ვფიქრობ, რომ დეპრესიისგან თავის დასახსნელად ფეხბურთის მოყვარულებმა კარგი კინო უნდა დაიხმარონ. „ლიტერატურისა და ეროსის შემდეგ ფეხბურთი ყველაზე დიდ სიამოვნებას მანიჭებს“, უთქვამს თურმე პიერ-პაოლო პაზოლინის.
ასე იცის კადრების შერჩევამ იმის მიხედვით, თუ ვინ იქნება შენი გარანტირებული მონა, ვინ გაღიარებს ილია ჭავჭავაძედ... ასე იცის ერთგულების პრინციპით ქვეყნის მართვამ, კატასტროფულმა არაპროფესიონალიზმმა ცხოვრების ყველა სფეროში, რაც, როგორც წესი, მთავარი ინსტიტუტების სრული მოშლით მთავრდება.
რასიზმი დღეს არაა არც მხოლოდ ამერიკის და - ღმერთო ჩემო, ამის მართლა არ მჯერა - არც საქართველოს პრობლემა. მაგრამ ჩვენ უნდა ვიცოდეთ, რომ სახელმწიფო გვიცავს. უნდა ვიცოდეთ, რომ გვყავს არა გულის ამაჩუყებელი, ნაზი და ბოდიშის მომხდელი პოლიცია, არამედ ძლიერი, კანონმორჩილი პოლიცია, რომელიც იმისთვის არსებობს, რომ ძალადობისგან დაგვიცვას...
კინოს სამყაროში არ არსებობს რეჟისორი, რომელიც არ ოცნებობდეს თავისი ფილმის პრემიერაზე სწორედ კანში, საფრანგეთის ამ პატარა ქალაქში, რომელიც ფესტივალის დროს მართლაც კინოთი ცხოვრობს; სადაც პურის გამყიდველი ყოველ დილით ეკითხება კინოკრიტიკოსს, როგორ ჩაიარა წუხელ ფილმის პრემიერამ; ქალაქში, რომლის წლიური ბიუჯეტის ნახევარი სწორედ კანის ფესტივალის დღეებიდან ივსება.
კინოში მეტ-ნაკლებად ჩახედული ხალხი თვლის, რომ კანის ფესტივალის ისტორია ხმოვანი კინოს თავისებური ისტორიაცაა - აქ იგებენ მხოლოდ და მხოლოდ საუკეთესოები! მაგრამ კინოს ისტორია, ისევე როგორც ისტორია საერთოდ, ხშირად საკმაოდ ულმობელია. ”ოქროს პალმის რტოთი” აღნიშნულ ფილმებს რომ გადავხედოთ, რამდენიმე ფილმს უბრალოდ ვერ გავიხსენებთ... ისტორიამ ”პალმის” არაერთი ლაურეატი ან სამართლიანად, ანდა უსამართლოდ მიივიწყა.
”ხიბულას” ნახვის შემდეგ სულ ვფიქრობ, რა მოხდებოდა, გიორგი ოვაშვილს სწორედაც რომ პრეზიდენტ ზვიად გამსახურდიას შესახებ გადაეღო ფილმი? საქართველოს პირველი პრეზიდენტის სიცოცხლის ბოლო 50 დღეზე? აი, თუნდაც ლუკინო ვისკონტის ”ლუდვიგის” მსგავსი, ქვეყნის მმართველის კინობიოგრაფია? გახსოვთ ”ლუდვიგი”?
თბილისის საერთაშორისო კინოფესტივალი, რომელიც 4 დეკემბერს გაიხსნება, როგორც ყოველთვის, წელსაც მრავალფეროვან პროგრამას გვპირდება.
აბა, რომელ ქართველ რეჟისორს დამისახელებთ, რომელსაც შეუძლია აჩვენოს თანამედროვე საზოგადოება, როგორც ადამიანურობისგან, სოლიდარობისგან დაცლილი, კარიერისტებით, კონფორმისტებით, ლაჩრებით სავსე საზოგადოება ისე, რომ ყველა, აბსოლუტურად ყველა გმირს დაუტოვოს მომხიბვლელობა, ადამიანურობა, არავინ გაკიცხოს და არსად წაგვიკითხოს მორალი?
როგორ უპირისპირდება კინოხელოვნება ძალადობის ვნებას, პოპულიზმსა და შოვინიზმს
ადამიანის ხედვა შეზღუდულია. ჩვენ გვაღელვებს ის, რასაც ჩვენი თვალი ხედავს და არა ჩვენი ზურგი. ჩვენ შეგვიძლია, ცხადია, გავეშუროთ ტყიბულსა და ჭიათურაში. პლაკატებით და მეგაფონებით. მაგრამ ვერასდროს გავუგებთ ბოლომდე იმ მეშახტეებს, თუკი ჩვენი სოლიდარობა მხოლოდ „ექსკურსიის“ სახეს მიიღებს.
აქვს თუ არა ასეთ კინოს მომავალი? წინასწარმეტყველება ძნელია, სანამ “ბაზარი” ისევ უტევს ხელოვნებას. ახლა უკვე საკმაოდ დახვეწილად და, მე ვიტყოდი, “ეშმაკურადაც”. კანის წლევანდელი ფესტივალის მთავარი სკანდალი სწორედ ამას მოწმობს.
ჩამოტვირთე მეტი
