მიხეილ სააკაშვილის, როგორც პრეზიდენტის, ერთ-ერთი ძლიერი მხარე მის ირგვლივ შემოკრებილი სახელისუფლო გუნდია. მიჩნეულია, რომ ეს არის შეკრული, მობილიზებული, მიზანმიმართული გუნდი, რომელიც ორიენტირებულია წარმატებაზე.
ვარდების რევოლუციის შემდეგ, ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი პოლიტიკური მოვლენა ზურაბ ჟვანიას მიერ საკუთარი პარტიის გაუქმება იყო. სავარაუდოდ, მიხეილ სააკაშვილის მოთხოვნით, ჟვანიამ თავისი პოლიტიკური გუნდი ფორმალურად დაშალა და ნაციონალურ მოძრაობას შეუერთა. შეიქმნა ერთიანი სახელისუფლო პარტია, რომელიც დღემდე მიხეილ სააკაშვილის ირგვლივ არის შემოკრებილი.
ამ პარტიას რამდენიმე მახასიათებელი აქვს. პირველი ის არის, რომ ლიდერი თავისი გუნდის წევრებს დიდხანს ერთსა და იმავე თანამდებობაზე არ აჩერებს. ეგრეთ წოდებული სამთავრობო კარუსელი სწორედ იმისთვის ტრიალებს, რომ გუნდის წევრები ისევ გუნდში დარჩნენ, მაგრამ ადგილები გაუცვალონ ერთმანეთს, რათა არც ერთ მათგანს (იშვიათი გამონაკლისის გარდა) არ მიეცეს ამა თუ იმ თანამდებობაზე პოზიციის გამყარების საშუალება. ეს ზრდის გუნდის წევრების მიზიდულობას ცენტრისკენ და, შესაბამისად, ზრდის მათი დამოკიდებულების ხარისხს პირადად მიხეილ სააკაშვილზე.
გუნდის მეორე მახასიათებელი შინაგანი დისციპლინაა. რაც უნდა ხდებოდეს სახელისუფლო კულუარებში, გარეთ ამბავი იშვიათად ჟონავს და თუ ჟონავს, – ისეთი ფორმით, რომ მისი დადასტურება შეუძლებელია. არა მხოლოდ მოქალაქეებმა, არამედ, ოპოზიციური პარტიის ლიდერებმაც კი არ იციან, მაგალითად, ტყუილია თუ მართალი მოარული ხმები ბაჩო ახალაიასა და ერეკლე კოდუას შორის მომხდარი სერიოზული ინციდენტის შესახებ; მხოლოდ მინიშნებების მოძიება თუ შეიძლება, მაგალითად, ვანო მერაბიშვილსა და ზურაბ ადეიშვილს შორის არსებული კონფლიქტის შესახებ და ასე შემდეგ... მიხეილ სააკაშვილი უფრთხილდება საკუთარი გუნდის წევრებს, მაგრამ მათგანაც სრულ მოფრთხილებას და ერთგულებას ითხოვს.
განსაკუთრებით უცნაურია პრეზიდენტის გუნდის ერთი თვისება: თუ გუნდს ვინმე კონფლიქტის საფუძველზე ტოვებს, მისი მოკვეთა ხდება ერთბაშად, უმტკივნეულოდ და გუნდის მთლიანობას არაფერი აკლდება. ეს არის თვითკმარი გუნდი, რომელიც დანაკარგს უკვალოდ იშუშებს.
თუმცა, გუნდს გზადაგზა არაერთი საყრდენი ფიგურა გამოეცალა. დანაკარგი დაიწყო ზურაბ ჟვანიათი, რომლის გარდაცვალების გარემოებები დღემდე გამოძიებული არ არის. მისი გამოკლება ნაციონალურ მოძრაობას არ დასტყობია, თუმცა, საქართველოში ბევრი ადამიანი ფიქრობს, რომ ჟვანიას დაღუპვამ მთლიანად შეცვალა ქვეყნის განვითარების სცენარი.
ამის შემდეგ დაიწყო პრეზიდენტის გუნდისგან მისი საყრდენი წევრების გამიჯვნის პროცესი. პირველი მეამბოხე აღმოჩნდა გუნდის საამაყო წევრი, საგარეო საქმეთა მინისტრი სალომე ზურაბიშვილი. მოგვიანებით იგი ოპოზიციური პარტიის ლიდერი გახდა.
შემდეგ პრეზიდენტის გუნდს დაუპირისპირდა მიხეილ სააკაშვილის უახლოესი გარემოცვის წევრი ირაკლი ოქრუაშვილი, რომელიც რწმუნებულიც იყო, გენერალური პროკურორიც, შინაგან საქმეთა მინისტრიც, თავდაცვის მინისტრიც და, ბოლოს, ეკონომიკის მინისტრი. ოქრუაშვილის წასვლა ოპოზიციაში სახელისუფლო გუნდმა ისე გადაატარა, თითქოს, ამ ადამიანმა ნაციონალურ მოძრაობაში შემთხვევით შეიარა.
შემდეგ სააკაშვილს ზურაბ ნოღაიდელი გაემიჯნა – პრემიერმინისტრი. მასთანაც უცებ ჩაიჭრა დამაკავშირებელი ძაფები და გუნდი ისევ ძველებურად შეკრული და მიზანსწრაფული დარჩა. ნოღაიდელმა კი ოპოზიციური პარტია ჩამოაყალიბა.
ბოლოს პრეზიდენტი პარლამენტის თავმჯდომარემაც მიატოვა. ნაციონალურ მოძრაობას არც ბურჯანაძის წასვლა უდარდია. გუნდმა ეს ჭრილობაც უსწრაფესად მოიშუშა. კვლავ შეულახავი დარჩა ლეგენდა პრეზიდენტის გარემოცვის ურღვევობის შესახებ.
უკვე ექვსი წელია, მიხეილ სააკაშვილი ახერხებს, რომ მისი პარტია არ გაიხლიჩოს და ის ფიგურები, რომლებიც გუნდიდან მიდიან, დარჩნენ ეულ ადამიანებად, რომლებიც პრეზიდენტს საკუთარი წარუმატებლობის გამო დაუპირისპირდნენ.
შინაგანი დისციპლინა, გუნდის წევრების მუდმივი გადანაცვლება თანამდებობებზე, სწორება პრეზიდენტზე და გუნდიდან წასულ წევრებთან დამაკავშირებელი ძაფების სწრაფი ჩაჭრა, – მხოლოდ ნაწილია იმ ხერხებისა, რითიც მიხეილ სააკაშვილი წარმატებული გუნდის ლიდერის იმიჯს ინარჩუნებს. არადა, წარმოუდგენელია, ერთიანი და შეკრული ერქვას სახელისუფლო გუნდს, რომელსაც გამიჯნენ საკუთარი მინისტრები, პრემიერმინისტრი და პარლამენტის თავმჯდომარე. მაგრამ მიხეილ სააკაშვილმა, რომელიც მეტად მგრძნობიარეა ძალაუფლების მიმართ, იცის, როგორ აცოცხლოს ლეგენდა საკუთარი გუნდის ეფექტიანობის, სიმტკიცისა და, რაც მთავარია, უძლეველობის შესახებ.
ვარდების რევოლუციის შემდეგ, ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი პოლიტიკური მოვლენა ზურაბ ჟვანიას მიერ საკუთარი პარტიის გაუქმება იყო. სავარაუდოდ, მიხეილ სააკაშვილის მოთხოვნით, ჟვანიამ თავისი პოლიტიკური გუნდი ფორმალურად დაშალა და ნაციონალურ მოძრაობას შეუერთა. შეიქმნა ერთიანი სახელისუფლო პარტია, რომელიც დღემდე მიხეილ სააკაშვილის ირგვლივ არის შემოკრებილი.
ამ პარტიას რამდენიმე მახასიათებელი აქვს. პირველი ის არის, რომ ლიდერი თავისი გუნდის წევრებს დიდხანს ერთსა და იმავე თანამდებობაზე არ აჩერებს. ეგრეთ წოდებული სამთავრობო კარუსელი სწორედ იმისთვის ტრიალებს, რომ გუნდის წევრები ისევ გუნდში დარჩნენ, მაგრამ ადგილები გაუცვალონ ერთმანეთს, რათა არც ერთ მათგანს (იშვიათი გამონაკლისის გარდა) არ მიეცეს ამა თუ იმ თანამდებობაზე პოზიციის გამყარების საშუალება. ეს ზრდის გუნდის წევრების მიზიდულობას ცენტრისკენ და, შესაბამისად, ზრდის მათი დამოკიდებულების ხარისხს პირადად მიხეილ სააკაშვილზე.
გუნდის მეორე მახასიათებელი შინაგანი დისციპლინაა. რაც უნდა ხდებოდეს სახელისუფლო კულუარებში, გარეთ ამბავი იშვიათად ჟონავს და თუ ჟონავს, – ისეთი ფორმით, რომ მისი დადასტურება შეუძლებელია. არა მხოლოდ მოქალაქეებმა, არამედ, ოპოზიციური პარტიის ლიდერებმაც კი არ იციან, მაგალითად, ტყუილია თუ მართალი მოარული ხმები ბაჩო ახალაიასა და ერეკლე კოდუას შორის მომხდარი სერიოზული ინციდენტის შესახებ; მხოლოდ მინიშნებების მოძიება თუ შეიძლება, მაგალითად, ვანო მერაბიშვილსა და ზურაბ ადეიშვილს შორის არსებული კონფლიქტის შესახებ და ასე შემდეგ... მიხეილ სააკაშვილი უფრთხილდება საკუთარი გუნდის წევრებს, მაგრამ მათგანაც სრულ მოფრთხილებას და ერთგულებას ითხოვს.
განსაკუთრებით უცნაურია პრეზიდენტის გუნდის ერთი თვისება: თუ გუნდს ვინმე კონფლიქტის საფუძველზე ტოვებს, მისი მოკვეთა ხდება ერთბაშად, უმტკივნეულოდ და გუნდის მთლიანობას არაფერი აკლდება. ეს არის თვითკმარი გუნდი, რომელიც დანაკარგს უკვალოდ იშუშებს.
თუმცა, გუნდს გზადაგზა არაერთი საყრდენი ფიგურა გამოეცალა. დანაკარგი დაიწყო ზურაბ ჟვანიათი, რომლის გარდაცვალების გარემოებები დღემდე გამოძიებული არ არის. მისი გამოკლება ნაციონალურ მოძრაობას არ დასტყობია, თუმცა, საქართველოში ბევრი ადამიანი ფიქრობს, რომ ჟვანიას დაღუპვამ მთლიანად შეცვალა ქვეყნის განვითარების სცენარი.
ამის შემდეგ დაიწყო პრეზიდენტის გუნდისგან მისი საყრდენი წევრების გამიჯვნის პროცესი. პირველი მეამბოხე აღმოჩნდა გუნდის საამაყო წევრი, საგარეო საქმეთა მინისტრი სალომე ზურაბიშვილი. მოგვიანებით იგი ოპოზიციური პარტიის ლიდერი გახდა.
შემდეგ პრეზიდენტის გუნდს დაუპირისპირდა მიხეილ სააკაშვილის უახლოესი გარემოცვის წევრი ირაკლი ოქრუაშვილი, რომელიც რწმუნებულიც იყო, გენერალური პროკურორიც, შინაგან საქმეთა მინისტრიც, თავდაცვის მინისტრიც და, ბოლოს, ეკონომიკის მინისტრი. ოქრუაშვილის წასვლა ოპოზიციაში სახელისუფლო გუნდმა ისე გადაატარა, თითქოს, ამ ადამიანმა ნაციონალურ მოძრაობაში შემთხვევით შეიარა.
შემდეგ სააკაშვილს ზურაბ ნოღაიდელი გაემიჯნა – პრემიერმინისტრი. მასთანაც უცებ ჩაიჭრა დამაკავშირებელი ძაფები და გუნდი ისევ ძველებურად შეკრული და მიზანსწრაფული დარჩა. ნოღაიდელმა კი ოპოზიციური პარტია ჩამოაყალიბა.
ბოლოს პრეზიდენტი პარლამენტის თავმჯდომარემაც მიატოვა. ნაციონალურ მოძრაობას არც ბურჯანაძის წასვლა უდარდია. გუნდმა ეს ჭრილობაც უსწრაფესად მოიშუშა. კვლავ შეულახავი დარჩა ლეგენდა პრეზიდენტის გარემოცვის ურღვევობის შესახებ.
უკვე ექვსი წელია, მიხეილ სააკაშვილი ახერხებს, რომ მისი პარტია არ გაიხლიჩოს და ის ფიგურები, რომლებიც გუნდიდან მიდიან, დარჩნენ ეულ ადამიანებად, რომლებიც პრეზიდენტს საკუთარი წარუმატებლობის გამო დაუპირისპირდნენ.
შინაგანი დისციპლინა, გუნდის წევრების მუდმივი გადანაცვლება თანამდებობებზე, სწორება პრეზიდენტზე და გუნდიდან წასულ წევრებთან დამაკავშირებელი ძაფების სწრაფი ჩაჭრა, – მხოლოდ ნაწილია იმ ხერხებისა, რითიც მიხეილ სააკაშვილი წარმატებული გუნდის ლიდერის იმიჯს ინარჩუნებს. არადა, წარმოუდგენელია, ერთიანი და შეკრული ერქვას სახელისუფლო გუნდს, რომელსაც გამიჯნენ საკუთარი მინისტრები, პრემიერმინისტრი და პარლამენტის თავმჯდომარე. მაგრამ მიხეილ სააკაშვილმა, რომელიც მეტად მგრძნობიარეა ძალაუფლების მიმართ, იცის, როგორ აცოცხლოს ლეგენდა საკუთარი გუნდის ეფექტიანობის, სიმტკიცისა და, რაც მთავარია, უძლეველობის შესახებ.
