაგრამ, სამაგიეროდ, როგორი ნამდვილია! ტრეკი კი არა, ცარიელი ჯიგარია!

შავმა პრინცმა კარგა მოზრდილი დისკოგრაფია დატოვა - ძირითადად კასეტებია. ზოგან ძებნილებთან ერთადაა, ზოგან - ჯოკერთან და ზოგანაც - მარტო. ყველაფერი კარგი არ არის. ყველაფერი ნამდვილია. იმიტომაც დატოვა ამხელა კვალი.