Accessibility links

რადიო თავისუფლება რადიო თავისუფლება

ბლოგები

იზიდა ჭანია
იზიდა ჭანია

ავტორი: იზიდა ჭანია

მიეცით მათ პური და სანახაობა და არ აჯანყდებიან, ამბობდა რომაელი სატირიკოსი იუვენალისი 2 ათასი წლის წინ. მას შემდეგ ჩვენი მსოფლმხედველობა არ შეცვლილა და, შესაბამისად, არც ახლანდელ პოლიტიკოსებს სჭირდებათ ტვინის ჭყლეტა იმაზე, თუ როგორ დააცხრონ მასების უკმაყოფილება.

დავბრუნდეთ რომიდან აფხაზეთში. აქ პრობლემა გვაქვს! თუკი სანახაობის მხრივ დღევანდელმა ხელისუფლებამ რაღაც მაინც მოახერხა, ხალხისთვის მუქთად პურის დარიგებას ნამდვილად არავინ ფიქრობს.

ამას წინათ ჩვენმა ხელისუფლებამ სცადა ბავშვთა დღისთვის ხალხი გაერთო. გამოაცხადეს, შერეული საბრძოლო ხელოვნების მსოფლიო ვარსკვლავი, დაღესტნელი ხაბიბ ნურმაგომედოვი, აფხაზეთში ჩამოვაო. ამ ინფორმაციამ ყველა მედია მოიცვა, მაგრამ უკვე შაბათ საღამოს გაირკვა, რომ ხაბიბმა ჩამოსვლაზე უარი თქვა. მიზეზი ის შესაძლო სანქციები იყო, რომლებიც აშშ-დან და საქართველოდან წამოვიდოდა. ამ ყველაფერს თავად ხაბიბის განცხადება არ მოჰყოლია, ამიტომ ისტორია არაფერს ამბობს იმაზე, სპორტსმენს მართლაც შეეშინდა ქართული სანქციების, თუ ჩვენმა პრეზიდენტმა ვერ მოახერხა მას ხეირიანად მოლაპარაკებოდა. ასე იყო თუ ისე, ვარსკვლავის ხმამაღალი „მადლობა“ ასლან ბჟანიას მისამართით 1 ივნისს ვერ მოვისმინეთ.

ამის შემდეგ „მადლობისთვის“ ცნობილი რუსი მომღერალი ნიკალაი ბასკოვი მოიწვიეს, რომელსაც, სავარაუდოდ, შიში არა აქვს. ეს ჩვენს პრეზიდენტს ისე გაუხარდა, ნაციონალური ორდენი „ახძ-აპშა“ (ღირსება და სახელი) გაიღო. ამ ორდენს თან ფული არ მოჰყვება და რუსი მომღერლის კოლექციაში უეჭველად მორიგი ჟღარუნის ადგილს დაიკავებს, აი, აფხაზებიდან კი ბევრი აღშფოთდა. დაეჭვდნენ, სოხუმის სანაპიროზე ფონოგრამაზე მოხტუნავე მომღერალს ეს ჯილდო რამდენად ეკუთვნოდაო. რა არის საკამათო? ათჯერ წავიკითხე ჯილდოს აღწერა. ამ ორდენით „შესაძლებელია დაჯილდოვდეს უცხო ქვეყნის მოქალაქე საკუთარი ხალხის მიმართ გაწეული ღვაწლისთვის“. როგორც ჩანს, ბასკოვს „საკუთარი ხალხის მიმართ“ ღვაწლი აქვს გაწეული, ამიტომ აღშფოთების საფუძველიც არ არსებობს - პრეზიდენტს „მადლობა“ გადაუხადეს, მანაც, ჩვეულებისამებრ, „მადლობის“ საპასუხოდ ორდენი გაიღო. ისიც ხეირია, რომ ეს ორდენი იყო და არა სახელმწიფო აგარაკი.

ეს სანახაობაზე, რომელიც, სკანდალებისა და პანდემიის პიკის მიუხედავად, მაინც გვაქვს. რაც შეეხება პურს, აღმასრულებელი ხელისუფლების წარმომადგენლების განცხადებების თანახმად, უახლოეს მომავალში აფხაზეთს ორი ეკონომიკური სასწაული ელოდება: ფასების მატება ელექტროენერგიასა და საწვავზე, ეს კი სამომხმარებლო კალათას გააძვირებს.

ბენზინთან დაკავშირებით ყველაფერი გასაგებია, თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ხელისუფლების ზოგიერთ წევრს საწვავის ბიზნესი აქვს. აღმოჩნდა, რომ ბენზინის ახლანდელი ტარიფი ეკონომიკურად გაუმართლებელია, „რადგან მისი ღირებულება გაიზარდა რუსეთში, საიდანაც ის შემოაქვთ“.

სოციალურ პროგრამებზე ორიენტირებულ სახელმწიფოში ამ პრობლემას ხელისუფლება საწვავის ბიზნესის დოტაციით მოხსნიდა, მაგრამ ჩვენთან არ მოსულა იზრუნო ხალხზე, ვისაც გაძვირებული ბენზინის კვალდაკვალ პურიც გაუძვირდება.

მაგრამ ესეც მხოლოდ დასაწყისია. 18 ივნისს ეკონომიკის მინისტრმა ქრისტინა ოზგანმა უაპელაციოდ გამოაცხადა, ფასები ელექტროენერგიაზეც გაიზრდებაო. რაც უნდ პარადოქსული იყოს, მიზეზად ოზგანმა ის დაასახელა, რომ 2021 წელს მოსახლეობამ მოხმარებული ელექტროენერგიის მხოლოდ 24 %-ის საფასური გადაიხადა. დანარჩენი 80 %-ის აღმოცენებას მათ უნდა ვუმადლოდეთ, ვისაც პრეზიდენტი და ხელისუფლება ჩვენს ხარჯზე კრიპტოვალუტის მოპოვების საშუალებას აძლევს. ელექტროენერგიის მოხმარების ზრდასთან ერთად იზრდება ავარიები ენერგოსადგურებზე, რაც სისტემის შენახვას კიდევ უფრო აძვირებს. იმის მაგივრად, რომ ხელისუფლება, რომელიც მოვალეობებს თავს ვერ ართმევს, გადამდგარიყო, ჩვენ გაზრდილი ფასები მივიღეთ.

კიდევ ერთხელ ელექტროენერგიისა და ბენზინის ფასზე: ელექტროენერგიის ფასი ჩვენთან, მართლაც, არარეალურია, მაგრამ ასეთივე არარეალურია პატიოსანი ხალხის შემოსავალიც. ამიტომაც ძალზე უცნაურია, რომ დენისა და ბენზინის გაძვირებას პენსიის, შემწეობისა და ხელფასის ზრდა არ მოსდევს.

ხელისუფლების წარმომადგენლების ლოგიკა რაღაცნაირად მაინც რომ ამეხსნა, ასეთი რამ ვიფიქრე: თუკი საარსებო მინიმუმი ოფიციალურად 7 500 რუბლია, ხალხი კი არსებობას 2 500-რუბლიანი პენსიით ახერხებს, ესე იგი მოსახლეობა ახლაც როგორღაც გამოძვრება. ეს რომში იყო საჭირო პური და სანახაობა ერთად; ეს რომაელები არიგებდნენ ხორბალს გლადიატორთა ბრძოლების პარალელურად. ჩვენ სხვა ტრადიცია გვაქვს და, ამიტომაც, მათ რომაულ „პურსა და სანახაობას“ ჩვენს ურყევ ოპტიმიზმს შევაგებებთ - „არა მხოლოდ პურითა ცხონდების კაცი“!

ტექსტი შეიცავს ტოპონიმებსა და ტერმინოლოგიას, რომლებიც გამოიყენება აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის თვითაღიარებულ რესპუბლიკებში.

ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება ყოველთვის არ ემთხვეოდეს რედაქციის პოზიციას.

80 წლის წინ დაიწყება „ბარბაროსას“ ოპერაცია. ამ ოპერაციის ექვსთვე-ნახევრის განმავლობაში ხუთ მილიონზე მეტი ბავშვი, ქალი და მამაკაცი იქნება მოკლული. ათასი ადამიანი ყოველ საათში, განუწყვეტლივ, დღე და ღამე იქნება განადგურებული ორასი დღის განმავლობაში. ეს ორასი დღე იქნება არა მხოლოდ მეორე მსოფლიო ომის, არამედ მთელი ომების ისტორიის ყველაზე ლეტალური დღეები.

კლაუზევიცი თავის მთავარ ნაშრომში „ომის შესახებ“, აბსოლუტურ ომს განსაზღვრავს როგორც შეუზღუდავი ძალადობის მქონე ფენომენს. განიხილავს რა მას როგორც აბსტრაქტულ, თეორიულ ცნებად, კლაუზევიცი მას იქვე უპირისპირებს რეალურ ომს, რომელშიც ძალადობა შეზღუდულია მთელი რიგი ფაქტორების გამო. ძალადობის შემზღუდველ მიზეზებს შორის პრუსიელი ფილოსოფოსი განსაკუთრებით გამოყოფს მოწინააღმდეგე ბანაკების ლიდერების პოლიტიკურ გათვლებს, ომის გონივრულ მიზნებს, საერთაშორისო სამართალს, მოწინააღმდეგეთა პოლიტიკური სისტემების მსგავსებას, შურისძიების შიშს, მორალურ ბარიერს და ა.შ.

„ბარბაროსას“ ოპერაციის ანალიზი გვაიძულებს ვიფიქროთ, რომ ის ზუსტად განასახიერებს აბსოლუტური ომის ისეთ დასრულებულ ტიპს, რომელზეც კლაუზევიცი საუბრობს თავის ნაშრომში: ჰიტლერი არ იწყებს ომს პროვინციის მიტაცების, რეჟიმის ცვლილების, ვასალური სახელმწიფოს შექმნის ან სხვა ე.წ. კონვენციური მიზნების მისაღწევად. იგი იწყებს ომს მიზნით, რომ გაანადგუროს არა მარტო სტალინური რეჟიმი და საბჭოთა ელიტა, არამედ გამორიცხოს ნებისმიერი ალბათობა ერთ დღეს ამ უკიდეგანო ტერიტორიებზე ეროვნული სახელმწიფოს აღორძინებისა.

ფიურერი არ შეეცდება, მესამე რაიხის სატელიტი ეთნონაციონალისტური, ფაშისტური ტიპის სახელმწიფო შეექმნა რუსეთში, უკრაინაში, ბალტიისპირეთში ან თუნდაც ყირიმში (სხვათა შორის, ასეთი ტიპის ვასალურ-ფაშიტური რეჟიმები ყაბულს იქნებოდნენ თავიანთ ტერიტორიაზე ებრაელები გაენადგურებინათ). ნაცისტებს აზრად არ მოუვათ რუსების, უკრაინელების ან სხვა ერების ნაციონალურ გრძნობებზე ეთამაშათ. ნაცვლად იმისა, რომ კოლექტივიზაციით და ქვეყნის დექრისტიანიზაციით გამოწვეული უზარმაზარი უკმაყოფილების ინსტრუმენტალიზაცია მოეხდინათ, ნაცისტები არც კოლმეურნეობებს დაკეტავენ და არც ეკლესიებს გააღებენ.

ჰიტლერის აბსოლუტური ომი ემსახურებოდა ერთ მიზანს - შიმშილით და სროლით გაეწყვიტა მოსახლეობის ერთი ნაწილი და დაემონებინა მეორე. ასეთი ტიპის ომი გამორიცხავდა ყოველნაირ კომპრომისს, ყოველგვარ ზავს ან თუნდაც მოლაპარაკებებს ტყვედ ჩაბარების შესახებ. 3,5-მილიონიანი ლენინგრადის ბლოკადა ამის ერთ-ერთი კარგი მაგალითია: ჰიტლერის მიზანი არ იქნება ამ ქალაქის ინდუსტრიული არსენალის ან კულტურული სიმდიდრის ხელში ჩაგდება. არა, ჰიტლერის მიზანი იქნება ამ ქალაქის მიწასთან გასწორება და მისი მოსახლეობის შიმშილით განადგურება.

მკითხველს შეიძლება პარადოქსულად მოეჩვენოს, მაგრამ სწორედ რომ აბსოლუტური ომის წარმოება გახდება ის ყველაზე დიდი საჩუქარი, რომელსაც ჰიტლერი სტალინს გაუკეთებს. აბსოლუტური ომით ჰიტლერი დაუშვებს ყველა იმ შესაძლებელ და შეუძლებელ შეცდომას, რომლებზეც სტალინი ვერც კი იოცნებებდა. სწორედ აბსოლუტური ომის წარმოებით სტალინისტური რეჟიმის ყველაზე შეურიგებელი საბჭოთა მოქალაქეებიც კი საბოლოოდ აირჩევენ კრემლის, ამ საძულველი მტრის, მხარეს: „ცნობიერების გადატრიალება - სავარაუდოდ კლინში გერმანელებმა ყველა ბავშვი ხის სახლში შეკრიბეს და დაწვეს, რაც ნიშნავს, რომ საბჭოთა ფაშისტების გერმანულმა ორიენტაციამ სრული ფიასკო განიცადა. (...) ჩემმა ძვირფასმა მეგობრებმა გერმანელები თავიდან ამოიგდეს და პირველად საბჭოთა ხელმძღვანელობისკენ გადმოიხარნენ“ - დაწერს მიხეილ პრიშვინი თავის დღიურში „ბარბაროსას“ ოპერაციის დასრულებისას. „ბოლოს და ბოლოს ბოლშევიკები არ ანადგურებენ ხალხს ასე ავტომატურად. ახლა სწორ ფორმულას ვერ ვპოულობ, მაგრამ ვგრძნობ, რომ ბოლშევიკებს ეს არ ახასიათებთ“ - დაწერს დაახლოებით იმავე დროს ოლიმპიადა პოლიაკოვა, ქალი, რომელიც 22 ივნისს გერმანელებს როგორც განმათავისუფლებლებს, ისე შეეგებება.

აბსოლუტური ომი იყო ერთადერთი ომი, რომელიც სტალინს შეეძლო მოეგო. და ჰიტლერი იყო ის ერთადერთი მტერი, რომლის წინააღმდეგაც სტალინს შეეძლო გაემარჯვა. ნებისმიერი სხვა მტრის წინააღმდეგ სტალინისტური რეჟიმი განწირული იყო, რადგან მისი შიგნიდან ჩამონგრევა გარდაუვალი გახდებოდა.

„ომი სხვა არაფერია თუ არა, პოლიტიკური ურთიერთობების გაგრძელება სხვა ხერხებით“ … საოცარია, რომ კლაუზევიცის თაყვანისმცემელი ჰიტლერი ისე იმეორებდა პრუსიელი ფილოსოფოსის ამ ყველაზე მოარულ ფრაზას, რომ ვერასდროს ვერ ჩასწვდა მის ჭეშმარიტ არსს.

ჩამოტვირთე მეტი

ბლოგერები

ყველა ბლოგერი
XS
SM
MD
LG