ყველაფერი იმაზე მიუთითებს, რომ თეა წულუკიანი კიდევ დიდხანს არ გამოვა მთავრობიდან. ყოველ შემთხვევაში იმდენ ხანს მაინც, სანამ ბიძინა ივანიშვილის "ბუტკა" იდგება.
რუსმა კომენტატორებმა ერთ დროს საყვარელ მსახიობს “არარაობა” უწოდეს, ინტერნეტგამოცემები კი მამხილებელ პასკვილებს არ დასჯერდნენ და სტატიებს კიკაბიძის კარიკატურები დაურთეს.
ბევრი საპროტესტო აქცია გვინახავს. გვახსოვს ასევე აქციების მონაწილეთა ბევრნაირი მოთხოვნა, გვახსოვს მათზე ხელისუფლების მრავალნაირი რეაგირება - წაყრუება, მოლაპარაკებებში შესვლა ღირსეულად და მოლაპარაკებებიდან უღირსი გამოსვლა. გვახსოვს დათმობა, დაპირისპირება და დაშლა...
საუბედუროდ, ვიდრე დასავლეთ უკრაინაში ბაბუაჩემს „გერმანელები“ მოკლავდნენ, ბევრად ადრე „ჩვენიანებმა“ საქართველო მოკლეს!
მტკვარში თავის დახრჩობა სცადა. ერთი ხანობა მძიმე დეპრესიითაც იტანჯებოდა, მაგრამ ბოლოს მაინც მოერია სხეულისა და სულის სისუსტეს, უარი თქვა სახელმწიფო სამსახურზე და მთელი ცხოვრება მიუძღვნა ქართული სახელმძღვანელოების შექმნას და ქართველთა შორის წერა-კითხვის გავრცელებას.
პირველად იყო მათრახი და მერეც სულ იყო მათრახი და ხიშტი, თუმცა შიგადაშიგ თაფლაკვერიც გამოერეოდა ხოლმე. კავკასიაში გამოგზავნილი მეფისნაცვლებიც ასეთივე პრინციპით შეირჩეოდნენ ხოლმე.
შეიძლება მტერს ვერ მოერიო, ვერც დაამარცხო და ვერც თავი შეაკლა, მაგრამ ამის გამო მისი მოკავშირე არ უნდა გახდე! არ შეიძლება წყალში გადაყარო შენი წინაპრების ლამის სამასწლიანი გამოცდილება, ბრძოლა და თავგანწირვა!
გარემონტებული და განახლებული ოპერისა და ბალეტის თეატრის გახსნაზე წასვლას არ ვაპირებდი, არც „აბესალომ და ეთერის“ ახალი დადგმის ნახვის წყურვილი მახრჩობდა, მაგრამ მას შემდეგ, რაც შევიტყვე, რომ არათუ ჩემნაირთა, არამედ კლასიკური მუსიკის თავგადაკლულ მოყვარულთა მისვლაც კი შეუძლებელი იყო, ავფორიაქდი და მოსვენება დავკარგე.
ალბათ როგორც ხალხზე ზრუნვაა შეუძლებელი ცალკე აღებულ ერთ ადამიანზე ზრუნვის გარეშე, ასევე შეუძლებელია ბუნებაზე ზრუნვა ცალკე აღებული ერთი ხის გარეშე, იმ ხის გარეშე, რომლის თავგადასავალიც ხშირ შემთხვევაში ადამიანისაზე შინაარსიანი, ლამაზი და სევდიანია.
გეოგრაფია ბედისწერაა, ქალაქისა და ქვეყნის ბედისწერა! ვერც ქალაქს და ვერც ქვეყანას ერთი ადგილიდან მეორეში ვერ გადაიტან, რადგანაც მათ არსებობას, ისტორიას, ხასიათსა და იდენტობას, დიდწილად, სწორედაც რომ ლანდშაფტი განსაზღვრავს!
ჩვენთან ისე მოხდა, რომ დანაშაულს კი არ მოჰყვა სასჯელი, არამედ პირიქით - სასჯელს მოჰყვა დანაშაული! ყოველ შემთხვევაში, ძალიან ბევრი ადამიანი მიიჩნევს, რომ უსაფუძვლოდ დაისაჯა და რომ „ცხრაწლიანი“ სასჯელი პირნათლად მოიხადა, ახლა კი სასჯელის შესაბამისი, დანაშაულის ჩადენის მორალური უფლება აქვს!
დაკრძალვის შემდეგ აკაკის საფლავზე დარჩა ერთადერთი გვირგვინი წარწერით: „აკაკის. საქართველო“, მოგვიანებით კი აღიმართა სიმბოლური ძეგლი (ავტ. დავით კაკაბაძე): ლაბრადორის ოთხი მასიური ქვა სამ რიგადაა განლაგებული. ზედა ქვაზე მიმაგრებულია ასიმეტრიული ჩანგი: ოთხი ხაზი და წრე - პოეზიისა და მუსიკის კავშირი. ქვედა ქვაზე ამოკვეთიალია ერთადერთი სიტყვა: აკაკი, რომელიც დღესაც ისეთივე დაფასებული და საყვარელია, როგორც ასი წლის წინ.
ჩამოტვირთე მეტი
