მმართველი პარტია „რუსული კანონის“ გასამართლებლად იყენებს ილიას სიტყვებს: „ჩვენი თავი ჩვენადვე უნდა გვეყუდნეს“.
ისტორიულად, ქვეყნები სხვების ომებს პრაგმატული თვალით უყურებენ: „ჩვენ აქედან რა?“ თუ რომელიმე მხარეს მხარს დავუჭერთ, მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს ჩვენს ინტერესებში შედის.
რუსეთ-უკრაინის ომს ბოლო არ უჩანს და მისი საბოლოო შედეგი არავინ იცის. მან უკვე მოახდინა გავლენა გეოპოლიტიკურ ძალთა გადალაგებაზე, მათ შორის, ჩვენს რეგიონში; ბევრი რამ კიდევ შეიცვლება.
ადამიანი იერარქიული ცხოველია. ის განსაკუთრებით მგრძნობიარეა სოციალური სტატუსის მიმართ. მისთვის მნიშვნელოვანია, რაღაცით მაინც სხვაზე მაღლა იდგეს, ან, სულ მცირე, არ ჩამორჩეს თავის სოციალურ ჯგუფს (ახლა „ბაბლი“ რომ დავარქვით).
ბიძინა ივანიშვილის პოლიტიკის სამზეოზე მორიგმა მესამედ გამოსვლამ, შემდეგ კი ორი ირაკლის გადანაცვლებამ შერეული რეაქცია გამოიწვია. ერთი მხრივ, საზოგადოება ხუმრობის ხასიათზე დადგა (თუმცა ზოგმა იქვე დაამატა, რომ „სახუმაროდ არ გვაქვს საქმე“).
რამდენად გამართლებულია, როდესაც ადამიანი შედის ეკლესიაში და დემონსტრაციულად საღებავს ასხამს ხატს?
ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც ამ წელს მოხდა, იყო ორი რამ: 7-8 წლის მარტის საპროტესტო აქციები, რომლებმაც ხელისუფლება აიძულა, უკან წაეღო „რუსული კანონი“ უცხოეთის აგენტების შესახებ, და დეკემბერში ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსის მიღება.
ფრაგმენტი აკაკი ბაქრაძის რვატომეულის მეოთხე ტომიდან (გვ. 176-194) ქვეყნდება ლაშა ბაქრაძის თანხმობით.
ისრაელ-ჰამასის მიმდინარე ომმა თვალსაჩინო გახადა, რომ დასავლეთში ანტისემიტიზმის ახალი მძლავრი ტალღა გაჩნდა. რაც განსაკუთრებით პარადოქსულია, მისი ცენტრი ელიტური პროგრესული იდეებისთვის მებრძოლი უნივერსიტეტებია.
საზოგადოების რეაქცია ევროკომისიის რეკომენდაციაზე, საქართველოს წევრობის კანდიდატის სტატუსი მიენიჭოს, გვაჩვენებს, რომ ევროინტეგრაცია ჩვენი პოლიტიკური ხედვის დომინანტ იდეად რჩება.
აფხაზეთის საკითხი უკანასკნელ პერიოდში კვლავ იბრუნებს კუთვნილ ადგილს საზოგადოებრივი დებატების ცენტრში. ეს კარგია. თუმცა, ბუნებრივია, ეს არ ნიშნავს, რომ ამ დისკუსიაში გამოთქმული ზოგიერთი მოსაზრება სერიოზულ პრობლემად არ მივიჩნიოთ.
ჩამოტვირთე მეტი