უკრაინის ელჩი რუსეთზე, მსოფლიოსა და პარტნიორებზე - "აგრესორის სახელი საყოველთაოდ ცნობილია - ეს არის რუსეთის ფედერაცია"

რადიო თავისუფლება: ბატონო ელჩო, დიდი მადლობა ამ შესაძლებლობისთვის.

დავიწყოთ უახლესი მოვლენებით: მაშ ასე, წერილობითი პასუხები აშშ-სგან და ნატოსგან უკვე მოსკოვშია. როგორ ფიქრობთ, რას ცვლის სახელმწიფო მდივან ბლინკენისა და გენერალურ მდივან სტოლტენბერგის გუშინდელი განცხადებები უკრაინისთვის? როგორ აღიქვით ისინი?

იგორ დოლგოვი: დიდი მადლობა ამ შეკითხვისთვის. როგორც იცით, აშშ-ისა და ნატოს მიერ მომზადებული დოკუმენტები არ არის საჯარო. ჩვენ შეგვიძლია ვიმსჯელოთ მხოლო ზოგად ხედვაზე და კრემლთან გაგებისა და კომუნიკაციის ხაზზე. გეცოდინებათ, აგრეთვე აღინიშნა, რომ ამერიკულმა მხარემ დოკუმენტში ჩართო უკრაინის მოსაზრება.

რადიო თავისუფლება: დიახ, აგრეთვე ყველა პარტნიორისა და მოკავშირის.

იგორ დოლგოვი: დიახ. ამ ეტაპზე ჩვენთვის მნიშვნელოვანია ის, რაც არაერთხელ დადასტურებულა: არანაირი დისკუსია უკრაინაზე, მის მომავალზე - უკრაინის გარეშე. არავის აქვს ვეტოს უფლება უკრაინის ან რომელიმე სხვა ევროპული ქვეყნის საბოლოო წევრობაზე ნატოში.

ახლა არ არის გავლენის სფეროების საკითხის არათუ განხილვის დრო, არამედ მისი წამოჭრისაც კი. ჩვენ 21-ე საუკუნეში ვართ. არსებობს გაგება, რომ ვითარება, რომელიც შექმნა რუსეთის ფედერაციამ მიუღებელია, მისი რიტორიკა და კომუნიკაციის მანერა არასწორია. ვაშინგტონისა და ნატოს პასუხები, ჩემი აზრით, არის მკაფიო სიგნალი მოსკოვისთვის, რომ მათი ამბიციები უსაფუძვლოა და მათ უკანონო მოთხოვნებზე პასუხების ფორმულირებისა და კომუნიკაციის უმცირესი გზაც კი არ არსებობს.

რუსეთმა მიიღო სიგნალები, რომ რასაკვირველია, როგორც ყოველთვის, არის განსახილველი საკითხები, მაგრამ ეს გახლავთ მესამე რიგის - რუსეთთან შესაძლო განსახილველი საკითხები. პირველი ორი რიგის საკითხები გაცილებით მნიშვნელოვანია და პირველი არის ის, რომ არავინ იქნება მიტოვებული და არავის უპატიებია რუსეთისთვის. ყველამ იცის, რომ რუსეთმა აქ მოახდინა აფხაზეთისა და ცხინვალის ოკუპაცია, რუსეთის ჯარი კვლავაც რჩება დნესტრისპირეთში, რუსეთს ოკუპირებული აქვს ყირიმი და აგრძელებს პრორუსული ძალების მხარდაჭერას უკრაინის აღმოსავლეთში. ეს არის რეალობა და პრობლემები, რომლებიც შექმნა რუსეთის ფედერაციამ, რომ აღარაფერი ვთქვათ მისი პოლიტიკის სხვა შედეგებზე. რასაც ახლა ვხედავთ - რუსეთის ფედერაციის საჯარო, ღია, ეგრეთწოდებულ წინადადებებს უკრაინაში უსაფრთხოების რეგულაციისთვის, ეს არის მხოლოდ მცდელობა ითამაშონ თავიანთი წესებით, რაც მიუღებელია.

რადიო თავისუფლება: იმის გათვალისწინებით, რაც ახლა აღწერეთ, როგორ ფიქრობთ, ვითარების ესკალაცია, რუსეთის აგრესიის განახლება მხოლოდ დროის საკითხია? მინდა მოვიყვანო აშშ-ის სახელმწიფო მდივნის მოადგილის, ვენდი შერმანის სიტყვები. მან მონაწილეობა მიიღო „იალტის ევროპული სტრატეგიის“ მიერ მოწყობილ ონლაინ კონფერენციაში და თქვა: „ბატონ პუტინს შესაძლოა არ ჰქონდეს მიღებული საბოლოო გადაწყვეტილება უკრაინაში შემდგომ შეჭრაზე, თუმცა ნამდვილად ვხედავთ ყველა მინიშნებას, რომ პუტინი აპირებს რაღაც დროს გამოიყენოს სამხედრო ძალა უკრაინაში. შესაძლოა, ეს მოხდეს დღეიდან თებერვლის შუა რიცხვებამდე პერიოდში“. გუშინ ჩვენ აგრეთვე მოვისმინეთ ძლიერი განცხადებები სახელმწიფო მდივან ბლინკენისა და გენერალურ მდივან სტოლტენბერგისგან უკრაინის გაძლიერებაზე, დიპლომატიური მცდელობების პარალელურად. ასე რომ, დროის საკითხია ესკალაცია, თუ კიდევ სხვა რამის?​

იგორ დოლგოვი: ჩვენთვის, უკრაინისთვის ეს არ არის დროის საკითხი, ეს არის მზადყოფნის საკითხი. ჩვენ ნებისმიერ დროს მზად უნდა ვიყოთ, რადგან ვიცით ვისთან გვაქვს საქმე. ჩვენთვის ნათელია, რომ, თუკი ჩვენ ჩვენს მოკავშირეებთან ერთად ვერ მოვახერხებთ რუსეთის ფედერაციის დარწმუნებას, რომ გაიყვანოს ჯარები უკრაინის აღმოსავლეთიდან და შეწყვიტოს პრორუსული ძალების მხარდაჭერა, ჩვენი ერთადერთი რეაგირება ამაზე ჩვენი მოქალაქეებისთვის, უკრაინელებისთვის შეიძლება იყოს ჩვენი მიწის, უკრაინის, ჩვენი სუვერენიტეტის დაცვისთვის შესაძლებლობების გაზრდა. რასაკვირველია, ჩვენი ძალისხმევა გაცილებით შედეგიანი იქნება აგრესიის უკუგდებისა და უკრაინაზე ან ნებისმიერ სხვა ქვეყანაზე თავდასხმის პრევენციისთვის.

არ არის ცალსახა, რომ რუსეთის მიზანი უკრაინაა. ეს არავინ იცის. ჩვენ ვერ ვკითხულობთ მათ აზრებს. ასე რომ, ჩვენთვის საერთაშორისო მხარდაჭერა და სოლიდარობა ღირებულია, ძალიან ვაფასებთ თითოეულ ნაბიჯს, მაგრამ ვისურვებდით, ყველას ესმოდეს, რომ საქმე არ ეხება მხოლოდ უკრაინას, არამედ ევროპისა და გლობალურ უსაფრთხოებას. უკრაინა მხოლოდ ამბიციებისა და რუსეთისგან თავდასხმისთვის მზადების გამოცდის ობიექტია. რასაკვირველია, სოლიდარობა და დიპლომატია მნიშვნელოვანია, მაგრამ ჩვენ ჩვენი გაკვეთილი მივიღეთ 2014-ში.

რადიო თავისუფლება: რაზე იყო ეს გაკვეთილი?

იგორ დოლგოვი: ჩვენ უნდა ვიბრძოლოთ და ვიბრძოლებთ კიდეც. ამისთვის მომზადებულები უნდა ვიყოთ.

რადიო თავისუფლება: როგორც ამბობენ, თქვენ ახლა ბევრად, ბევრად უკეთესად ხართ მომზადებულები.

იგორ დოლგოვი: დიახ. ამასთან, უნდა აღვნიშნო, რომ უკრაინელები ძალიან ვაფასებთ, რომ აშშ და სხვა ქვეყნები არა მხოლოდ განცხადებებს აკეთებენ მხარდაჭერისთვის მზადყოფნაზე, არამედ შეუდგნენ შეიარაღების, აღჭურვილობის მოწოდებას და კიდევ მეტი გზაშია. ეს რეალურია და ეს ჩვენ გვაძლიერებს, ჩვენი მომზადება ამით უფრო ადეკვატური ხდება. გარდა ამისა, მნიშვნელოვანია და შეიძლება ჯერჯერობით სათანადოდ არ არის შეფასებული უცხოელი მეთვალყურეების მიერ, რომ უკრაინა შეუდგა ტერიტორიული თავდაცვის შენებას - ეს არის ახალი სისტემა, რომელიც შერწყმულია შეიარაღებულ ძალებთან და ის გამიზნულია უკრაინისა ტერიტორიისა და ეროვნული ინტერესების დაცვისთვის.

რადიო თავისუფლება: ეს რას ნიშნავს? შეგიძლიათ მეტი გვითხრათ ამ სისტემაზე - ეს ნიშნავს ადამიანების მაქსიმალური რაოდენობის ჩართვას ქვეყნის თავდაცვაში?

იგორ დოლგოვი: დიახ, მაქსიმალური რაოდენობისა რეზერვში მყოფი ადამიანების, რომლებიც ადრე ჯარში მსახურობდნენ; აგრეთვე წვრთნას, საბრძოლო მასალის მარაგებს და მოქმედების გეგმას. რადგან, რამე თუ მოხდება, ყველამ უნდა იცოდეს: რა არის ჩემი მანევრი, რა უნდა გავაკეთო, საით უნდა გავიქცე, რა პოზიცია დავიკავო და როგორ ვიყო კოორდინაციაში ჩემს მარცხნივ თუ მარჯვნივ მყოფებთან. ამ ყველაფერს ეხება ტერიტორიული თავდაცვის სისტემა.

რადიო თავისუფლება: და მაინც, დრო ძალიან მნიშვნელოვანია უკრაინისთვის - მზადყოფნის მეტად გაძლიერებისთვის...

როგორ ფიქრობთ, დასავლეთის კონსოლიდაციის ხარისხი ახლა უფრო მაღალია, ვიდრე, მაგალითად, ერთი თვის წინ იყო? თქვენ, ვგულისხმობ უკრაინას, უკრაინის ხელისუფლებას - პრეზიდენტს, ვერხოვნა რადას - საკმაოდ კრიტიკულები ხართ. მაგალითად, გერმანიის პოზიციის მიმართ. რადამ ძალიან კრიტიკული მიმართვაც კი გაგზავნა ბუნდესტაგში. გერმანიაზე გუშინდელ ბრიფინგებზეც დაისვა შეკითხვები. ფიქრობთ, რომ ეს კონსოლიდაცია ახლა უწინდელზე ძლიერია? ვგულისხმობ იმას, რომ უკეთესად ესმით საფრთხე.

იგორ დოლგოვი: გავიგე თქვენი შეკითხვა და პირველად არ მიწევს ჩემი ხედვის ახსნა - როგორი უნდა იყოს პასუხი ამ საკითხზე, განსაკუთრებით ახლა, როცა ვითარების რეალური გაუარესების მოწმეები ვართ. 2014 წლიდან, უკრაინის მიმართ რუსეთის აგრესიის დაწყებიდან დღემდე რუსეთის ჯარების უკრაინის ტერიტორიაზე ყოფნა ჩემთვის ნიშნავს იმას, რომ სანქციები და კონსოლიდაცია არასაკმარისია. ისინი კვლავ იქ არიან. ჩემთვის საკმარისი იქნება, როცა უკრაინის ტერიტორია საოკუპაციო ძალებისგან თავისუფალი იქნება. ამას ჰქვია საკმარისი. ასე რომ, რასაკვირველია, გვსურს ვიხილოთ მეტი სოლიდარობა და მეტი ერთიანობა, რადგან რასაც კრემლი მუდმივად ცდილობს, არის სოლიდარობისთვის ძირის გამოთხრა.

თუ დააკვირდებით მანერას, როგორც წარმოადგინეს მათ თავიანთი შეთავაზება - გამზადებული შეთანხმებების პროექტები გაუგზავნეს ვაშინგტონს და ნატოს - სულ ეს იყო. სხვა არავინ ჩაურთავთ - არც ბერლინი, არც პარიზი. მხოლოდ ნატო და ვაშინგტონი - ევროკავშირიც კი არა. მათ მოლაპარაკებების პარტნიორებადაც არ აღიქვამენ და რა თქმა უნდა, ევროპელებისთვის ეს ცივი შხაპივით იყო - სადა ვართო, კითხულობდნენ. ჩვენი პოზიციები სად არისო. სად არის ჩვენი როლი ევროპაში უსაფრთხოების ვითარებაზე მსჯელობის ამ მცდელობებშიო. ასე რომ, გარკვეული თვალსაზრისით, ეს არის მდგომარეობა, რომელშიც პუტინს სურს ჩააყენოს უკრაინა, როცა მოითხოვეს უკრაინისა და საქართველოს ნატოში სამომავლო გაწევრიანების შესახებ ბუქარესტის სამიტის გადაწყვეტილების გაუქმება. ეს არაკომფორტულია ნებისმიერი სახელმწიფოსთვის, განსაკუთრებით დიდი შვიდეულის წევრებისთვის, მაგალითად. რა თქმა უნდა, უკრაინას აქვს თავისი არგუმენტები ჰქონდეს მეტის მოლოდინი თავისი პარტნიორებისგან. რასაკვირველია, ჩემთვის ეს ნიშნავს, რომ არ არსებობს მკაფიო გაგება იმისა - რაშია და სად არის საფრთხე ევროპისთვის?

რადიო თავისუფლება: ანუ, ჯერ კიდევ არ არსებობს ეს მკაფიო გაგება.

იგორ დოლგოვი: არასაკმარისად მკაფიო გაგებაა, რადგან ისინი კვლავაც ფიქრობენ, რომ მყისიერი საფრთხე მხოლოდ უკრაინას ემუქრება, რაც არასწორია. მთელი სისტემაა საფრთხის ქვეშ, ანდა რუსეთი ცდილობს ძირი გამოუთხაროს ამ სისტემას, რაც მხოლოდ უკრაინის პრობლემა არ არის. ეს ჩვენი საერთო პრობლემაა.

რადიო თავისუფლება: ერთ-ერთი შეკითხვა, რომელსაც პრეზიდენტი ზელენსკი გამუდმებით სვამს, არის - „რატომ არ აწესებთ სანქციებს ახლა და რატომ ელოდებით ესკალაციას?“. რატომ თვლით, რომ დასავლეთი აგვიანებს სანქციებს და რატომ ფიქრობთ, რომ ეს სანქციები ეფექტიანი იქნება ახლა და გამოუსადეგარი - მოგვიანებით?

იგორ დოლგოვი: მარტივია: შეხედეთ უახლეს ისტორიას. გაიხსენეთ 2008 წელი საქართველოში. რა იყო რუსეთ-საქართველოს ომის შედეგი? ეს იყო სარკოზის დოკუმენტი, რომელიც ითვალისწინებს დემილიტარიზაციას. საქართველო მას 100%-ით ასრულებს. რას იტყოდით ადმინისტრაციული საზღვრის მეორე მხარეზე - აფხაზეთსა და ცხინვალზე? ხედავთ დემილიტარიზაციის რაიმე ნიშანს?

რადიო თავისუფლება: მხოლოდ [მილიტარიზაციის] გაძლიერებას.

იგორ დოლგოვი: ცალსახად - არა. ისინი აგრძელებენ ბორდერიზაციას და სამხედრო მშენებლობას. ახლა შევხედოთ ვითარებას უკრაინაში 2014 წელს - ყირიმი ოკუპირებულია, დონეცკი და ლუგანსკი ნაწილობრივ ოკუპირებულია რუსეთის ჯარისა და კრემლის მხარდამჭერი ძალების მიერ. ამ ქმედებებს მოჰყვა სანქციები რუსეთის მიმართ, გაიყვანეს ძალები? არა. შეგვიძლია ეს ზომები ეფექტიანად ჩავთვალოთ? მე ვერ ვხედავ შედეგს. შეიძლება ეს ზეგავლენას ახდენს რუსეთის ეკონომიკაზე, პრობლემებს უქმნის რუსეთს, მაგრამ უკრაინელებისთვის რუსები ისევ იქ რჩებიან, ზრდიან სამხედრო ინფრასტრუქტურას ყირიმში, აგრძელებენ ფულის, საბრძოლო მასალების, საწვავის მიწოდებას მხარდამჭერი ძალებისთვის. ეს ნიშნავს, რაც უნდა მოხდეს, ისინი წინ წაიწევენ უკრაინის ტერიტორიის სიღრმეში ან ნებისმიერი სხვა ქვეყნის ტერიტორიაზე. ახლა ვხედავთ, რომ საკმაოდ რთული ან შეუძლებელია, რომ სანქციების შედეგად მათ უკან დაიხიეს. შეიძლება მათ [რუსეთმა] შეწყვიტონ ბრძოლა, მაგრამ რაც ოკუპირებული აქვთ, ან მიტაცებული, აღარასდროს დააბრუნებენ. ამიტომაც კვლავაც მოვუწოდებთ ჩვენს პარტნიორებს - დააწესონ სანქციები ესკალაციამდე და არა შემდეგ. რადგან ხვალ ისინი წინ წავლენ და რთული იქნება უკანდახევისკენ იძულება. ასეთია ჩემი ხედვა და ამიტომაც მნიშვნელოვანია ასე დავინახოთ საკითხი. კიდევ ერთი მაგალითია ნატოს სტრატეგია რუსეთის მიმართ. 2014 წელს უკრაინაზე თავდასხმის შემდეგ ნატოს დასჭირდა რამდენიმე წელიწადი ახალი დოქტრინის, ხედვისა და რუსეთის მიმართ ახალი პოლიტიკის მისაღებად და ეს არის შეკავება, რომელიც ახლაც მუშაობს და უკრაინა არის რუსეთის შეკავების ნაწილი, რადგან ჩვენ ვაკავებთ უზარმაზარ ძალას ჩვენს საზღვარზე. თუმცა, არც ეს არის საკმარისი. შეკავება მუშაობს გარკვეულ დონეზე. რატომ? იმიტომ, რომ, რასაც ახლა ვხედავთ - ულტიმატუმებს რუსეთისგან და მათ მოთხოვნას, რომ ნატოს 1997 წლის გაფართოებამდელი პერიოდის მდგომარეობასთან დაბრუნებაზე. ეს ნიშნავს, რომ შეკავება არასაკმარისად ეფექტიანია, რადგან ისინი ბედავენ ნატოსთან ამგვარ ურთიერთობას - ცდილობენ რაღაცების მოთხოვნას, რასაც საერთოდ არ გააჩნია საფუძველი.

რადიო თავისუფლება: კიდევ ერთი საკითხი, რაში დასავლეთის დარწმუნებასაც უკრაინის პრეზიდენტი კარგა ხანია ცდილობს, არის ის, რომ დასავლეთმა დააჩქაროს უკრაინის ნატოში მიღების შესახებ გადაწყვეტილების მიღება. როგორ ფიქრობთ, ეს რეალისტურია? სულ უფრო მეტ ადამიანს ვხვდები საქართველოში და მის გარეთ, ვინც თვლის, რომ ახლა არის დრო დაჩქარდეს უკრაინისა და საქართველოს ნატოში მიღების შესახებ გადაწყვეტილება მიუხედავად ანექსიისა და ოკუპაციის მდგომარეობისა, რომელიც სახეზეა. არის თუ არა ეს რეალისტური და რატომ თვლით, რომ ეს პოზიტიურ ზეგავლენას იქონიებს ვითარებაზე?

იგორ დოლგოვი: ნატოში გაწევრიანება უკრაინის ერთ-ერთი სტრატეგიული მიზანია. ნატოში გაწევრიანებაზე წერია უკრაინის კონსტიტუციაში. რა თქმა უნდა, პრეზიდენტი ზელენსკი გამუდმებით მოითხოვს უკრაინის ნატოში გაწევრიანებას ან მისთვის MAP-ის მინიჭებას. ეს ჩვენი საგარეო პოლიტიკაა. შესაძლებელია თუ არა? იცით, ვთვლი, რომ უკვე დაგვიანებულიც კია. ვთვლით, რომ უკრაინის შეიარაღებული ძალები და უკრაინა, როგორც სახელმწიფო მზად არის იყოს ნატოს შემადგენელი ნაწილი. საჭიროა ნატოს პოლიტიკური გადაწყვეტილება.

რადიო თავისუფლება: თუმცა, შეიარაღებული ძალების მზადყოფნა არ არის საკმარისი ნატოს წევრობისთვის. ეს არის ალიანსის არგუმენტი.

იგორ დოლგოვი: მესმის, მაგრამ მზადყოფნა გულისხმობს ალიანსის მიერ პოლიტიკური გადაწყვეტილების მიღებას. რუსეთის ფედერაციასთან ურთიერთობაში რის წინაშეც ნატო აღმოჩნდა, ცივი შხაპივითაა, რადგან შეუძლებელია რუსეთის ფედერაციასთან რაიმეზე მოლაპარაკება, რადგან მათი პოზიცია არის აბსოლუტურად ქედმაღლური და უსაფუძვლო. როგორი უნდა იყოს პასუხი და რატომ ვფიქრობ, რომ უკრაინის ნატოში გაწევრიანებაზე გადაწყვეტილება დაგვიანებულიც კია: მაშინვე, როგორც კი რუსეთმა მოითხოვა 1997 წლის მდგომარეობასთან დაბრუნება, ამას უნდა მოჰყოლოდა უკრაინისა და საქართველოს ნატოში მიღებაზე გადაწყვეტილება, რადგან, უკაცრავად ცოტა რთულ საკითხს შევუდექი, მაგრამ უნდა ითქვას, რომ ჩვენ - ევროპაში, ნატოში, აშშ-ში, უკრაინაში ვაგრძელებთ ფიქრს, მოქმედებას და ჩვენი სტრატეგიის შექმნას ჩვეულებრივად, კონვენციურად. მოსკოვი კი მოქმედებს რასაც ჰქვია ჰიბრიდული ხედვით, ჰიბრიდული პოლიტიკით და ჰიბრიდული ომით. ასე რომ, ვერ ითამაშებ ამ თამაშს, როცა ასე განსხვავებული წესები გაქვს - კონვენციური ჩვენი მხრიდან და რაღაც წარმოუდგენელი, რომელიც მხოლოდ რუსეთისთვის არის შესაფერი. სად არის გადაკვეთის წერტილი? ის არ არსებობს. ამის მიზეზია განსხვავებული აზროვნება. ამიტომაც, ჩემი პირადი მოსაზრებაა, რომ ჩვენ უკვე უნდა ვიყოთ ნატოში - საქართველო და უკრაინა. სხვა შემთხვევაში, საკმაოდ რთულია შეაჩერო, ან შეაკავო აგრესორი და ამ აგრესორის სახელი საყოველთაოდ ცნობილია - ეს არის რუსეთის ფედერაცია.

რადიო თავისუფლება: საქართველოს მმართველი პარტია თავს იკავებს სახელი დაარქვას აგრესორს რეზოლუციის პროექტში, რომელსაც სულ ცოტა ხანში შევეხები. მანამდე მინდა დავუბრუნდე ვერხოვნა რადას ბუნდესტაგისადმი მიმართვას. ისინი გერმანიის დეპუტატებს სთხოვდნენ დახმარებას უკრაინის მიმართ გერმანიის პოლიტიკის გადახედვაში და გერმანელ კოლეგებს შეახსენეს მარტი ლუთერ კინგის სიტყვები: „დასასრულ ჩვენ გაგვახსენდება არა ჩვენი მტრების სიტყვები, არამედ ჩვენი მეგობრების დუმილი“. საქართველო და უკრაინა პარტნიორები არიან, მეგობარი სახელმწიფოები და ყველასთვის ცხადია, საქართველოს შესაძლებლობები არ შეედრება იმათსას, ვისაც აქამდე ვახსენებდი ჩვენი საუბრის დროს. და მაინც, რა სახის მხარდაჭერას მოელის და ღებულობს უკრაინა საქართველოსგან, რომლის მთავრობა, პარლამენტი - უფრო ზუსტად მმართველი პარტია, რომელიც იღებს გადაწყვეტილებას, არჩევს არ ახსენოს რუსეთის ფედერაცია მის რეზოლუციის პროექტში. ასევე შევნიშნე, რომ რუსეთი არ იყო ნახსენები საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრის უკრაინის მხარდამჭერ ტვიტერის პოსტში და არც საქართველოს პრეზიდენტის გასული წლის დეკემბრის განცხადებაში უკრაინის შესახებ. როგორ აღიქვამთ ამას? მესმის, არაკომფორტული შეკითხვაა თქვენთვის. ვიცი, ბევრს არ მოეწონება ეს შეკითხვა, მაგრამ ეს არის ის, რაზეც ყველანი ვფიქრობთ.​

იგორ დოლგოვი: ორი რამეა. ჩემი პასუხი ძალიან მოკლე იქნება - უკრაინაში ვაფასებთ ყველა სახის მხარდაჭერას - იქნება ეს დიპლომატიური, პოლიტიკური, იარაღით, საბრძოლო მასალით, რეზოლუციით, რითაც იქნება - ყველაფერი სასარგებლოა, რადგან ვთლით, რომ მხარდაჭერის ეს გზები, ეს ნიშნები არის დამატებითი აგურები ჩვენი საერთო კედლისთვის, რომელიც დაგვიცავს აგრესიისგან. ასე რომ, ყველაფერი ფასეულია. რაც შეეხება, მეორე ნაწილს თქვენი შეკითხვის არა და უფრო რემარკისა: ჩვენ ყოველდღიურად ვგრძნობთ და ვიღებთ სხვადასხვა სახის მხარდაჭერის სიგნალს პოლიტიკოსებისგან, კომპანიებისგან, საქართველოს მოქალაქეებისგან, აგერ ვხედავ თქვენი ოპერატორების სამკერდე ნიშნებს. გუშინ შესანიშნავი ლაითშოუ იყო ორგანიზებული უკრაინის საელჩოს მოპირდაპირე მხარეს. ეს არის ყველაზე მნიშვნელოვანი. ვიცით და ყოველდღე ვრწმუნდებით ამაში, რომ ქართველი ხალხი ჩვენს გვერდით არის. გუშინ, მაგალითად, სრულიად მოულოდნელად ჩვენს ცხელ ხაზზე შემოვიდა ზარი საქართველოს მოქალაქისგან, რომელსაც სურდა უკრაინაში საომრად წასვლა, უკრაინის დასაცავად წასვლა. და ასევე ვიცით, რომ ქართველები არიან უკრაინის ფრონტზე. ეს არის მნიშვნელოვანი. ეს არის ჩვენი საგანძური, ჩვენი - უკრაინისა და საქართველოს საერთო საგანძური. ეს ჩვენი ღირებულებაა - ურთიერთმხარდაჭერა, ერთად ყოფნისთვის მზადყოფნა არა მხოლოდ რეზოლუციებში, არამედ ყოველდღიურ საქმეში. მე აქ წარმოვადგენ უკრაინის სახელმწიფოს და არა პოლიტიკურ პარტიას და ჩვენ ურთიერთობა გვაქვს საქართველოს სახელმწიფოსთან და არა პოლიტიკურ პარტიასთან, პარლამენტთან ან პარლამენტის წევრებთან, არამედ ქვეყანასთან, ერთან - საქართველოსთან.

რადიო თავისუფლება: დიახ, დიპლომატი ხართ! მე კი ჟურნალისტი და კიდევ ერთს ვიტყვი - ბევრი ადარებს 2008 წელს უკრაინის მხარდაჭერის მასშტაბს იმ მხარდაჭერას, რომელსაც ახლა საქართველო გამოხატავს, სახელმწიფოს ვგულისხმობ და ეს არის ახლა განსახილველი საკითხი.

ვიცი, რომ აქ ბევრი ადამიანი მოდის ყველა პარტიიდან სოლიდარობის გამოსახატავად. თქვენს ერთ-ერთ ადრინდელ ინტერვიუში, რომელიც „ფორმულას“ მიეცით, მე ის თარგმანში მოვისმინე, ამბობდით, რომ რუსეთის შეფასება ნორმალური, ტრადიციული კატეგორიებით უსარგებლოა, თუმცა თქვენ გიწევთ დააკვირდეთ რუსეთის ნაბიჯებს, პოლიტიკას, განცხადებებს - გაზომოთ, შეაფასოთ ისინი. რას აფუძნებს უკრაინა თავის ანალიზს, თუნდაც იმისთვის, რომ უკეთესად მოემზადოთ?

იგორ დოლგოვი: არ ვიტყოდი, რომ არ შეგვიძლია გაზომვა. ბევრი რამ არის, რასაც ვერ გაზომავ, განსაკუთრებით, როცა საქმე გაქვს რუსეთთან. რამდენიმე ბოლოდროინდელი მაგალითი - რუსეთის ფედერაციის სახელმწიფო დუმაში არის ორი ახალი პროცესი.

ერთი გახლავთ ის, რომ კომუნისტური პარტიის ფრაქციის წევრებმა მოუწოდეს დუმას მიიღოს გადაწყვეტილება დონეცკისა და ლუგანსკის ოკუპირებული ტერიტორიების დამოუკიდებლობის აღიარებაზე. იგივე გზა მათ გამოიყენეს აქ - აფხაზეთისა და ცხინვალის ე.წ. კვაზი-სახელმწიფოების სახით. როგორ უნდა შეაფასო ეს ნაბიჯი, რომელიც არ იზომება. მეორე გადაწყვეტილება ეხება დონეცკისა და ლუგანსკის ოკუპირებულ ტერიტორიებზე პრორუსული ძალების იარაღითა და საბრძოლო მასალით ოფიციალურად მომარაგებას. ისინი ამას მუდმივად აკეთებენ და ეძახიან ჰუმანიტარულ ტვირთს და განაგრძობენ ყველა მცდელობას იმისთვის, რომ უკრაინა-რუსეთის საზღვრის 400 კილომეტრი სიგრძის მონაკვეთი იყოს უკრაინის და ეუთოს კონტროლს მიღმაც კი. ეს არის შავი ხვრელი და აკეთებენ, რაც სურთ და არანაირი ოფიციალური ან არაოფიციალური გადაწყუვეტილება არ სჭირდებათ იარაღის მისაწოდებლად. ამის შესახებ საჯარო განცხადების გაზომვა როგორ არის შესაძლებელი?

ჩვენს წინაშე არიან აქტორები, რომლებიც ხანდახან მოქმედებენ ყოველგვარი რაციონალურობის გარეშე. შეუძლებელია ირაციონალურის პროგნოზირება და ამიტომაც ჰქვია ირაციონალური. ერთადერთი ინსტრუმენტი მის წინააღმდეგ არის მზადყოფნა, შესაძლებლობების გაძლიერება, შიდა პოტენციალის გაზრდა და მედეგობა არის გადამწყვეტი.

რადიო თავისუფლება: შექმნილ ვითარებაში, რას ემყარება თქვენი იმედი? შემიძლია ვივარაუდო, რა იქნება პასუხი, მაგრამ მაინც გეკითხებით. რას ემყარება თქვენი იმედი?

იგორ დოლგოვი: იმედები ცოტა სხვა ჟანრიდან არის.

რადიო თავისუფლება: თქვენ ლაპარაკობდით მზადყოფნაზე...

იგორ დოლგოვი: ვცდილობ, კონკრეტულ საკითხებზე ვიმუშაო და შემიძლია თქვენც გითხრათ და ყველას მივმართო, რომ ჩვენ - უკრაინელებმა ვიცით, რომ იმ შემთხვევაში, თუკი ვიომებთ, მე მჯერა უკრაინელი ხალხის, მჯერა უკრაინის ჯარის, მჯერა სოლიდარობის, მჯერა საღი აზრის, თუკი ასეთი საერთოდ გააჩნიათ იქ, კრემლში და მათ მხარდამჭერ ძალებს. 21-ე საუკუნეა. არც ისე დიდი ხნის წინ აღვნიშნეთ „ცივი ომის“ დასასრული, ჩვენი მოლოდინები არ გამართლდა. შეიძლება, ზედმეტად გულუბრყვილოები აღმოვჩნდით, ზედმეტად რომანტიკოსები. ეს არის მკაცრი რეალობა.

რადიო თავისუფლება: დიდი მადლობა, ბატონო ელჩო. ღმერთმა დაიფაროს უკრაინა და საქართველო.