წაუსვლელობა

ბიძინა ივანიშვილის წაუსვლელობაზე ვთქვათ. გვარწმუნებს, პოლიტიკიდან გავედიო, მაგრამ ცოტა უცნაურად გამოსდის ეს გასვლა, რადგან, როგორც თვითონ ამბობს მოულოდნელად გამოგზავნილ უსტარში, არც ურთიერთობა გაუწყვეტია საზოგადოების წარმომადგენლებთან და არც მნიშვნელოვანი მოვლენების შესახებ ინფორმაცია დაჰკლებია ოჯახის წევრების, მეგობრების, ახლობლებისა თუ ნაცნობების ძალისხმევით.

ივანიშვილის ამგვარი გასვლა ძალიან ჰგავს ერთი თბილისელი ყასბის, შავუას „გასვლას ამა სოფლიდან“, რომელიც აღწერილი აქვს ნიკა აგიაშვილს წიგნში „ჭაბუკები დარჩნენ მარად“, სადაც ყასბის ერთ-ერთი მეგობარი ჰყვება „დაუჯერებელ ამბავს“ იმაზე, რომ კუკიის სასაფლაოზე დამარხულ შავუას ზედ თავთან, ერთი რკინის მილი დაატანეს და, რომ ყოველ აღდგომის მეორე დღეს მიდიოდნენ, ცხვარს დაკლავდნენ, მწვადებს ააგებდნენ (მწვანილი, მოთალი, შოთი პურები ბლომად იყოო), თითო ყანწს ღვინით შეავსებდნენ და იმ მილში ჩასძახებდნენ, წამოდექ, ბიჭო შავუა, შენი დოსტები მოვსულვართ, ტიკით ღვინო მოგვიტანიაო, თან ყანწით ღვინოს მილში ჩაუსხამდნენ.

„მილის ბოლო ზედ შავუას პირთან იყო დასული და გვიხაროდა, ისიც რომ ცლიდა ყანწებსო“, - ვკითხულობთ აგიაშვილთან.

მსგავსი ცალმხრივი კომუნიკაცია, როცა მხოლოდ ამბებს გიყვებიან და „ღვინოს გასმევენ“, კიდევ შეიძლება ჩაითვალოს „გასვლად“, მაგრამ რანაირი გასვლა გამოვა, თუკი შავუას სტატიკურ (პასიურ) როლს არ დასჯერდები, წამოდგები და სამადლობელს იტყვი ან სულაც ვრცელ წერილს მოიწერები, ეს მომწონს და ის კი არაო.

გასულები (მართლა გასულები) არც პოლიტიკური მოვლენების საქმის კურსში არიან და არც მმართველი პარტიის მხარდამჭერ ვრცელ წერილებს იწერებიან! ბიძინა ივანიშვილის მორიგმა ეპისტოლემ ალბათ ნულამდე დაიყვანა იმ გულუბრყვილო ადამიანების რაოდენობა, რომლებმაც მართლა დაიჯერეს მისი პოლიტიკიდან წასვლის თუ გასვლის ამბავი.

ცხადია, ყველაფერი შეიძლება მოხდეს, მაგრამ, როცა აბსოლუტურ ძალაუფლებასა და ქვეყნის ბიუჯეტის ტოლფარდ ქონებას ფლობ, როცა შენი ბედი და მომავალი მიბმული გაქვს პოლიტიკურ პარტიაზე, რომლის შექმნას, ხელისუფლებაში მოყვანას და მმართველ პარტიად ფორმირებას დაახარჯე ბევრი დრო, ყველა სახის რესურსი, ხოლო მის ოპონენტებს გაუმკლავდი (ხშირ შემთხვევაში, შესაძლოა, კანონთან შეუსაბამო) მეთოდებით, არავის გაუკვირდება, თუკი კვლავ შეეცდები, ყველა შესაძლო ვარიანტიდან მხოლოდ ისეთი რამე მოხდეს, რაც შენს ინტერესებში შედის. უნდა ვივარაუდოთ, რომ სწორედ ამ ინტერესს შეეწირა ივანიშვილის სამარადჟამო წასვლის უდღეური მითი და გამოკრისტალდა მისი წაუსვლელობა. ყოველ შემთხვევაში, ივანიშვილის ბოლო წერილი ამგვარი ვარაუდის საფუძველს იძლევა.

„გიორგი გახარიას პარტიას არა აქვს არავითარი იდეოლოგიური თუ კონცეპტუალური საფუძველი და იგი, აშკარად, მოაზრებულია როგორც სიტუაციური ინსტრუმენტი მმართველი გუნდისთვის საარჩევნო ხმების თუნდაც მცირე რაოდენობის წასართმევად“, - ამბობს ივანიშვილი 7 ივნისს გამოქვეყნებულ წერილში, რომლის ეს ნაწილი ასეც შეიძლება ითარგმნოს: გახარია არ არის ჩემი პროექტი, ის ნამდვილი ოპოზიციაა და, შესაბამისად, ხმებიც ოპოზიციურმა ელექტორატმა უნდა მისცეს მას და არა მმართველი პარტიის ამომრჩეველმა.

რა შეცვალა ივანიშვილის ამ განცხადებამ?

გიორგი გახარიამ კვლავ გაიმეორა თავისი საარჩევნო მანტრა, რომ მისი მხარდამჭერები ერთიანდებიან საქართველოსთვის, არავის წინააღმდეგ, რითაც სცადა ერთგვარი ელექტორალური ბუნდოვანების შენარჩუნება, რათა ოპოზიციასა და ხელისუფლებაზე გულაცრუებულმა ამომრჩევლებმა, სწორედ მასში დაინახონ სასურველი პოლიტიკური ძალა, ვისთანაც თავს მიიდრეკენ.

ირაკლი კობახიძემაც გაიმეორა, რომ გახარია არ არის არც „ქართული ოცნების“ და არც ივანიშვილის პროექტი, რაც, მისივე თქმით, ივანიშვილის წერილმა ცხადად დაადასტურა.

აშკარაა, რომ არსებითად არაფერი შეცვლილა მმართველი პარტიის ტაქტიკასა და მსჯელობაში, რომელიც ივანიშვილის წერილის გამოქვეყნებამდეც არწმუნებდა საზოგადოებას გიორგი გახარიას ოპოზიციონერობაში. სხვა ამბავია, რომ ბევრს არ სჯეროდა ამის. ძნელი სათქმელია, როგორ შეცვალა ივანიშვილის წერილმა ეს ბალანსი, თუმცა მაღალი ალბათობით შეგვიძლია ვივარაუდოთ, რომ ოპოზიციასა და მის სტაჟიან ამომრჩეველზე ივანიშვილის წერილი დიდ გავლენას ვერ მოახდენდა. ოპოზიციას ესმის, რომ გახარიას მათთვის სარგებლის მოტანა მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეუძლია, თუკი „ოცნებას“ წაჰგვრის ამომრჩეველს. შესაბამისად, ოპოზიცია ცდილობს ხაზი გაუსვას გახარიას ფსევდოოპოზიციონერობას, რათა მხოლოდ „ოცნებაზე“ გულაცრუებული ამომრჩევლის ხმების იმედად დატოვოს ყოფილი პრემიერი.

ბიძინა ივანიშვილი, რომელიც სიამაყით ამცნობდა ხოლმე საზოგადოებას მორიგი პატარა ტრიუკის წარმატებულად ჩატარების ამბავს, დღეს იმისთვის დაბრუნდა, რომ საზოგადოებისთვის ეთქვა, გახარიას გადადგომა და ოპოზიციაში გადასვლა „ჩემი ტრიუკი“ არ გეგონოთ, ის თავისთავად და ჩემ საწინააღმდეგოდ მოქმედებსო.

ვისაც აქამდე არ სჯეროდა ივანიშვილის, ალბათ, არც ახლა დაუჯერებს. შესაბამისად, ივანიშვილის ამ წერილში მოჩანს ერთგვარი, შესაძლოა მოჩვენებითი, სასოწარკვეთა უნარდაკარგული ჯადოქრისა, რომელსაც აღარც ტრიუკები გამოსდის და აღარც ბედი სწყალობს.

აშკარაა, რომ გახარია ბევრს ვერაფერს წაიღებს ოპოზიციის მყარი ელექტორალური სეგმენტიდან, რომლის შემცირება ან გადაბირება ასე ძალიან აწყობს „ქართულ ოცნებას“ და რის მცდელობადაც შეგვიძლია მივიჩნიოთ თვით ივანიშვილის გამოხმობა ხელოვნური Offside-დან და გახარიას ვერაგ ოპოზიციონერად წარმოჩენა.

მიუხედავად იმისა, ატარებს თუ არა ბიძინა ივანიშვილი მორიგ ტრიუკს (ცილინდრში გახარიათი), ძნელი წარმოსადგენია, რომ ოპოზიციას წაგლიჯოს ხმების არსებითი რაოდენობა, თუმცა ისიც საქმე იქნება, თუკი გახარია (და არა ძველი ოპოზიცია) აკრეფს იმ პროცენტებს, რომლებსაც ხელისუფლებაში ყოფნის მე-9 წლისთავზე, აუცილებლად თუ არა, სავარაუდოდ მაინც დაკარგავს მმართველი პარტია.

„ლუკმა გავარდა. ჯამში ჩავარდა“ - არის ასეთი ქართული ანდაზა. თუ გიორგი გახარია მეტ-ნაკლებად მნიშვნელოვან შედეგს აჩვენებს და უარს იტყვის ლუკმის ჯამში დაბრუნებაზე, სწორედ მაშინ გამოცდის ყოფილი პრემიერ-მინისტრი თუ რას ნიშნავს იყო „ქართული ოცნების“ ოპოზიციაში, როცა შენთან სალაპარაკოდ, ოპონენტებსა და ჟურნალისტებზე ხშირად, პროკურატურისა და შინაგან საქმეთა სამინისტროს გამომძიებლები მოდიან, თავისუფლება კი ბორკილებით, სამაჯურით ან, უკეთეს შემთხვევაში, გირაოთი გაქვს დამძიმებული, რადგან ამჯერად სწორედ შენ ხარ ბიძინა ივანიშვილის წაუსვლელობის მორიგი მიზეზი...

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.