Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ბლოგები

Sorry! No content for 13 მაისი. See content from before

სამშაბათი, 11 მაისი 2010

პირველ რიგში, მინდა, ჩვენი ბლოგის მკითხველებს ბოდიში მოვუხადო იმისთვის, რომ მასალის გამოქვეყნება ძალიან გამიჯანჯლდა. ვინც ბლოგს კითხულობს, იცის, რომ რამდენიმე კვირის განმავლობაში მხოლოდ პოლიტიკაზე ვწერდი და სამი ბოლო სტატია ერთმანეთის გაგრძელებასავით გამოვიდა. ახალი მასალა ალბათ იმიტომაც ვერ დავწერე, რომ პროცესი სწრაფად ვითარდებოდა და შუალედურ პაუზას ველოდი, რომ უფრო მკაფიოდ აღმექვა და აღმეწერა, რა ხდება ჩვენს ქვეყანაში.

პირველი და ყველაზე თვალსაჩინო ის არის, რომ ბოლო პერიოდში დედაქალაქში მიზანმიმართულად ღვივდება აგრესიის მუხტი. მოდით და, ვიკითხოთ – ვის სჭირდება ეს მუხტი? თუ ათვლის წერტილად 30 მაისს დაგეგმილ არჩევნებს ავიღებთ, წესით, ხელისუფლებას აყალმაყალი არ უნდა სჭირდებოდეს: ნაციონალურ მოძრაობას ჰყავს უკონკურენტო კანდიდატი თბილისის მერის პოსტზე და აქვს კარგი პოზიციები რეგიონებში.

აგრესია და არეულობა შეიძლება სჭირდებოდეს ოპოზიციას ან მის ნაწილს, რადგან არჩევნებში მათი გამარჯვების შანსი თითქმის ნულის ტოლია. და მათთვის, სავარაუდოდ, არჩევნები საინტერესოა იმდენად, რამდენადაც მისი ჩაშლა შესაძლებელია. თბილისის ქუჩებში გამოკრული პლაკატები, რომ „არჩევნები გაყალბებულია!“ – სწორედ „ჩამშლელი“ განწყობის დანერგვის სურვილზე მიანიშნებს.

დიდი დაკვირვება არ სჭირდება იმის მიხვედრას, რომ აგრესიის ვექტორი ორი მიმართულებით ვითარდება: პირველი – მოსკოვში ვიზიტების მოყვარული პოლიტიკოსების ვექტორია; მეორე – მოსკოვში ვიზიტების მოყვარული საზოგადოებრივი ორგაზაციების ლიდერების ვექტორი. პირველ მიმართულებას პირობითად „ნოღაიდელი“ შეიძლება ვუწოდოთ, მეორეს – ასევე პირობითად, „გულაშვილი“. მაგრამ მათი მცდელობა, დაძაბონ ვითარება, დაუპირისპირდნენ მეორე მხარეს, გამოიწვიონ ხმაური და შექმნან ახალი ამბები – სრული კრახისთვის იქნებოდა განწირული მესამე მიმართულების გარეშე, რომელიც, „ნოღაიდელთან“ და „გულაშვილთან“ ერთად, კრავს საქართველოში რუსეთის ინტერესების სამკუთხედს. ამ ვექტორს პირობითად შეიძლება ვუწოდოთ „მერაბიშვილი“. „გულაშვილის“ მიმართულებით პოლიციის ზედმეტი პასიურობა, ხოლო „ნოღაიდელის“ მიმართულებით – პოლიციის ზედმეტი აქტიურობა (ექვსი მაისის გამოცხადება პოლიციის დღედ) გახდა ის დეტალი, რომლის გარეშე ოპოზიცია ვითარების დაძაბვას ვერასგზით შეძლებდა.

თუ ხელისუფლებას არჩევნების ლოგიკურ შედეგამდე მისაყვანად სიმშვიდე სჭირდება, რატომ არ უზრუნველყოფს ამ სიმშვიდეს პოლიცია? რატომ მოხდა, რომ შინაგან საქმეთა მინისტრმა მაინცდამაინც 6 მაისი გამოაცხადა პოლიციის დღედ, რითიც გარანტირებულად გამოიწვია ოპოზიციონერი აქტივისტების აგრესიული ქმედებები? და რატომ მოხდა, რომ როდესაც მართლმადიდებელი მშობლები და მათი შვილები საჯაროდ ტეხდნენ დებოშს და კანონს არღვევდნენ, პოლიცია მათ ისევე მშვიდად ადევნებდა თვალს, როგორც რამდენიმე წლის წინ ბასილ მკალავიშვილის მიერ მოწყობილ დარბევებს?

აქ ძალაუნებურად გვიხდება, გავიხსენოთ, რომ ხელისუფლება არ არის ერთიანი გუნდი და გიგი უგულავა თბილისის მერის პოსტზე ვანო მერაბიშვილის ფავორიტი კანდიდატი არ ყოფილა. თუ იმასაც გავიხსენებთ, რომ მალხაზ გულაშვილს სერიოზული საქმიანი კავშირები ჰქონდა (აქვს?) დავით ბეჟუაშვილთან, რომელიც ვანო მერაბიშვილის უახლოესი გარემოცვის წევრი იყო (არის?), „გულაშვილის“ ვექტორის „მერაბიშვილის“ ვექტორისკენ სწრაფვა სრულიად ბუნებრივ კალაპოტში მოექცევა. იგივე შეიძლება ითქვას ნოღაიდელზე, რომლის პარტიაში „მერაბიშვილის კადრის“ სიჭარბეზე გია ყარყარაშვილიც მიუთითებდა და სხვებისგანაც არაერთხელ მსმენია.

თუ მართლაც არსებობს სამკუთხედი: მერაბიშვილი – ნოღაიდელი – გულაშვილი, ცხადია, ეს ის სამკუთხედია, რომელიც ღია და ფარული ბილიკებით საქართველოს გზას რუსეთისკენ უკვალავს. მათი უახლოესი მიზანი ვადამდელი საპრეზიდენტო არჩევნების დანიშვნა უნდა იყოს, რასაც მშვიდობიანი ვითარება ხელს არ უწყობს. 2013 წლამდე მოცდას კი, როგორც ჩანს, არავინ აპირებს, განსაკუთრებით, იმ რეალობაში, როდესაც ამჟამინდელ პრეზიდენტს პერმანენტული ფრენა დასჩემდა. შესაძლოა, პირიქითაც იყო – ფრენა სწორედ იმიტომ დასჩემდა, რომ იცის, 2013 წლამდე კაბინეტში მშვიდად ჯდომა არ უწერია.

ასეა თუ ისე, როგორც კი დაძაბულობის მუხტის ზრდის ტენდენცია გამოიკვეთა, გაჩნდა ლოგიკური შეკითხვა: თუ ნიადაგი ვადამდელი საპრეზიდენტო არჩევნებისთვის მზადდება, ვინ იქნება კანდიდატი? ვადამდელი საპრეზიდენტო არჩევნები ხომ აუცილებლად მოითხოვს ქარიზმატულ ლიდერს?! ჰოდა, ვინ იქნება ის ადამიანი, ვინც შეძლებს, სწრაფად მიიმხროს საზოგადოება და მიხეილ სააკაშვილის აწ უკვე განქარვებული ქარიზმა ააღორძინოს?

ამ მოლოდინში ვიყავი, როდესაც ფეისბუკზე წავაწყდი უცნაურ კლიპს, რომელიც ელვესებური სისწრაფით გავრცელდა. ვიდეოგზავნილზე გარკვეული წრისთვის კარგად ცნობილი ბიზნესმენი ლევან ვასაძე კითხულობდა საკუთარ ლექსს „ბედნიერებამ მითხრა, ნუ მეძებ...“ ლექსს ზედიზედ სამჯერ მოვუსმინე და ჩემთვის მტკიცედ ჩამოვყალიბდი: სწორედ ლევან ვასაძეა ის ადამიანი, რომელსაც საქართველოს მიხეილ სააკაშვილის საპირწონედ შესთავაზებენ; ლექსი კი მის საინაუგურაციო სიტყვას უფრო ჩამოჰგავს, ვიდრე საქმიანი კაცის მოცალეობის ნაჟურს.

მთავარი საყრდენი, რაც ქართველებისთვის არცთუ კარგად ცნობილ ადამიანს სწრაფად შეაძლებინებს მოსახლეობის სიმპათიის შემოკრებას, საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქთან მისი სიახლოვეა. მომავალ პოლიტიკურ და იდეოლოგიურ საყრდენად კი ეროვნული ფორუმი მესახება. სწორედ ის ფორუმი, რომელიც უკვე რამდენიმე თვეა, საარჩევნო გარემოს შეცვლას და ვადამდელი საპრეზიდენტო (ისევე, როგორც საპარლამენტო) არჩევნების დანიშვნას ითხოვს.

2008 წლის სექტემბერში, აგვისტოს ომიდან ზუსტად ერთი თვის შემდეგ, „რადიო თავისუფლებისთვის“ დავწერე სტატია, სათაურით „მომავლის ლიდერები“. ამ სტატიაში საქართველოს პრეზიდენტის პოსტზე რუსეთისთვის მისაღებ ორ სავარაუდო კანდიდატზე ვსაუბრობდი. პირველ რიგში, ლევან ვასაძეზე, მის შემდეგ კი – ბიძინა ივანიშვილზე. ამიტომაც არ გამკვირვებია სწორედ ახლა ლევან ვასაძის ფიგურის გამოჩენა და კლიპს დართული კომენტარები, რომლებშიც ლექსის ავტორის საპრეზიდენტო ამბიციებია განხილული.

რატომ არ გამოჩნდა ლევან ვასაძის კანდიდატურა 2008 წლის 5 იანვრის არჩევნებზე, როდესაც მიხეილ სააკაშვილი საკმაოდ ადვილად დასამარცხებელი იყო? თუ გავითვალისწინებთ აგვისტოში გადატანილი ომის შედეგებს: აფხაზეთის და ოსეთის დამოუკიდებელ სახელმწიფოებად აღიარებას რუსეთის მიერ და ამ ტერიტორიებზე რუსეთის სამხედრო ბაზების დაფუძნებას, – ცხადია, დღეს გაცილებით უკეთესი გარემოა „მეგობარი პრეზიდენტის“ გამოსაგზავნად, ვიდრე 2008 წლის დასაწყისში, როდესაც ეს „შავზე შავი“ სამუშაო ჯერ შესრულებული არ იყო.

ვიცი, ამ სტატიის წაკითხვა ბევრს ცუდ ხასიათზე დააყენებს. თუმცა, რაც დავწერე, მხოლოდ ჩემი ვარაუდია და ამ ვარაუდს აკლია ერთი მნიშვნელოვანი სეგმენტი: ამერიკის შეერთებული შტატების სტრატეგიული ინტერესი საქართველოს სახელმწიფოს მიმართ. არსებობს ეს ინტერესი? არ არსებობს? ამ კითხვაზე პასუხის შესაბამისად, შესაძლოა, რეალური სცენარი სულ სხვაგვარად განვითარდეს.

თუმცა, მიმდინარე მძიმე პოლიტიკურ მომენტში ყველაზე ბუნდოვანი ის არის, რა გვსურს თავად ჩვენ – საქართველოს მოქალაქეებს? რისთვის ვართ მზად? რას აღვიქვამთ საფრთხედ და რა შეგვიძლია დავუპირისპიროთ მას?

იქნებ, მისაღებია მოწოდება – „ბედნიერებამ მითხრა, ნუ მეძებ...“

ან, იქნებ, მისი უარყოფის რესურსი ამოწურული არ არის?
ბლოგის ტექსტი თითქმის დამთავრებული მქონდა, როცა 2008 წელს, "ცხელ შოკოლადში" გამოქვეყნებული "ცრემლიანი სათვალე" გამახსენდა. მივხვდი, რომ ვმეორდები, რადგანაც მეორდება ისტორია. უფრო მეტიც, საქართველოში ის თითქოს ადგილიდან არ იძვრის. რაკი ეს წერილი "ცხელი შოკოლადის" საიტზე არ არის გამოქვეყნებული, გადავწყვიტე, ჩემს ბლოგზე დავდო. შემოკლებით, რა თქმა უნდა!

"ფსიქოს" დასრულების შემდეგ, საბურთალოზე, შუაღამეს, როცა ქალაქი წყვდიადში იყო ჩაფლული (გადაცემაშიც, იმხანად, როგორც წესი "დვიჟოკიანი დამრეკავები" გვიკავშირდებოდნენ), ბენზინს მხოლოდ პავლოვისა და ვაკე-საბურთალოს კუთხეში ჩაასხამდი. ეს "კალონკა" ხატებით და საეკლესიო კალენდრებით იყო მორთული, "ჩამსხმელები" კი მაშინაც მიბღვერდნენ, როცა ლარიანს ვუტოვებდი "ჩაისთვის" და არ ვიმჩნევდი, რომ ერთ-ორ ლიტრს მუდმივად მპარავდნენ.

მეზიზღება ეგ "კალონკა"! სამი სიზმარი დავითვალე, რომელიც ზამთარშიც კი ოფლში გაწურულს მაღვიძებს. პირველი ცოფიანი ძაღლია, დაჟინებით რომ ცდილობს, მეცეს ფეხზე; მეორე - ჩემი მანქანა, რომელსაც მუხრუჭი უმტყუნებს და უფსკრულში გადაიჩეხება; და მესამე - ეგ "კალონკა", თავისი დაბღვერილი "ჩამსხმელებით" და "მამაოთი".

ჩემს "ლურჯაში" პირველი და მეორე სიზმარი არაერთხელ გაგვირჩევია ფსიქოლოგებთან. რამდენი წელია მანქანას ვატარებ და, თუკი არ მეჩქარება (არადა, როგორც წესი, სულ მეჩქარება), სიამოვნებით ჩავისხამ ხოლმე ავტომობილში ნაცნობ-მეგობრებს აქეთ-იქით დასარიგებლად. უკვე ვიცი, რატომ გრძნობს კაცი თავს კომფორტულად საკუთარ მანქანაში და საიდან ჩნდება "ტაქსის შოფრის" ეს კომპლექსი, უფრო სწორად, სხვისი მართვის კომპლექსი. ადვილია და კარგ დეტექტივს ჰგავს ეს ყველაფერი. მაგრამ "მამაოს" ამბავი, რომელიც მე-20 საუკუნის უკანასკნელი (თუ "ბოლოსწინა") წლის მიწურულს გადამხდა, ფსიქოანალიზს ნამდვილად არ ექვემდებარება.

არადა, დეკემბრის იმ ღამეს, როცა ეს ინციდენტი მოხდა, სწორედ ფსიქოლოგები მესხდნენ "ლურჯაში".

ბენზინი ჩავასხი და უკანა სვლით გასვლას ვაპირებდი, როცა აღმოვაჩინე, რომ გზა ვერცხლისფერმა BMW-მ გადამიკეტა. გული უნდა გაგიტეხოთ, ამ მარკის მოყვარულებო. ჩემთვის BMW-ს პატრონი იგივეა, რაც ჟულიეტ ბინოში (ხო, მიყვარს ამის გამეორება)! დისკომფორტი სახეზე მაწერია ხოლმე, როცა ამ ჯიშის ხალხს ვხედავ.

ვერცხლისფერი მანქანის მძღოლი მღვდელი გამოდგა. მიუხედავად იმისა, რომ რამდენჯერმე "დავუსიგნალე", მშვიდად აგრძელებდა მობილურით ლაპარაკს. ბოლოს, მანქანიდან გადმოვიდა და ასე, მობილურით ლაპარაკ-ლაპარაკით, პირდაპირ ჩემკენ წამოვიდა.

"შენ გვახარია არა ხარ?"

ნუ, ეს ჩვეულებრივი კითხვაა... გვარით როცა მოგმართავენ, გასაგები ხდება, მერე რა უნდა დააყოლონ. სკოლაში იცოდნენ ასეთი მიმართვა საბჭოთა მასწავლებლებმა. სხვათა შორის, სკოლაც ერთ-ერთი კოშმარული სიზმარია, რომელიც დროდადრო არღვევს ხოლმე ჩემს მყუდროებას.

"ერთი კითხვა მაქვს შენთან. ჯოჯოხეთის არ გეშინია, შვილო?"

პასუხის გაცემა ვერ მოვასწარი (არადა მომზადებული მქონდა). ფსიქოლოგმა ქალებმა ერთხმად შესძახეს: "მანქანის გაჩერება ისწავლეთ და ჯოჯოხეთზე მერე გველაპარაკეთ!"

ფსიქოლოგი ქალები იდეალური დაცვაა ნებისმიერი ნევროტიკი მამაკაცისთვის, რომელიც სიზმარში ცოფიან ძაღლებს ხედავს. მით უმეტეს, როცა საკუთარ მანქანაში ზის. ამ დროს იგი ორმაგად დაცულია.

მანქანის გადაყენება ვთხოვე. ჩემი ჭკუით გაქცევას ვაპირებდი. მაგრამ "ვერცხლისფერი რაშის" მფლობელი, როგორც ჩანს, არანაკლებ დაცულად გრძნობდა თავს. ლაპარაკობდა ხმამაღლა. ძალიან ხმამაღლა, რათა როგორმე მიეპყრო გარემომცველთა ყურადღება და ჯოჯოხეთის თემაზე "დისკუსიაში" ბენზინის ჩამომსხმელი ბიჭებიც ჩაება.

ბოლოს და ბოლოს, მღვდელი იყო და ყველაფერს ხომ ვერ იკადრებდა?

მრევლს კი ეპატიებოდა, ერთ-ორს თუ წაუთაქებდა "ჯოჯოხეთის მოციქულს". მეორე დღეს კი მოინანიებდა. შეიძლება, არც მოენანია. მას ხომ ასე სჯეროდა - "ჯოჯოხეთის მოციქულები" ისე უნდა სცემო, რომ სამუდამოდ ჩაიწყვიტონ ხმა.

"მამაომ" გაიხსენა "გრძნობათა იმპერია", ტიმ როტის "ომის ზონა", ენდრიუ ბირკინის "ცემენტის ბაღი". ის ფილმებიც მიაყოლა, რომლებიც არასდროს გვეჩვენებინა "ფსიქოში" - მაგალითად, სკორსეზეს "ქრისტეს უკანასკნელი ცდუნება". ჩემს საყვარელ კითხვაზე, რატომ უყურებთ, თუ არ მოგწონთ, დაუფიქრებლად მიპასუხა, მე არ ვუყურებ, მრევლი მიყვებაო. დათო მელიქიშვილმა ჰკითხა, "მობილურით გიყვებიან?". ცოტა დაიბნა. მობილური ეგრევე ანაფორაში ჩაიდო. თუმცა, მანქანის გადაყენებაზე ისევ უარს ამბობდა.

ფსიქოლოგმა ქალებმა უთხრეს, თუკი ამ ფილმების ჩვენება დანაშაულად მიგაჩნიათ, მიდით და სასამართლოში იჩივლეთო. ამ სიტყვამ, "სასამართლომ", ცოტა გამახალისა. "სამსჯავროს" ხსენებაზე რატომღაც მიქელანჯელო გამახსენდა. შიშველ სხეულებს მიქელანჯელოც ხატავდა და აქანდაკებდა-მეთქი.

მიქელანჯელომ კიდევ უფრო გაათამამა:

"ჰოდა, მეც ამას არ ვამბობ? თქვენ ყველას - პაპისტებს, იეღოველებს, კრიშნაიტებს, ჯოჯოხეთი გელით. არ გეშინიათ?"

"იეღოველი" მაგიური სიტყვა იყო 1999 წლის საქართველოში. მე-20 საუკუნე იწურებოდა, მაგრამ "კურიერის" ყველაზე რეიტინგულ სიუჟეტად ისევ იეღოველების დარბევა ითვლებოდა. ბასილ მკალავიშვილის მრევლი მუდმივად ჩნდებოდა ხოლმე "რუსთავი 2"-ის ოფისში. ზოგიერთი ჟურნალისტი მეგობრობდა კიდეც მამა ბასილის ხალხთან. ატყობინებდა, სად იგეგმებოდა იეღოველებისა თუ ბაპტისტების მორიგი შეკრება, რათა ეს ხალხი მერე "გლდანის მრევლს" დაერბია,
"მამაოს" გრძელსა და ხმამაღალ მონოლოგში სიტყვა "იეღოველი" ასევე კარგად ნაცნობმა სიტყვამ, "ავადმყოფმა" შეცვალა. პრინციპში მართალი იყო ეს კაცი - "ფსიქო" ავადმყოფებისთვის იყო განსაზღვრული. "ფილმის ტრავმის" ძიება საკუთარი ტრავმის ძიებას ემსგავსებოდა. უფრო სწორად, გასაანალიზებელ ტექსტზე საკუთარი ტრავმის პოზიტიურ გადატანას, შეიძლებოდა, გამოჯანსაღების შანსი შეექმნა ნევრიტიკ-ანალიტიკოსისთვის (იმავე "დამრეკავისთვის"). მაგალითად, ვიტგენშტაინი თვითმკვლელობას ხომ სწორედ "ლოგიკურ-ფილოსოფიურმა ტრაქტატმა" გადაარჩინა...

"მამაო" თავისას აგრძელებდა. მანქანას უკვე მოუახლოვდნენ ბენზინის ჩამომსხმელი ბიჭები. ერთმა, მგონი, მითხრა კიდეც, გადმოდი მანქანიდანო. მაგრამ სიტყვა "იაღოველი" (ჰო, ასე თქვეს "ბენზინის ბიჭებმა") სწორედაც რომ მაგიური აღმოჩნდა.
მარჯვენა ხელი "ზევიდან", ე.ი. ტვინიდან ბრძანების გარეშე ჩაცურდა ჩემს მაისურში და ნათლობის ჯვარი ამოიღო. პატარაა ეს ჯვარი. მაგრამ, საბედნიეროდ, ბენზინის "კალონკა" მაგრად იყო განათებული - დაინახეს.

უჰ, დაინახეს კი არა, თვალი გაუშტერდათ, გაქვავდნენ. და, რაც მთავარია, ხმა ჩაუწყდათ. აი, როგორ უყვარს ღმერთს სიზუსტე - სიტყვა "იაღოველი" რომ არ ეხსენებინათ, მარტო მიქელანჯელოთი, პაპიზმით, გარყვნილებით და ჯოჯოხეთით რომ დაკმაყოფილებულიყვნენ, ჯვარი ხომ შეიძლებოდა არც გამხსენებოდა. ისევ "სასამართლო-სასამართლოს" ძახილში ვიქნებოდით მე და ჩემი ქალები. მაგრამ სიზუსტე რა მოსატანია "კალონკის" სამყაროში, სადაც ხატები და საეკლესიო კალენდრები კი უკიდიათ კედელზე, მაგრამ ერთი-ორი ლიტრით მოტყუებაზე არასდროს ამბობენ უარს. სიზუსტე რა მოსატანია ამ მობილურიან "მამაოსთან"?!

დაქოქა თავისი BMW და სასწრაფოდ გაეცალა იქაურობას. ფეხები კი მიკანკალებდა, მაგრამ საჭე ადვილად დავიმორჩილე. დავარიგე სახლში ჩემი კეთილი ფსიქოლოგი ქალები...

ჩამოტვირთე მეტი

ბლოგერები

ყველა ბლოგერი
XS
SM
MD
LG