ბლოგები

Стригу котов, могу кастрировать, вобщем как получится...
მოყვარული ქირურგის განცხადება



საქართველოს მდგომარეობის ერთი წინადადებით ჩამოყალიბება რომ მოენდომებინა ვიმეს, ყველაზე ზუსტი ალბათ ეს იქნებოდა: 2012 წლის 1 ოქტომბერს ხელისუფლება მშვიდობიანად შეიცვალა, მაგრამ ქართველების ერთ (არ ვიცი, რამდენად დიდ) ნაწილს რევოლუციის შეგრძნება გაუჩნდა. ამ რეალურსა და წარმოდგენილს (ან განცდილს) შორის განსხვავება სხვადასხვანაირად გამოიხატება: მაგალითად, სოფელ სამთაწყაროს მაცხოვრებლებმა ჩათვალეს, რომ მათთვის გაისროლა ავრორამ რადგანაც სოფელში უმრავლესობას წარმოადგენენ, შეუძლიათ თანასოფლელ მუსლიმებს ლოცვის უფლება არ მისცენ. ზოგიერთმა გაუგებარი კრიტერიუმით პოლიტპატიმრად მიჩნეულმა და ამნისტიით გათავისუფლებულმა ადამიანმა ახალი მთავრობის (რბილად რომ ვთქვა) ლმობიერება ძალადობის ლიცენზიად მიიჩნია და მართლმადიდებლად თვითწოდებულ ბრბოდ გადაქცეულ მრევლთან ერთად 17 მაისს ჰომოფობიის წინააღმდეგ მიმართული აქციის სასტიკ დარბევაში მონაწილეობა მიიღო. საქართველოს მოქალაქეთა ნაწილი უკმაყოფილოა სამართლიანობის აღდგენის, ანუ ნაციონალური მოძრაობის წევრთა დაპატიმრების ხარისხითა და ტემპით.

მთავრობას და საპარლამენტო უმრავლესობას, რომელიც, რაღა დაგიმალოთ და, მოქალაქეებში ასეთი მოლოდის გაჩენაში მთლად უდანაშაულო არ არის, პოლიტიკურ შპაგატში უწევს ჩაჯდომა. ერთი მხრივ, დასავლელ პარტნიორებს უნდა დაუსაბოთოს, რომ ოპონენტებს არ დევნის პოლიტიკური მოტივით, მეორე მხრივ კი საკუთარ ამომრჩეველს, რომელიც ამავე ოპონენტების, როგორც დამნაშავე რეჟიმისათვის, მეორე ნიურნბერგის მოწყობას ითხოვს, უნდა განუმარტოს, რატომ იგვიანებს სამართლიანობის აღდგენა. უმრავლესობაში უკვე გამოიკვეთა ორი ბანაკი, ერთი, რომელიც პირობითად დასავლელი პარტნიორების პოზიციასთან უფრო ახლოა, ხოლო მეორე, რომელიც მოუთმენლად ელის, როდის [...] ნაციონალებს ბოლომდე დედას ერის იმ ნაწილის გულისნადებს ახმოვანებს, რომელსაც დემოკრატიაზე და სამართლიანობის აღდგენაზე თავისებური წარმოდგენა აქვს. ეს წარმოდგენა კი სამთაწყაროელთას ჰგავს. ადრე, საძულველი რეჟიმის დროს, უმცირესობას ეჭირა პალაჟენია იმას აკეთებდა, რისი ხოშიც ჰქონდა და ეს ცუდი იყო. ახლა კი უმრავლესობას უჭირავს პალაჟენია აკეთებს, რისი ხოშიც აქვს და ეს კარგია. ჩვენი მოქალაქეების ამ ნაწილისათვის, სამწუხაროდ, არსეობობს კონსტიტუცია, კანონები და საერთაშორისო შეთანხმებები, რომლებიც ამ ხოშს გარკვეულ კალაპოტში აქცევს.

რა უნდა ვქნათ, როდესაც კანონი არ ემთხვევა ხოშს? თუ ამის საშუალება გვაქვს, შევცვალოთ კანონი ხოშის მიხედვით. ამ პრაქტიკას, რომელსაც ზოგიერთებისთვის ნეტარხსენებული ნაციონალური მოძრაობაც თავდაუზოგავად მისდევდა, ახალმა ხელისუფლებამაც მალე გაუგო გემო.

ახლა კი საკუთრივ განათლების თემას მოვადექი. 22 июня, ровно в 4 утра 2013 წლის 10 ივნისს, განათლების და მეცნიერების სამინისტრომ საქართველოს პარლამენტს დაჩქარებული წესით წარუდგინა კანონპროექტი „უმაღლესი განათლების შესახებ“ საქართველოს კანონში ცვლილებების შესატანად.

ცვლილებების არასრული ჩამონათვალი ასეთია:

- რექტორის მოვალეობის შემსრულებელს ამიერიდან დანიშნავს პრემიერ-მინისტრი (აქამდე ნიშნავდა აკადემიური საბჭო).

- რექტორისათვის წესდება სახელფასო მინიმუმი და მაქსიმუმი.

- ასისტენტ-პროფესორები (რომლებიც ადრე შეიძლებოდა მაგისტრები (მაგალითად საზღვარგარეთ განათლებული კარგი ახალგაზრდა სპეციალისტები) ყოფილიყვნენ, ამიერიდან მხოლოდ მეცნიერებათა დოქტორები უნდა იყვნენ.

- უნივერსიტეტის რექტორი და დეკანი აუცილებლად უნდა იყოს მეცნიერებათა დოქტორი.

უცხო დამკვირებლისათვის ძნელი გასარკვევი იქნება, რა არის ამ დაჩქარებული და ნაჩქარევი ცვლილებების მიზეზი. უცხოს კი არა და წესით ყველაზე გათვითცნობიერებულსაც უჭირს ამისი გარკვევა: კანონის დანიშნულებაში ვერ გაერკვა განათლების და მეცნიერების რეფორმების სახელმწიფო კომისიის წევრი გია დვალი, რომლის აზრი კანონის მომზადებისას წესით გასათვალისწინებელი იყო.

სამაგიეროდ კანონის ლოგიკას ზედმიწევნით ზუსტად ხსნის განათლების, მეცნიერების და კულტურის კომიტეტის წევრი ნუკრი ქანთარია: „სამართლიანობის აღდგენა განათლების სისტემაში“.

ცვლილებებიდან ერთ მაგალითს ამოვირჩევ (დანარჩენებზე კომენტარი იხ. აქ): კანონის მოთხოვნა, რექტორი აუცილებლად იყოს მეცნიერებათა დოქტორი, თავისთავად არც სწორია, არც არასწორი (მსოფლიო პრაქტიკა ორივე ვარიანტს იცნობს). უბრალოდ, როგორც თავის დროზე ნაციონალურმა მოძრაობამ მუშტით გაიტანა საკანონმდებლო ცვლილება, რომელიც თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის რექტორად სანდრო კვიტაშვილის დანიშვნის შესაძლებლობას იძლეოდა, ახლა კოალიცია ქართული ოცნება კანონს ცვლის იმისათვის, რომ სანდრო კვიტაშვილი რექტორობიდან მოხსნას.

კვიტაშვილის რექტორობა (როგორც დანიშვნა, ისე მოხსნა) თავისთავადი ღირებულების მატარებელი სულაც არ არის, მაგრამ ახალი მთავრობა უნივერსიტეტების ავტონომიის დაპირებით მოვიდა, ხოლო რექტორის მოსახსნელად კანონის შემოღება და მისი მოვალეობის შემსრულებლის დანიშვნის პრეროგატივის პრემიერ-მინისტრისათვის მინიჭება ავტონომიასთან, ცოტა არ იყოს, მწყრალად გახლავთ.

ერთი პირობით: თუ, რაღა თქმა უნდა, ამ ავტონომიას არ გავიგებთ ისე, როგორც ეს აკადემიურ შურისმაძიებელებს ესმით. ერთ ასეთ ჯგუფს, რომელიც თავის თავს მოკრძალებულად უწოდებს „სტუდენტები აკადემიური თავისუფლებისათვის“, ავტონომია წარმოუდგენია როგორც „უნივერსიტეტთა ხელახლა დაფუძნება“. ვინმეს თუ გაუკვირდა, კი მაგრამ ხომ არსებობს უნივერსიტეტებიო, მალევე გაიგებს, რაშია საქმე. ხელახლა დაფუძნება სინამდვილეში ახალი უნივერსიტეტების გახსნას სულაც არ გულისხმობს. „ხელახლა დაფუძნება“ საჭიროა, რადგანაც უნივერსიტეტებში „ავტონომიურ ძალაუფლებას ფლობდა და დღესაც ფლობს სააკაშვილის რეჟიმის ერთგულ ჩინოვნიკთა და ‚დანიშნულ’ ინტელექტუალთა კლანი“. ამ კლანის მოსაშორებლად კი საჭიროა „ქირურგიული ჩარევა“ (ბანს აძლევს სტუდენტებს დეპუტატი ჟორჟოლიანი). ქირურგიული ჩარევის შედეგად უნივერსიტეტებში დაბუდებული სიმსივნე უნდა ამოიკვეთოს, ხოლო ოპერატორის როლი სახელმწიფომ უნდა შეასრულოს. (ალბათ არ იქნება ძნელი მისახვედრი, რომ სახელმწიფო აბსტრაქტული რამ არ არის და ზემოხსენებული ტერმინოლოგიით რომ ვისარგებლო, ამ ოპერაციას „რეჟიმის ერთგული ჩინოვნიკები“ და „დანიშნული ინტელექტუალები“ განახორცილებენ.) ამას „სტუდენტები აკადემიური თავისუფლებისათვის“ რობესპიერ-ლაით სტილში ეძახიან „სახელმწიფოს პოზიტიურ ჩარევას სახელმწიფოს ინტერესებიდან და სიკეთიდან გამომდინარე.“ რიტორიკული ფასადი რომ ჩამოვაშოროთ, მოდელი ასე გამოიყურება: ჯერ გავწმინდოთ უნივერსიტეტბი დაბუდებული ბოროტებისაგან (კვიტაშვილი, თევზაძე და მათი ამფსონები, რომელთა სახელი ლეგიონია) და მერე ვილაპარაკოთ ავტონომიაზე. როგორგ ახორციელებდნენ ანალოგიურ პრინციპებს (მაგ. „ჯერ პროლეტარიატის დიქტატურა – მერე კომუნიზმი“, „ჯერ უსაფრთხოება - მერე დემოკრატია“) სხვადასხვა რჯულის მოყვარული ქირურგები, კარგად ვიცით. პაციენტი საკმარისად დასახიჩრდა მაგრამ ჯერ კიდევ სული კბილით უჭირავს. გაუძლებს თუ არა კიდევ ერთ, ჟანგიანი ნაჯახით ჩატარებულ „ქირურგიულ“ ოპერაციას, ვერ გეტყვით, მაგრამ ექსპერიმენტირების სურვილი დიდად არ მაქვს. ერთი კი ცხადია, რომ ავტონომიის განმტკიცება ავტონომიის გაუქმების გზით ჭკუასთან ახლოს არ უნდა იყოს. (აღმოჩნდა, რომ კოალიციის ნაწილისათვის უნივერსიტეტების ავტონომია მართლაც მნიშვნელოვანი და ღირებულია. კოალიციის თორმეტმა დეპუტატმა კანონს პირველი მოსმენით კენჭისყრაზე ხმა არ მისცა და მეორე მოსმენით სავარაუდოდ კიდევ უფრო მეტი არ მისცემს.)

საინტერესოა, რომ ადამიანები, რომლებიც ნაციონალურ მოძრაობას არსებული განათლების სისტემის დანგრევასა და განადგურებაში ადანაშაულებენ, დღეს სწორედ ამ გზას ირჩევენ და ერთადერთ გამოსავლადაც გვასაღებენ. ასე თუ ისე ყველანი ვთანხმდებით, რომ ზოგადად განათლების და, კერძოდ, უმაღლესი განათლების სისტემა ცუდ (თუ არა სავალალო) მდგომარეობაშია. კინკლაობის და ანგარიშსწორების არც დრო გვაქვს და არც რესურსი. ასევე ყველანი ვთანხმდევით იმაში, რომ აკადემიური თავისუფლება და უნივერსიტეტების ავტონომია ცენტრალური ფასეულობებია. რომ პოლიტიკისადმი დაქვემდებარებული უმაღლესი განათლების სისტემა ვერ განვითარდება. კანონი, რომელიც აკადემიურ თავისუფლებას და უნივერსიტეტის ავტონომიას კი არ ამკვიდრებს და ამყარებს, არამედ არსებულთან შედარებით კიდევ უფრო ზღუდავს, მეცნიერების და განათლების განვითარებას საქართველოში ვერაფრით გამოადგება. პრინციპი „ჯერ „ჩისტკა“ – მერე ავტონომია“ ვერ იმუშავებს ისევე, როგორც ვერ იმუშავა ანალოგიურ პრინციპზე დამყარებულმა ვერცერთმა მოდელმა. ფსევდორევოლუციური, ოპონენტთა განადგურებაზე მიმართული პოლიტიკა, მათ შორის საკანონმდებლო, გამოიწვევს იმას, რომ ყოველ ახალ მთავრობას გაუჩნდება ცდუნება, გაყაროს თავისი ნამდვილი თუ წარმოსახვითი მოწინააღმდეგეები, ისევე როგორც ეს ცდუნება ჯერ ნაციონალურ მოძრაობას, ახლა კი უკვე ქართულ ოცნებას გაუჩნდა.

რა იქნებოდა ნორმალური გზა? პირველ რიგში: სამართლიანობის აღდგენა არ ნიშნავს შურისძიებას. მაშინაც კი, როდესაც ქართველების ნაწილი შურისძიების წყურვილით არის შეპყრობილი და ნაკლებად აინტერესებს, ამით რამე გამოსწორდება თუ დაშავდება. მგონია, რომ კანონმდებელი ახალი კანონების შექმნისას არ უნდა ხელმძღვანელობდეს შურისძიების პრინციპით და არ ითხოვდეს კბილს კბილისა წინ. კანონმდებელი წინ უნდა იყურებოდეს და საფუძველს უყრიდეს ახალს და უკეთესს ან ავრცობდეს და აუმჯობესებდეს არსებულს და არა ანადგურებდეს მას. ამიტომ ერთადერთი სწორი და გონიერი გზა საქართველოს განათლების სისტემაში პოლიტიკური მტრის და მოყვრის გამოვლენაზე ვერ გაივლის. სწორი გზა ნაჯახის ქირურგიაზე კი არ გადის, არამედ მეცნიერებთან, პედაგოგებთან და სტუდენტებთან კონსულტაციაზე (მათი პოლიტიკური შეხედულებებისაგან დამოუკიდებლად). კარგია, რომ განათლების და მეცნიერების კომისიამ მუშაობა დაიწყო და კონცეფციაც დაწერა, მაგრამ ამ კონცეფციას კრიტიკა მოჰყვა, რომელიც აღარ განხილულა. კარგად მოფიქრებული გადაწყვეტილების, სპეციალისტებთან საფუძვლიანი კონსულტაციის გარეშე კანონის მიღება კი სასურველ შედეგს ვერ გამოიღებს.

როგორც ჩვენში ხშირად მომხდარა ხოლმე, სამწუხაროდ, მხოლოდ შვიდი ჯარისკაცის დაღუპვის შემდეგ დაიწყო საზოგადოებაში იმაზე მსჯელობა, თუ რატომ მოხდა ეს ტრაგედია, შეიძლებოდა თუ არა მისი თავიდან აცილება და რატომ უნდა იყოს ყველაზე სახიფათო ჰელმანდის პროვინციაში 1600-მდე ქართველი ჯარისკაცი, მაშინ, როცა ნატოს წევრმა ბევრმა ქვეყანამ (აშშ-მა, თურქეთმა, საფრანგეთმა, კანადამ და სხვებმა) მნიშვნელოვნად შეამცირეს ქვედანაყოფები და გადაიყვანეს ისინი უფრო უხიფათო პროვინციებში?

ამ საკითხებზე მსჯელობის დროს ყველაზე ერთმნიშვნელოვანი და მეტ-ნაკლებად დამაჯერებელი რეაქცია ჰქონდა საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარეს, დავით უსუფაშვილს, რომელსაც ყბადაღებულ ჰიპოთეტურ სამომავლო დივიდენდებზე კი არ დაუწყია დემაგოგია, არამედ გამოუვალი მდგომარეობით ნაკარნახევ მძიმე ვალდებულებაზე გაამახვილა ყურადღება. „თუ ჩვენ ავღანეთს დავტოვებთ, მაშინ ევროკავშირის მონიტორები საქართველოს დატოვებენ, მაშინ ხმის ამომღებიც არავინ იქნება, როცა მავთულხლართები 200 მეტრით კი არა, შესაძლოა, 100 კილომეტრით გადაიწევა სადმე. ამიტომ ამ ყველაფერს ანგარიში უნდა გავუწიოთ“, - ასე გამოეხმაურა უსუფაშვილი ახალგაზრდების იმ მცირერიცხოვან ჯგუფს, რომელმაც 7 ივნისს თბილისში, პარლამენტის შენობის წინ საპროტესტო აქცია გამართა ავღანეთიდან ქართველი ჯარისკაცების გაყვანის მოთხოვნით.

ამ განცხადებით რაღაც აშკარად დადგა თავის ადგილზე. თუმცა ერთი შეხედვით მაინც ცოტა გაუგებარია, რა პირდაპირ კავშირშია უიარაღო ევროპელი დამკვირვებლების საქართველოში ყოფნა, ნატოს დროშით ავღანეთში მიმდინარე საერთაშორისო სამხედრო ოპერაციასთან. მაგრამ ბატონ უსუფაშვილს ვერც შეედავები: საერთაშორისო ურთიერთობებში ხომ ყველაფერი ურთიერთდაკავშირებული და ურთიერგანმსაზღვრელია.
თუ მოიხმარ, უნდა გასცე კიდეც. და პარლამენტის თავმჯდომარემაც მიგვანიშნა, რომ ნატოს წევრმა ქვეყნებმა არა ქართველების „ლამაზი თვალებისთვის“, არამედ სწორედ ავღანეთში ქართველი ჯარისკაცების გაგზავნის ხარჯზე მოავლინეს უიარაღო დამკვირვებლები საქართველოში.

მაგრამ ბატონ უსუფაშვილს არ დაუკონკრეტებია, ეს მისი პირადი აზრია, თუ ასეთი გარიგება დოკუმენტურადაც არის გაფორმებული. ისიც საინტერესოა, თუკი ევროკავშირის მონიტორების საქართველოში ყოფნა პირდაპირ უკავშირდება ქართველი ჯარისკაცების ყოფნას ავღანეთის ჰელმანდის პროვინციაში, მაშინ რატომაა, რომ ქართული ქვედანაყოფის რაოდენობა ავღანეთში ბოლო 4 წლის განმავლობაში 10-ჯერ გაიზარდა, ევროპელი დამკვირვებლების რაოდენობა კი საქართველოში 2008 წლის შემდეგ უცვლელია და თანაც, საქართველოს ხელისუფლება ყოველ წელს გულის ფანცქალით ელოდება მისიის მანდატის ამოწურვას?

მაგრამ ასეთი შეკითხვების დასმა საქართველოში, ანდა ავღანეთში მყოფი ქართველი სამხედრო ქვედანაყოფის საბრძოლო მომზადების, დისციპლინისა და მორალურ-ფსიქოლოგიური მდგომარეობის შესახებ გამოთქმული კრიტიკა, სულ უფრო აღიზიანებს როგორც უმცირესობაში გადასულ „ერთიან ნაციონალურ მოძრაობას“, ისე უმრავლესობაში მყოფ „ქართულ ოცნებას“.

მეტიც, ამ დღეებში გამოიკვეთა საშიში ტენდენცია, რომელსაც ადრე ნამდვილად არ ჰქონია ადგილი მედიასთან მიმართებაში. „ნიუ იორკ ტაიმსში" ქართველ სამხედროებზე გამოქვეყნებული სტატიის ავტორს სიამოვნებით გადავაყლაპებდი გაზეთსო,“ - ამის თაობაზე რამდენიმე დღის წინ საქართველოს შეიარაღებული ძალების გაერთიანებული შტაბის უფროსის პირველმა მოადგილემ, გენერალმა ვახტანგ კაპანაძემ, არც მეტი არც ნაკლები, საზოგადოებივი მაუწყებლის ეთერში განაცხადა.

„ნიუ-იორკ ტაიმსში“ 7 ივნისს გამოქვეყნებული სტატია მართლაც მძიმე წასაკითხია. ავტორები კერძოდ წერენ, რომ ქართველ ჯარისკაცებს ავღანეთში აკლიათ სიფრთხილე, რომ მათ მიმართ მოსახლეობა არის არაკეთილგანწყობილი, ქართველი ჯარისკაცები არიან უხეშები ავღანელებთან მიმართებაში და რომ ადგილობრივი მოსახლეები მათ აიგივებენ რუსებთან, რომლებიც ავღანეთის მოსახლეობაში „საბჭოთა ოკუპაციის შემდეგ კვლავ მტრებად აღიქმებიან.“

ცხადია, ქართულ ბაზაზე მომხდარი სისხლიანი თავდასხმის მეორე დღეს ერთ-ერთ წამყვან ამერიკულ გამოცემაში ასეთი პუბლიკაციის გამოქვეყნებამ ბევრი აღაშფოთა საქართველოში. მაგრამ ემოციებს თუ გვერდზე გადავდებთ, აშკარაა, რომ ქართული ქვედანაყოფი მძიმედ ამოიღეს მიზანში თალიბებმა. ამაზე მეტყველებს სამი კვირის განმავლობაში ორი სისხლიანი თავდასხმა და 10 დაღუპული ჯარისკაცი, რაც სერიოზულ ანალიზსა და დაფიქრებას საჭიროებს როგორც საქართველოს პოლიტიკური, ისე სამხედრო ხელმძღვანელობის მხრიდან.

სამწუხაროდ, სამხედრო ხელმძღვანელობას არ სურს არავითარი კრიტიკის გაგონება და არაკომპეტენტურობაში სდებს ბრალს იმ სამხედრო ექსპერტებს, რომლებიც აცხადებენ, რომ მსხვერპლის გაზრდა, ყოფილი ხელისუფლების მიერ ავღანეთში სამხედრო ქვედანაყოფის გაუაზრებელმა გაორმაგებამ გამოიწვია. ბრიგადის გენერალმა ვახტანგ კაპანაძემ ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემა „ღია ეთერში“ დილეტანტური უწოდა მსჯელობას, თითქოსდა ჯარისკაცთა რაოდენობის შემცირებით დანაკარგიც შემცირდება. ამ უცნაური არითმეტიკის ასახსნელად კი ნახსენები იქნა ლატვია, რომლის დანაკარგიც 28 კაციან ქვედანაყოფზე, თურმე, 6 ჯარისკაცს შეადგენს.

ძნელია, სამხედრო საკითხებზე ეკამათო შეიარაღებული ძალების ერთ-ერთ ყველაზე გამოცდილ ქართველ გენერალს. ოღონდ ცოტა უცნაურია, რატომ შეამცირეს მაშინ ქვედანაყოფები ავღანეთში აშშ-მა, საფრანგეთმა, თურქეთმა, კანადამ და იმავე ლატვიამ, რომელიც ავღანეთში მიმდინარე საერთაშორისო სამხედრო ოპერაციაში 2003 წლიდან მონაწილეობდა და დანაკარგი ჰყავს არა 6, არამედ 4 ჯარისკაცი მთელი 10 წლის განმავლობაში? თანაც, იმ ლოგიკით, რომ „რაოდენობის შემცირებით დანაკარგი არ მცირდება“, უფრო მოსალოდნელია, რომ 2014 წლამდე, ანუ ავღანეთის უსაფრთხოების საერთაშორისო მხარდამჭერი ოპერაციის საბრძოლო ფაზის დასრულებამდე, საქართველომ კი არ შეამციროს, არამედ გაზარდოს ავღანეთში მყოფი სამხედრო კონტინგენტი.

ცხადია, საბოლოო გადაწყვეტილებას საქართველოს პრემიერ-მინისტრი, ბიძინა ივანიშვილი და საქართველოს პრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილი მიიღებენ. ალბათ უფრო პირველი, ვიდრე მეორე, რომელიც ოქტომბრამდე დარჩენილ დროში სულ უფრო კარგავს გავლენას. თუმცა, რაც დრო გადის, საქართველოს პრემიერ-მინისტრ ბიძინა ივანიშვილის პათოსი, საერთაშორისო ვალდებულებებზე ზოგადად და კერძოდ ქართულ სამხედრო მისიაზე ავღანეთში, სულ უფრო ემსგავსება მისი პოლიტიკური მოწინააღმდეგის რიტორიკას:

„ჩვენი ჯარისკაცები საქართველოდან შორს, უცხო მიწაზე, საკუთარი სიცოცხლის ფასად ჩვენს ქვეყანას, ჩვენს სამშობლოს იცავენ. ეს ბიჭები ჩვენი სახელმწიფოს სტაბილურობის, ჩვენი შვილების, ჩვენი მომავალი თაობების უსაფრთხოების სადარაჯოზე დგანან. მიუხედავად ამ თავზარდამცემი ტრაგედიისა, ჩვენ ვერაფერი გაგვტეხს, უკან ვერავინ დაგვახევინებს," - განაცხადა ბიძინა ივანიშვილმა 7 ივნისს, 7 ქართველი ჯარისკაცის ავღანეთში დაღუპვის თაობაზე გაკეთებულ ტელემიმართვაში.

თანაც, პრემიერ-მინისტრმა ეს განაცხადა იმ დროს, როდესაც საქართველო ყოველდღე რამდენიმე ასეული მეტრით იხევს უკან ქართულ-ოსური კონფლიქტის ზონაში აღმართული უკანონო მავთულხლართების წინ.

საერთოდ, ბრძოლის ველიდან უკან დახევა ტაქტიკური მოსაზრებით, მოწინააღმდეგისათვის კვალის ასარევად, საკუთარი ძალების მოსაკრებად და უფრო უკეთ გადასაჯგუფებლად, არ ნიშნავს ბრძოლის ველიდან გაქცევას. თანაც, რაოდენ მწარეც უნდა იყოს ამის გახსენება, ბოლო ოცი წლის განმავლობაში ქართული ჯარი, საკუთარ მიწაზე, საკუთარი ბრძოლის ველიდან არაერთხელ გაქცეულა სირცხვილით, პირველ ყოვლისა იმ მხედართმთავრების გამო, რომლებიც ჯიუტად მოითხოვდნენ წინსვლას იქ, სადაც ტაქტიკური უკანდახევა სტრატეგიულად უფრო მომგებიანი იქნებოდა.

თავის პოლიტიკურ ბიოგრაფიაში პრემიერ-მინისტრ ბიძინა ივანიშვილს ასეთი შეცდომები ჯერ არ აქვს. თუმცა, თუ მთავრობის მეთაური ყურს დაუგდებს არა საღ აზრს, არამედ იმ მხედართმთავრებს, რომლებიც აგერ ჩვენს თვალწინ ამტკიცებენ, რომ ავღანეთში ქვედანაყოფის გაორმაგება თურმე არათუ არ ზრდის, არამედ პირიქით ამცირებს საბრძოლო დანაკარგის რისკს, მაშინ მასაც და საქართველოსაც, სამწუხაროდ, წინ არაერთი განსაცდელი და სამარცხვინო უკანდახევა ელოდებათ.