ავტორი: ვალერი ბუკია
სამსახურიდან გვიან მოვედი ცუდ ხასიათზე ვიყავი, არაყი გადავკარი და ახლა იუთუბზე რუს როკ-მომღერლებს ვუსმენ, არაფერი ისე არ უხდება რუსულ როკს როგორც არყის გემო პირში, თუ ხიზილალაც მიაყოლე და მისი გემოც გაქვს მაგას რა ჯობია. თუმცა მთავარია არაყი, ოდნავ გაბრუებული ვუსმენ გრებენშიკოვის, ცოის, შევჩუკის ტექსტებს.
ვუყურებ ვიდეოებს სადაც კომუნალკებში მიმოფანტულან რუსული ანდეგრაუნდის წარმომადგენლები პირში გაჩრილი სიგარეტით და აკუსტიკურ გიტარაზე უკრავენ როკს...
ტექსტებიდან და შემსრულებლების სახეებიდან პროტესტი მოდის, ზოგს ხრიწიანი ხმა აქვს, ჩანაწერების ხარისხი ცუდია, თუმცა მაინც მაგარია....
მახსოვს, 80-იანების ბოლოს, ჩემს კომკავშირელ დას სოფლის ცენტრის კიოსკიდან მოქონდა რუსული ჟურნალები: „აგანიოკ“, „სოვეტსკი ეკრან“, „სპუტნიკ კინოზრიტელია“ და ა.შ. აი ამ ჟურნალებში ვნახე რუსი როკ მუსიკოსების ფოტოები, მათი სიმღერები არც მომესმინა მაშინ, ხანდახან ტელევიზორში თუ მოვკრავდი ყურს, პერესტროიკის ეპოქაში ისინი ტელევიაზიაშიც გამოჩდნენ, არც მათი ფირფიტები მქონდა და არც კასეტები, მაგრამ ამ ფოტოებიდან მიმიზიდეს, ხატვის გაკვეთილზე სახატავ რვეულში სულ ფეხბურთელებს ვხატავდი, ძირითადად ორს: დიეგო მარადონას და რუუდ გულიტს, და ბოლოს ამ ჟურნალებში ნანახ მუსიკოსების ხატვა დავიწყე, მაშინ მეგონა რომ კარგად ვხატავდი და თან მაგარ ტიპებს
სინამდვილეში ცუდად ვხატავდი თუმცა ტიპები მართლა მაგრები იყვნენ, ამაში უკვე 90-იანების ბოლოს დავრწმუნდი თბილისში სტუდენტობისას, როცა მე და ჩემი მეგობრები ნაქირავებ ხრუშოვკაში ვუსმენდით რუსულ როკს და ვარჩევდით მათ ტექსტებს და ყველანი ვნანობდით რატომ არ დავიბადეთ უფრო ადრე, რომ მაშინ მოგვესმინა როცა ეს მომღერლები იდევნებოდნენ.
დაწერეთ კომენტარი