გამოძერწო ოცნება. როგორ განსაზღვრა თიხით ბავშვურმა თამაშმა კერამიკოს მალხაზ შველიძის არა მარტო პროფესია, არამედ, გარკვეული აზრით, მისი ცხოვრებისადმი დამოკიდებულება? იქნებ ყველაფერი, რაც ჩვენ გარშემო ხდება, თამაშია? ან როგორ არ გაწყვიტო კავშირი იმ ბავშვთან, რომელიც იყავი?
მარნეულის რაიონის დაბა შაუმიანში ცხოვრობს ერთი მეთოჯინე და მეზღაპრე კაცი - არმენ ოგანეზიანი, რომელიც სოფელ-სოფელ დადის თავისი თოჯინებით სავსე ჩემოდნით და ბავშვებისთვის უფასოდ ატარებს სპექტაკლებს. ხშირად, ბავშვები სხვადასხვა კუთხიდან, არმენის თოჯინების სანახავად მასთან სახლშიც მიდიან.
ყოფილმა მეზღვაურმა ირაკლი კეკელიამ პირველი გემის მაკეტის კეთება 20 წლის წინ, ნამდვილ გემზე მუშაობისას დაიწყო. ის გემი თავის მომავალ მეუღლეს აჩუქა და სახელიც მისი დაარქვა - ირმა. ეს საქმიანობა არც მერე შეუწყვეტია, როცა ზღვიდან ხმელეთზე გადმოინაცვლა.
94 წლის ქართული ენის ყოფილი მასწავლებელი, რომელიც დღეს რუსთავის ქუჩებს ასუფთავებს - თინა გრიგალაშვილი დილის ხუთზე უკვე სამსახურშია. უსაქმოდ ყოფნა არ შეუძლია და ამბობს, სანამ მუხლი და თვალი მიჭრის, ვიმუშავებ, უსარგებლო სიბერე არ მექნებაო.
პატარა რესტორანი „ეზო“ ისევ დაიკეტა. არაერთი მცდელობის, მისი მფლობელების ბრძოლის, ფიქრისა და დაგეგმვის, სესხის აღების, მენიუს ცვლილების, ყველა წესის დაცვისა და, რაც მთავარია, გარე სივრცის არსებობის მიუხედავად, პანდემიით გამოწვეულ სირთულეებს „ეზომ“ ვერ გაუძლო.
გურამი აფრიკაში ცხოვრობს, ციცინო გლდანში. ერთი საქსაფონზე უკრავს, მეორე - აკორდეონზე. გურამი უკვე 80 წლისაა, ციცინო 68-ის, მათი დუეტი „ციგური“ (ციცინო+გურამი) კი 5 წელს ითვლის. ისინი ქუჩაში უკრავენ.
წნორელი ბიოფერმერის, ნიკა ბაგალიშვილის, მეურნეობაში მოსავალი ნელ-ნელა ილევა. გაზაფხულიდან მოყოლებული, პანდემიის პირობებში, ნიკამ თავის მიწაზე რამდენიმე სახის ბოსტნეული მოიყვანა. წინა სერიებში მოგითხრობდით, როგორ მოჰქონდა თავისი პატარა მანქანით ნიკას თბილისში პროდუქტი და წესების დაცვით ყიდდა.
ელენე ნემსაძე პროფესიით ფინანსისტია. მინიატურული სახლების, მინიატურული კულინარიული ნაწარმისა, ყვავილებისა და სხვა ნივთების კეთება რამდენიმე თვის წინ, კარანტინის პერიოდში დაიწყო.
ყველაფერი დაიწყო ხუთი წლის წინ, როცა მარიამ ჩხაიძეს და გალაქტიონ ერისთავს ერთმანეთი შეუყვარდათ. მარი - გურიაში, სოფელ შრომაში იზრდებოდა, გალა თბილისში - თავისი სოფელი არც ჰქონია. შრომაში გადაცხოვრების და მარის ბავშვობის ეზოში ჟოლოს ხეივნის გაშენების გადაწყვეტილება მარტივად მიიღეს.
ავთო სიხარულიძე 10 წლისა იყო, მამამ კლდიდან კეცის „გამოღება“ და მერე მისი გამოთლა რომ ასწავლა. მას მერე ბევრი წელი გავიდა - ბავშვობაში ნასწავლი ხელობა ავთომ 30 წლის წინ ისევ გაიხსენა, როცა სამსახური და შემოსავლის წყარო გაქრა.
18 წლის გურჯაანელი ვაჟა ფურცელაძე, რამდენიმე წელია, ერთი შეხედვით უსარგებლო ნივთებს აგროვებს - რას არ ნახავთ მის სამუშაო მაგიდაზე: მონეტები, ჭანჭიკები, კალმის სახურავები, დაშლილი სანთებელები, ძველი ტექნიკის ნაწილები... მერე ამ მეორადი ნივთებისგან ხან რობოტი იქმნება, ხან სამურაი, ხან ხომალდი...
ჩამოტვირთე მეტი
