გიორგი გვახარია

კანი 2017 - ექნება თუ არა კინოს მომავალი?

აქვს თუ არა ასეთ კინოს მომავალი? წინასწარმეტყველება ძნელია, სანამ “ბაზარი” ისევ უტევს ხელოვნებას. ახლა უკვე საკმაოდ დახვეწილად და, მე ვიტყოდი, “ეშმაკურადაც”. კანის წლევანდელი ფესტივალის მთავარი სკანდალი სწორედ ამას მოწმობს.

უსიყვარულო „წმინდა ოჯახი“

იმ დღეს, როცა თბილისში მრევლის ნაწილი “ოჯახის სიწმინდის დღეს” აღნიშნავდა, ჩოხა-ახალუხითა და რუსთაველზე სამღერად და საცეკვაოდ გამოყვანილი ბავშვებით, კანის ფესტივალზე აჩვენეს წლევანდელი კონკურსის პირველი ფილმი, ანდრეი ზვიაგინცევის “უსიყვარულოდ”

2016 წლის 10 ფილმი

არაა გამორიცხული, რომ ამ ათეულის მიღმა აღმოჩნდა რაღაც კინომარგალიტი, რომლის ნახვა ვერ მოვახერხე. უბრალოდ, ეს ათი ფილმი ყველაზე მეტად დამამახსოვრდა განვლილ წელს - ერთ-ერთ ყველაზე საინტერესო წელს მსოფლიო კინოს ისტორიაში.

კინო უკანასკნელი რომანტიკოსის გარეშე

ვაიდა მუდმივად კითხულობს, როგორ განვითარდებოდა ისტორია მისი გმირი რომ განსხვავებულად მოქცეულიყო? რატომ არის დამოკიდებული ისტორიული პროცესები ერთი ადამიანის ქცევაზე და რას ნიშნავს „უხილავი გმირი“, რომელმაც შეცვალა ისტორია, მაგრამ ვერ მოხვდა ისტორიის წიგნში?

10 კარგი ფილმი არჩევნების თემაზე

ეს ათი ფილმი არჩეულია ერთი ადამიანის მიერ. ამიტომ არ არის გამორიცხული, რომ ყოველ თქვენგანს სულ სხვა სია „ჰქონდეს თავში“ და არ მეთანხმებოდეს. არც ისაა გამორიცხული, რომ გამომრჩა რომელიმე კარგი ფილმი არჩევნებზე. რა დაითვლის მათ!

„ის ქალი“ − უშიში და უხორცო

ფილმის პირველივე „შავ კადრში“ მიშელი გაუპატიურების მსხვერპლი ხდება. ნიღბიანი მოძალადის გაუჩინარების შემდეგ, სასტიკად ნაცემი, მშვიდად აკრეფს მინის ნატეხებს და მიიღებს აბაზანას. პოლიციაში არ რეკავს.

როცა მამის საყვარელი ქალიშვილი აღარაა... ქალიშვილი

ცოტა რამ ალმოდოვარის შესახებ

ჯერჯერობით ვერავინ გადამარწმუნა, რომ არსებობს მხოლოდ ერთი უანგარო სიყვარული - სიყვარული დედასა და შვილს შორის. როგორც ჩანს, ვერც პედრო ალმოდოვარი გადაარწმუნა ვინმემ.

აჰაააააა!

კინორეჟისორი, თუკი ის მართლაც კინემატოგრაფისტია, ყველაზე უსახო ქალაქსაც კი გადააქცევს პოეტურ ქმნილებად, ყველაზე უსახო ქალაქშიც მიაგნებს განუმეორებელს.

ზიზღი და სოლიდარობა

კანის წლევანდელი საკონკურსო პროგრამა მართლაც უკიდურესად ძლიერია. თანამედროვე კინოს თითქმის ყველა ლიდერმა “შეინახა” თავისი ახალი ფილმი კანის კონკურისთვის, ამიტომ ფესტივალი უკვე მართლა ტიტანების ბრძოლას ემსგავსება.

ქალი, კაცი და ნიანგი

დარწმუნებული ვარ, საქართველოში დადგება დრო, როცა ჩვენი ქვეყნის უახლეს ისტორიას წავიკითხავთ როგორც არარეალიზებული სექსუალობის ისტორიას.