თითქმის ორი თვე გავიდა, რაც ბერლინში მიშა ჩარკვიანის წარმოდგენა „პასპორტი“ ვნახე. არ ვიცი, ეს ბერლინის ბრალია, საქართველოსგან სიშორის, თუ იმის, რომ ამ ბოლო დროს, უბრალოდ, იოლად მეტირება, მაგრამ ამ წარმოდგენის მსვლელობის დროს ერთ მომენტში რომ ტირილი დავიწყე, ვეღარ გავჩერდი.
ზვიად რატიანის ცემის გამართლება სამართალდამცველების მხრიდან სწორედ „სამი ფეხის“ ლოგიკის ანალოგია. როგორც ჩანს, მახინჯ სისტემას არასდროს, არც ერთ დროში და არც ერთ ქვეყანაში ლოგიკა არ აქვს და ის ყოველთვის მართალია. მის წინაშე რიგითი, საღად მოაზროვნე ადამიანის ლოგიკა მუდამ დამარცხებული იქნება.
ქალისათვის ბედნიერება ყოფნა-არყოფნის ზღვარზე გადის. თუ კაცისათვის ბედნიერება არჩევანია და თუ მას ეგრეთ წოდებულ „არაბედნიერად ყოფნაში“ მაინც შეუძლია, თავი კომფორტულად იგრძნოს (ბოჰემა, არამყარი ურთიერთობები, მარტოობა, შემოქმედებითი წიაღსვლები...), ქალს სწორედაც რომ უნდა და ნატრობს, იყოს ბედნიერი.
აღმოჩნდა, რომ ქართული ტოლერანტობა მხოლოდ მითია, იმიტომ რომ ნებისმიერ დროს შესაძლებელია ჩვენმა ჩრდილოელმა მეზობელმა უკმაყოფილო ქართველს მტრის ხატი შეუქმნას, თურქის, არაბის, ინდოელის ან აფრიკელის სახით.
