Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ბლოგები

Sorry! No content for 19 თებერვალი. See content from before

სამშაბათი, 18 თებერვალი 2020

ტრანსატლანტიკური კავშირები ის აღარაა, რაც ადრე იყო. ევროპის უუნარობა, მის გარშემო ააგოს მსოფლიო, არ შეცვლილა. მაგრამ დასავლეთ ბალკანეთსა და კავკასიაში უფრო იმედისმომცემი ნიშნები ჩანდა. ეს მოიტანა მიუნხენის უსაფრთხოების წლევანდელმა კონფერენციამ.

კონფერენციის ორგანიზატორებმა გადაწყვიტეს, რომ წლევანდელი თემა იქნებოდა „დასავლეთის გარეშე“. ამით მათ იგულისხმეს „დანაწევრებული და ზოგ ნაწილში სულ უფრო მეტად არალიბერალური დასავლეთი, რომელიც, როგორც ჩანს, უკან იხევს გლობალური სცენიდან“.

ამერიკის მხარემ, რომელსაც სახელმწიფო მდივანი მაიკ პომპეო ხელმძღვანელობდა, ეს მოსაზრება გვერდზე გაწია და განაცხადა, რომ დასავლეთი იმარჯვებს და რომ ვაშინგტონსა და მის ევროპელ მოკავშირეებს შორის მხოლოდ „ტაქტიკური სხვაობებია“ ირანის საკითხში. მაგრამ ევროპულ კუთხეში უხერხულობა სუფევდა.

ისე გამოიყურებოდა, რომ ირანზე მათი თვალსაზრისი არა მხოლოდ განსხვავებულია აშშ-ის ხედვისგან (ევროპელები ჯერაც ცდილობენ გადაარჩინონ ირანის ბირთვული შეთანხმება, რომელიც ამერიკელებმა დატოვეს), არამედ უსიამოვნება იყო იმის თაობაზე, რომ აშშ კლიმატის შესახებ პარიზის ხელშეკრულებიდან გავიდა, და იმაზე, თუ როგორ ზეწოლას ახორციელებს ტრამპის ადმინისტრაცია ნატოს წევრებზე, რათა მეტი გაიღონ თავდაცვისთვის.

მაგრამ ისე გამოიყურება, რომ ევროპელები ყველაზე მეტად ჩინეთის საკითხზე ღელავენ. ამერიკელთა უმრავლესობა პეკინს წარმოადგენდა, როგორც რეალურ გეოპოლიტიკურ გამოწვევას და გაფრთხილებებს გამოთქვამდნენ Huawei-სა და ჩინური 5G-ის ქსელის შესახებ. რასაც ევროპელთაგან ცოტა თუ დაეთანხმა. მაგრამ საქმეს ისეთი პირი უჩანს, რომ სულ უფრო მეტი მათგანი მიესალმება მეტ ჩინურ ინვესტიციებს და არა მხოლოდ სატელეკომუნიკაციო ინფრასტრუქტურაში.

მერე, რა თქმა უნდა, იყო ჩივილი იმაზე, რომ ევროკავშირი არ არის გეოპოლიტიკური მოთამაშე და მეტიც, რომ კლუბის შიგნით არაა ერთიანობა უმეტესი საკითხების თაობაზე. საფრანგეთის პრეზიდენტი ემანუელ მაკრონი გამოვიდა უფრო მეტი ევროპული აზროვნების მორიგი ელეგანტური მოწოდებით. როგორც ჩანს, ამას რამდენიმე გერმანელი პოლიტიკოსი დაეთანხმა, მაგრამ ანგელა მერკელი იქ არ იყო და არ არის იმის ნიშანი, რომ ის დაინტერესებულია მაკრონის იდეით ევროპის უფრო მეტი პოლიტიკური ინტეგრაციის თაობაზე.

კიდევ უფრო მეტად სიმბოლური ისაა, რომ მიუნხენის სხდომებს არ ესწრებოდნენ მაღალი რანგის ბრიტანელი პოლიტიკოსები. სამაგიეროდ დამსწრეთა შორის ისხდნენ ევროკავშირის საგარეო პოლიტიკის ყოფილი ლიდერი კეთრინ ეშტონი და საგარეო საქმეთა ყოფილი მინისტრი დევიდ მილიბანდი. ბრიტანელებმა დატოვეს ევროკავშირი და, როგორც ჩანს, ევროპის პოლიტიკური დებატების მაღალი სალონებიც. ისე გამოიყურება, რომ ევროპული კონცეფცია კი არ მატულობს, არამედ მცირდება.

და სანამ ევროპა საკუთარ უძლურებაზე წუხს, აშშ-მა მის უკანა ეზოში ხელი შეუწყო სერბეთსა და კოსოვოს შორის შეთანხმებების ხელმოწერას ორი სახელმწიფოს დამაკავშირებელი ავტობანების შესახებ. ევროკავშირი არსად ჩანდა, თუმცა მისი საგარეო პოლიტიკის ხელმძღვანელმა ჟოზეპ ბორელმა მთელი უიკენდი მიუნხენში გაატარა, ისევე როგორც სლოვაკეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა მიროსლავ ლაიჩაკმა. ამ უკანასკნელს დასავლეთ ბალკანეთში ევროკავშირის შუამავლად მიიჩნევენ. მაგრამ თავად ის ფაქტი, რომ ეს პოზიცია არაუადრეს მარტისა არ იქნება ოფიციალურად დაკავებული, აჩვენებს, რომ ამჟამად ინიციატივა მყარად უპყრიათ ხელთ ამერიკელებს და ენერგეტიკის საკითხებში მათ საგანგებო წარმომადგენელს კოსოვოსა და სერბეთში, რიჩარდ გრენელს.

მართალია, მაკრონმა თქვა, რომ მზად არის, ევროკავშირში გაწევრიანების თაობაზე მოლაპარაკებებისთვის მწვანე შუქი აუნთოს ჩრდილოეთ მაკედონიასა და ალბანეთს. მაგრამ თუ გავითვალისწინებთ, რომ უკანასკნელი ოცი თვის განმავლობაში პარიზმა, სულ მცირე, სამჯერ მაინც დაბლოკა ეს ნაბიჯი, უნდა ველოდოთ, რომ ევროკავშირი მომავალ წლებშიც თავშეკავებული იქნება დასავლეთ ბალკანეთთან დაახლოების საკითხში.

დაბოლოს, გამომაცოცხლებელი იყო იმის ნახვა, რომ სცენა, მართალია, არა მთავარი, დაეთმოთ, ერთი მხრივ, უკრაინის პრეზიდენტ ვოლოდიმირ ზელენსკის და, მეორე მხრივ, სომხეთისა და აზერბაიჯანის ლიდერებს - ნიკოლ ფაშინიანსა და ილჰამ ალიევს.

ზელენსკი მოკლე სიტყვით გამოვიდა და შემდეგ მონაწილეობა მიიღო მნიშვნელოვან ინტერვიუში CNN-ის ჟურნალისტ კრისტიან ამანპურთან. მართალია, სულ უფრო მეტად გაღიზიანებული ჩანდა ამანპურის გამუდმებულ შეკითხვებზე ტრამპთან მისი ცნობილი სატელეფონო საუბრის შესახებ, მაგრამ ხალხი მაინც მოხიბლა თავისი კომიკური სტილით და ხუმრობებით თავისი დამტვრეული ინგლისურით. მისი ოპტიმიზმი უკრაინის მომავლისა და საკუთარი პიროვნების შესახებ მნიშვნელოვან წვლილს შეიტანს იმაში, რომ დავიწყებას მიეცეს მისი ქვეყნის, როგორც კორუფციით მოცული და შეუმდგარი პოსტსაბჭოთა სახელმწიფოს იმიჯი. მაგრამ განაჩენი ჯერ კიდევ გამოსატანია, შეძლებს თუ არა ის რამის შეცვლას.

მიუნხენში შეკრებილები მხარს უჭერდნენ მას. ჯერჯერობით. მათ ასევე მოეწონათ ფაშინიანისა და ალიევის სპარინგი. ისინი ცოტა რამეზე შეთანხმდნენ და უფრო და უფრო ღრმად მიდიოდნენ ისტორიული ფაქტებისა და ინტერპრეტაციების მოსახმობად შეკითხვების ყოველი რაუნდისას, მაგრამ ერთი-ორჯერ იყო იმის მინიშნება, რომ თვითონაც მოსწონდათ ერთმანეთთან ყოფნა. მათ სახეზე რამდენჯერმე ღიმილი შევნიშნე.

დასავლეთის გარეშეა თუ არა, მსოფლიო გზას განაგრძობს.

18 თებერვალი ბიძინა ივანიშვილის - საქართველოში ყველაზე მდიდარი და გავლენიანი კაცის დაბადების დღეა, კაცისა, რომელსაც ყველაზე მარტივი ოცნების ასრულება არ შეუძლია!

ალბათ, გახსოვთ, ოცნება იგი მებაღეობას უკავშირდება!

შორიდან მოვუაროთ, რათა შინ მშვიდობით მივიდეთ...

2013 წლის ოქტომბერში, როცა ბიძინა ივანიშვილს ჯერ კიდევ ჰქონდა მოჭარბებული ნდობა და ღვთის საჩუქრად აღიქმებოდა, „ქართული ოცნების“ ლიდერმა გვითხრა, რომ მოქალაქეების უმრავლესობას სწორი ანალიზის უნარი არ აქვსო. მერე, წლების შემდეგ, როცა ნდობამ დაიკლო და მკაფიოდ გაისმა უკმაყოფილოთა ხმა, ბიძინა ივანიშვილმა თქვა: რომ გვქონოდა არჩევანი „ქართულ ოცნებასა“ და ნებისმიერ სხვას შორის, გარდა „ნაციონალური მოძრაობისა“, წავიდოდი და ვეღარ მნახავდით პოლიტიკაშიო... ანუ წავიდოდი, მაგრამ, რადგან სწორი ანალიზის და, შესაბამისად, სწორი არჩევნის გაკეთების უნარი არ გაქვთ, ვერ წავალო. არადა, წასვლა სულ უნდოდა, მოსვლამდეც წასვლა უნდოდა, სულ ამაზე ოცნებოდა... აკი, ამერიკულ გამოცემა „ბლუმბერგსაც“ გაუმხილა (30.11.2019) სანუკვარი ოცნება, მერჩივნა, პოლიტიკოსის ნაცვლად, მებაღე ვყოფილიყავიო, უბრალო მებაღეო...

როგორი ამბავია, „ქართული ოცნების“ მთავარ შემოქმედს, სხვათა ოცნებების ამსრულებელს, რომ ასეთი უბრალო, მაგრამ აუხდენელი ოცნება აქვს?

ისე, ვინ იცის, მართლა მებაღე რომ იყოს, იქნებ, უკეთ დაენახა შექმნილი ვითარება?

ვიდრე მებაღეობაზე ოცნება აუსრულდება, ჩვენ დავიხუროთ ჭილის ქუდი, გავიკეთოთ წინსაფარი, მოვიმარჯვოთ სასხლავი მაკრატელი და დავაკვირდეთ მოვლენებს: როგორია მებაღის თვალით დანახული პოლიტიკური ვითარება? რა ძალები უპირისპირდებიან ერთმანეთს? ვის რა შანსი აქვს?

ბიძინა ივანიშვილის „ქართული ოცნება“ ერთი ცალკე მდგომი, მაგრამ ყველაზე დიდი ხეა, დაახლოებით ისეთი, როგორიც ამ სამიოდე წლის წინ გადაიტანა გემით თავის დენდროლოგიურ პარკში, ერთგვარი liriodendron tulipifera, რაზეც მეტყველებს კიდეც NDI-ის ბოლო კვლევა, რომლის მიხედვითაც „ქართულ ოცნებას“ ყველაზე მაღალი (20%) რეიტინგი აქვს. ეს ხე ადრე უფრო დიდი იყო, ადრე უფრო მსხვილი მერქანი და ტოტები ჰქონდა, ადრე უფრო ხშირი ფოთლებით იყო დაფარული და მისი ჩრდილიც უფრო შორს ეცემოდა, მაგრამ დრომ და პოლიტიკურმა ქარტეხილებმა თავისი კვალი დაამჩნია მას: ჯერ დაიშალა მმართველი კოალიცია, შემდეგ კი ცალკეულმა წევრებმა დატოვეს, თუმცა ისიც ვთქვათ, რომ ბიძინა ივანიშვილი დიდად არც ტოტების დალეწვამ შეაშფოთა და არც, მით უფრო, ფოთლების დაცვენამ. სწორედ ასეთად აღიქვა ყოფილი თანამებრძოლების გასვლა ჯერ კოალიციიდან, შემდეგ კი მმართველი პარტიიდან.

სხვა ამბავია, ოპოზიციური პარტიები, რომლებმაც რვა წლის განმავლობაში შესამჩნევად აიყარეს ტანი და ერთგვარ მოშრიალე კორომად იქცნენ. იმავე NDI-ის ბოლო კვლევის მიხედვით, გაიზარდნენ: „ნაციონალური მოძრაობა“ (13%), „ევროპული საქართველო“ (8 %), „ლეიბორისტულ პარტია“ (5 %), „ახალი საქართველო“ (3 %), „ერთიანი საქართველო“ (3%), „გირჩი“ (2 %).

აშკარაა, რომ „ქართულ ოცნებას“ დაცვენილი ტოტები და ფოთლებიც (განდგომილი დეპუტატები) ოპოზიციის ტყეში ცვივა და, ახალ ნერგებად ქცევის პერსპექტივა თუ არ აქვთ, ნეშომპალით მაინც ამდიდრებენ ოპოზიციურ ნიადაგს.

მებაღე რომ იყოს, მისთვის ყველაფერი ცხადი იქნებოდა!

მებაღის თვალთახედვა არსებითად პროპორციულია და მასში თვალსაჩინოდ ჩანს, თუ როგორი მრავალფეროვანი პოლიტიკური ფლორა გვაქვს, მაშინ როცა მოქმედი საარჩევნო სისტემა გვეუბნება, რომ ჩვენი ტყე ერთადერთი liriodendron tulipifera-სგან შედგება!

გეგულებათ მებაღე, რომელიც ამ რეალობას მიიღებდა? რომელიც ტყეს ვერ დაინახავდა?

არ დაგვავიწყდეს, ტყეს გაბრაზებაც შეუძლია და - ბრძოლაც. გავიხსენოთ შექსპირი, მაკბეტისა და ფეხადგმული ბირნამის ტყის ამბავი, მაკბეტის დაგორებული თავი...

მერჩივნა, პოლიტიკოსის ნაცვლად, მებაღე ვყოფილიყავიო...

იქნებ, არ იყოს გვიანი! დაბადების დღეს ხომ ყველაზე არაგულწრფელი ოცნებებიც კი შეიძლება ასრულდეს?!

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.

ჩამოტვირთე მეტი

ბლოგერები

ყველა ბლოგერი
XS
SM
MD
LG