ჯიმშერ რეხვიაშვილის ბლოგები

დედაო, პრეზიდენტო, ბერიკა?

საქართველოს პოლიტიკური ცხოვრებაც ასე ნელ-ნელა დაემსგავსება ბერიკაობას - ხმაურიან და შინაარსისგან დაცლილ სანახაობას.

აბა, რა საჭიროა საგარე(ჯ)ო საქმეთა სამინისტრო?

ბოდიში და... ბიუსტი!

აბა, რომელ პოლიტიკოსს არ უფიქრია უკვდავებაზე, ვის არ უოცნებია, ყოფილიყო ხალხთან, ოღონდ მაინც ზევით, შემაღლებულ კვარცხლბეკზე?!

"უკვდავი პოლკი" თუ უკვდავი "ზომბი"?

გაიხსენე 1921, 1924, 1989, 1992-93, 2008 წლების სისხლიანი ამბები, ნუ ანაცვალებ შენს ცოცხალ სამშობლოს საფლავიდან წამომდგარ "ზომბ-საბჭოთა კავშირს", ნუ ჩაეწერები „უკვდავ პოლკში“, ნუ აქცევ შენს ძვირფას, გარდაცვლილ წინაპარს "ზომბად"!

ქვახარია და თავსაფრიანი დედაკაცი

როგორ გავყიდოთ სტალინი?!

ცხადია, სტალინის გაყიდვა შეიძლება და იყიდება კიდეც მუზეუმებში, მათ შორის ოკუპაციის მუზეუმში! მეტიც, სტალინი აუცილებლად უნდა გავყიდოთ, უნდა გავყიდოთ რაც შეიძლება ბევრ ადამიანზე, მაგრამ გავყიდოთ ყოველგვარი შელამაზებისა და ე.წ. სასაქონლე იერის მიცემის გარეშე ანუ გავყიდოთ სიმართლე სტალინზე...

სად ავიშენოთ საპყრობილე?!

სადავო არაა, რომ ახალგაზრდებზე გავლენის მოხდენის თვალსაზრისით, საპყრობილეს კინოთეატრი ან სპორტული დარბაზი სჯობია, მაგრამ არც პატიმრები იმსახურებენ საბჭოთა მიდგომას და „გაციმბირებას“...

ენა, როგორც იარაღი

ცხადია, მხოლოდ სახელმწიფო ენის ცოდნა ვერ იქნება დასაქმებისა და კარიერული ზრდის საკმარისი პირობა. ასე რომ იყოს, ბევრად უკეთესი ქართულით მოლაპარაკე პრეზიდენტი გვეყოლებოდა...

აბსოლუტური ნული

ცხადია, იმის გამო, რომ ნული ყოველგვარი გარკვეული რაოდენობის უარყოფაა, იგი სულაც არაა უშინაარსო. უფრო პირიქით, იმაზე მეტად მნიშვნელოვანია, ვიდრე ყველა მის მიერ შემოსაზღვრული რიცხვები...

გამსახურდიას კაზუსი

ცხადია, იდეალური არავინაა, მაგრამ აშკარაა, რომ კოლექტიური მეხსიერების საცერში იოლად გადის ლიდერის კეთილი საქმეები, ქატო კი რჩება, და თუ ფქვილი ბევრად მეტია ქატოზე, ამ ქატოს, ისტორიკოსების გარდა, დიდად არც აღარავინ იხსენებს...

როგორც ფეხსალაგის რიგში

რა შეიძლება იყოს უფრო ბანალური, ვიდრე ყოფილი პოლიტიკური პარტნიორების კინკლაობაა?